ခရီးထြက္ပါဦးမည္။

ခုတေလာ အလုပ္ေတြရႈပ္ လုိ႕ ဘာမွ လာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ ေအာဒစ္က၀င္၊ လူၾကီးေတြလာ၊ workshop တစ္ခုလုပ္၊ စေနေန႕မွာ အလုပ္လြဲၿပီး ၂ ပတ္တာ ခရီးထြက္ရပါတယ္။ နက္ျဖန္မနက္ သင္တန္းတစ္ခုတက္ဖုိ႕ မနီလာကို သြားရပါမယ္။ ဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ခဏကင္းကြာေနပါဦးမယ္။

အဲသည္ေန႕က.. ...

၂၂ရက္ ေန႕က ဦးသန္႕ရဲ႕ ႏွစ္၁၀၀ ေမြးေန႕ ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခမ္းအနား တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
တကယ့္ကို ကေသာကေမ်ာပါပဲ။ ၂၀၀၇ တုန္းက ပေရာဂ်က္တစ္ခုရဲ႕ ဒိုနာေအာဒစ္ေတြ ရံုးကုိလာမယ့္ေန႕၊ ရံုးခ်ဳပ္က ဒီဒီဂ်ီ လာမယ့္ေန႕၊ လပတ္စည္းေ၀းတစ္ခုရိွတဲ့ေန႕၊ အားလံုးဆံုဆည္းတဲ့ေန႕တစ္ေန႕ျဖစ္ေနတယ္။ ၂၁ရက္ေန႕က ဖိတ္စာကို အိမ္မွာထားခဲ့ၿပီး အလု့ပ္ေတြရႈပ္ယွက္ခတ္ေတာ့ ေမ့ေနတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက နက္ျဖန္ပြဲကသြားတက္မွာမဟုတ္လားတဲ့။ ခ်ိတ္အနက္ ၀တ္စံုကို ေဘးခ်ဳပ္ရိုးေတြေျဖထားတယ္ တဲ့။ အဲသည္ေတာ့မွ သတိရတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ သားသားေလးေမြးၿပီး ၀တုတ္လာတဲ့ ကိုယ္ခန္ဓာနဲ႕ ဘယ္ျမန္မာ၀တ္စံုမွ မေတာ္ေတာ့ဘူးေလ..။ ေမေမက အလုိက္တသိ စီစဥ္ေပးထားတယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ.. ဟုတ္သားပဲေနာ္.. ညပြဲလဲ ျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့ အနက္ေရာင္ပိုးခ်ိတ္က အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲ။ ဖိတ္စာမွာက ေနရွင္နယ္လ္ဒရက္စ္လုိ႕ေရးထားတယ္ေလ.။ အဲဒါနဲ႕ ၿပီးခဲ့တဲ့လကမွ၀ယ္ထားတဲံ့ စက္ကေလးနဲ႕ ကမန္းတန္း ေဘးကို ျပန္ခ်ဳပ္ရတယ္။ တစ္ဖက္ကို ၁ လမစီေလာက္ ျပန္ခ်ဲ႕လုိ႕ရသြားတာေပါ့။ ၀တ္ၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ပဲ။ အဲဒါနဲ႕ မီးပူတုိက္။ ခ်ိတ္နဲ႕ ခ်ိတ္၊ ပုိးပု၀ါ ပါထုတ္ခ်ိတ္ၿပီးမွ အိပ္ယာ၀င္တယ္။
ေနာက္ေန႕မွာ ၾကံဳရမယ့္ ဒိုနာေအာဒစ္က ပထမဆံုးအေတြ႕အၾကံဳျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္လုိ႕မေပ်ာ္ပါဘူး။ အဲသည္ကာလမ်ားစီတုနး္က ဘတ္ဂ်က္နည္းနည္းကို ပေရာဂ်က္အတြက္မ်ားမ်ားသံုးၿပီး ၀န္ထမ္းလစာအသံုးစရိတ္ကုိ ခ် ၿပီး လူနည္းနည္းေလးနဲ႕ လုပ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္.. Role Segregation သိပ္မရိွပဲ Procurement လဲကိုယ္၊ account လဲကိုယ္ treasury လဲကိုယ္ financial reporting လဲကိုယ္၊ Chief of Mission မရိွတုန္း ယာယီ officer in charge လဲ ကိုယ္ အျဖစ္ Approval လုပ္တဲ့ role လဲကိုယ္ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကာလမ်ားေပါ့။ ဘာအလြဲသံုးစားမွ မရိွ၊ အားလံုး ျပည့္ျပည့္စံုစံုလုပ္ထားေသာ္ညားလဲ.. အိပ္မေပ်ာ္တာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
အဲလုိနဲ႕ ၂၂ ရက္ေန႕ ရံုးေရာက္ၿပီး နည္းနည္း စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပည့္စံုမစံု ျပန္ၾကည့္ေနတုန္း ဖုန္းလာတယ္။ ကိုယ္တုိ႕ရံုးကိုလာမယ့္ ေအာဒစ္အဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အျပင္းအထန္ျဖားလုိ႕.. အဲသည္မနက္ ေလယာဥ္နဲ႕ ျပန္သြားၿပီတဲ့။ ေနာက္တစ္ဦးနဲ႕ အစားထုိးျပန္ဖြဲ႕ျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွ လာေတာ့မယ္ တဲ့။ သူမ်ားေနမေကာင္းျဖစ္တာကို ၀မ္းမသာစေကာင္းေပမယ့္ ထိတ္ခနဲ ၀မ္းသာသြားမိေသးတယ္။ ဟိဟိ။
ထားပါေတာ့.. အဲသလို နဲ႕ အလုပ္ရႈပ္တဲ့ တေန႕တာျဖတ္သန္းၿပီးသကာလ ညေနပိုင္း ၄နာရီခြဲေလာက္မွာ အျပင္ထြက္စရာကေပၚလာတယ္။ မသြားလုိ႕ကလဲမျဖစ္ဘူး။ ရံုးကားမရိွလုိ႕ ညေနအခမ္းအနားကို တျခားရံုးက တစ္ေယာက္နဲ႕ အတူသြားဖို႕ ခ်ိန္းထားၿပီးသား၊ သူကရံုးကား ရထားလုိ႕..။ ကိုယ္တုိ႕ကားေတြကေတာ့.. လူၾကီးေတြနဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ကို ခ်ီတက္သြားတာေၾကာင့္ အျပင္သြားစရာရိွတဲ့ကိစ္စကို တက္က္စီနဲ႕ဒုိး။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၆နာရီ ၅မိနစ္၊ သြားဖို႕ ခ်ိန္းထားတက ၆ နာရီ ၁၅၊ အေျပးအလြားရံုးေပၚျပန္တက္ေတာ့.. သူတုိ႕ ထြက္သြားႏွင့္ၾကၿပီတဲ့။ ျဖစ္ရပံုက အ၀တ္အစားထည့္ေပးလုိက္ပါလုိ႕ အမိန္႕ေတာ္ရိွတာကို သူ႕အိမ္ကကေလးမေလးက လံုခ်ည္ပဲထည့္ေပးလိုက္ၿပီး အက်ီ ၤပါမလာတာကို ရံုးမွာ အ၀တ္လဲမွ သိၿပီး အိမ္ကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ရမွာမို႕ ေစာထြက္သြားရတယ္တဲ့။ ေကာင္မေလးမရိွလုိ႕ ကိုယ္တုိင္လုပ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာေတာ့ အဲျပသနာမရိွ။ သို႕ေပမယ့္ အင္းယားလိပ္အထိကို ကားမရိွဘဲ တစ္ေယာက္ထဲသြားရေတာ့မေပါ့။ ကိုင္းဒုက္ခပဲ ဆုိၿပီး အခန္းထဲမွာ အသင့္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ခ်ိတ္၀တ္စံုကို လဲ၊ မိတ္ကပ္ေတြ ကမန္းကတန္းပြတ္ၿပီး အင္းယားလိပ္ကို ေျပးရပါတယ္။
၆နာရီ ၄၅ မွ ေရာက္တယ္။ အခမ္းအနား စခါနီးေလးပါပဲ။
အစီအစဥ္အတုိင္း MC လုပ္တဲ့ UNIC က ဦးေအး၀င္း က အစီအစဥ္ကိုေျပာၿပီး ပထမဆံုး Mr. BanKiMoon ရဲ႕ message ကုိ UNRC ကဖတ္ၾကားတယ္။ ကိုယ္အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့.. ဦးသန္႕ရဲ႕ သမီးေဒၚေအးေအးသန္႕ ေျပာသြားတာေလးေတြကိုပါပဲ။ ဦးသန္႕ရဲ႕ စကားအခ်ိဳ႕ကို ကုတ္လုပ္လုပ္ၿပီး ေျပာသြားတယ္။ တစ္ခုပါပဲ... ဦးသန္႕ ဆုိတဲ့နံမည္ကို ဘုိေတြထြက္သလုိ ခပ္ဆန္းဆန္း လုပ္လုပ္ေျပာသြားတာတစ္ခုေတာ့ သိပ္သေဘာမေတြ႕။ အခမ္းအနားကာလအတြင္းမွာ ဦးသန္႕ရဲ႕ မွတ္တမ္း၀င္ဓာတ္ပံုေတြကို ပေရာဂ်က္တာနဲ႕ ထုိးေပးထားပါတယ္။
အေရးထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ (တျခားရံုးကတစ္ဦး) က ဦးသန္႕ဓာတ္ပံုေတြကိုၾကည့္ရင္း ဦးသန္႕က ႏႈတ္ခမ္းေတာ္ေတာ္လွတာေနာ္.. ေကာင္မေလးႏႈတ္ခမ္းေလးလို ဖူးဖူးေလး တဲ့... (ဟားဟား...... ဒုက္ခ)

ေနာက္ေတာ့ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတဲ့ ဘူေဖးဒင္နာစားၿပီး ျပန္ၾကပါတယ္။ ဦးသန္႕ရဲ႕ ပိုစတာရယ္၊ သူ႕ဘုိင္အုိဂရပ္ဖီ အက်ဥ္း ပန္းဖလတ္ေလးေတြရယ္ ေနာက္ ဦးသန္႕ အင္စတီက်ဳအေၾကာင္း ပန္းဖလတ္ရယ္ ရခဲ့တယ္။

အခမ္းအနားကာလအတြင္း ဥႈီးသန္႕အေၾကာင္း အမွတ္တရ ေျပာသြားၾကတာေတြနားေထာင္ရင္း သူ႕ဓာတ္ပံုေတြၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဂုဏ္ယူအားက်မိပါတယ္။ ဟိုတရက္ကေျပာခဲ့သလိုမ်ိဳးေပါ့ေလ... လူေတြဟာ ေမြးလာၿပီးရင္ တစ္ေန႕ေတာ့ ေသၾကရမွာပဲ။ မေသခင္ကာလအတြင္း ဘာလုပ္ခဲ့မလဲ.. ။ လူေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္ေယာက္အျဖစ္ လူမသိသူမသိေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းထက္ ကိုယ္သည္ကဘာေပၚမွာ ရိွခဲ့ေၾကာင္း အေထာက္အထားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕.. မေမ့ႏုိင္ေလာက္ေသာ စြမး္ေဆာင္မႈေတြနဲ႕.. ခ်န္ထားနုိင္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ အဖုိးတန္သလဲ...။
ေနာက္ သူဟာ ျမန္မာတစ္ေယာက္၊ အဲသည္အတြက္ ကိုယ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ဦးသန္႕ေလာက္အထိ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ (လုပ္ႏိုင္စြမး္ ကိုယ့္မွာ မရိွေတာ့ေပမယ့္...- ဒါက ခုေတာ့ ေသခ်ာသြားတာပါ) အနည္းဆံုး ကိုယ္တည္ရိွခဲ့တဲ့ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုမွာေတာ့ အက်ိဳးရိွတဲ့ တန္ဖုိးရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွင္သန္ေနထုိင္သြားဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္မိပါတယ္။

ဦးသန္႕ရဲ႕ ပံုရိတ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ၁၆-၁၇ အရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္ေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ သံတမန္တစ္ဦးပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ တကသိုလ္တက္ဖုိ႕ ဘာကိုမွ ထူးေထြမစဥ္းစားဘဲ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရးဆုိတဲ့ ဘာသာရပ္ကို ယူခဲ့တာ။ ကံအေၾကာင္းမလွလုိ႕ ကိုယ့္ဘ၀လမ္းေၾကာင္းဟာ တည့္တည့္မတ္မတ္မသြားရဘဲ... ေက်ာင္းေတြကကာလၾကာရွည္ပိတ္၊ အျခားေသာအလုပ္ေတြ၀င္လုပ္ရင္း ဘြဲ႕မရခင္မွာပဲ ကိုယ္ဟာ စာရင္းကုိင္ လုိင္းထဲကို ၀င္မွန္းမသိ၀င္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့ ကာလမွာေတာ့ ကိုယ္ဟာ သံရံုးတစ္ရံုးမွာ Admin ဌာနက လုိကယ္လ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႕စာရင္းကိုင္၀န္ထမ္းျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘြဲ႕ရတဲ့အထိပညာသင္ခဲ့ေပမယ့္.. ေနာက္ဆံုးနွစ္မွာ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္နဲ႕ မဟာတန္း ဆက္တက္လုိခဲ့ေပမယ့္ .. အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတဲ့ အတြက္ အဲသည္ေလာက္ မထြန္းေပါက္ခဲ့ရပါဘူး။ ေသခ်ာျပန္စဥး္စားျပန္ေတာ့ ငယ္စဥ္က ကိုယ့္အိပ္မက္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႕က ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဌာနမွာ အလုပ္၀င္ရမယ္။ လုပ္သက္ယူရမယ္။ ႏိုင္ငံျခား အဆုိုင္းမန္႕ က်ဖုိ႕ဆုိတာက လြယ္တဲ့ကိစ္စတစ္ခုမဟုတ္ဘူးေလ..။ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဌာနဆုိတာကလည္း... ။ေဆြမ်ိဳးတေတြစုေနတဲ့ ေနရာၾကီးတစ္ခုလုိျဖစ္လုိ႕ေနၿပီကိုး။ ကုိယ့္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဌာနမွာ ေဆြမ်ိဳးလဲမရိွ၊ ကိုယ့္ဦးေလး၊ အေဖတုိ႕ကလဲ.. သံအမတ္ၾကီးေဟာင္းမ်ားမဟုတ္ဆုိေတာ့ကာ .. ဒါသည္ လြယ္သည့္ကိစ္စမဟုတ္ဘူးကိုး။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ့္အေဖ ပင္စင္ယူရမယ့္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ေဒၚလာစားျဖစ္ၿပီး မိသားစုကုိ ျပန္ေထာက္ေနရတဲ့အခ်ိန္ အစိုးရလခစား လုိင္းကို ဘယ္လုိမွ ျပန္၀င္ဖုိ႕ အခြင့္အလမး္မရိွခဲ့ဘူး။ ရင္းနွီးရမယ့္ ကာလတစ္ခုအတြက္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ စီးပြားေရးမရိွဘူး။
သည္လုိနဲ႕ .. ယူအန္န္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္ကိုပဲ ရည္မွန္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ ခရီးတစ္၀က္ေရာက္ေနတာက စာရင္းပိုင္းေပါ့။ စိတ္ကေတာ့မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ရဦးမယ္ေလ..။ သည္အတုိင္းေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ့။
ကိုယ့္ရဲ႕ အတ္တကလဲ မ်ားေသးေတာ့.. .. ေပးဆပ္ရင္းႏွီးရမယ့္ ကိစ္စေတြကို သိပ္မ်ားမ်ားမေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ နည္းနည္း ေတာ့ ေနွးေနတယ္။ ဥပမာ ေယာက္်ားနဲ႕ သားသားေပါ့။ သူတုိ႕ကို ရယူလုိမႈေၾကာင့္ ေႏွးသြား၊ ၾကန္႕ၾကာသြားတာေတြရိွေပမယ့္လို႕.. ဒါကို ေက်နပ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္တာသိပ္မ်ားတဲ့ မိန္းမေတြ အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ဘူး လို႕ ကိုယ္တုိင္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္လုိ႕.. ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ေတာ့ ေနာင္တမရခဲ့ပါဘူး။ ရႏုိင္သေလာက္ ေနာက္.. တက္စြမး္သေလာက္.. ယူႏုိင္သေလာက္.. ယူရမယ္ေလ.. ။

သတင္းထူးဗ်ိဳး.................

သတင္းထူးကေတာ့ သားကေလးသြားေပါက္ပါၿပီ...။
ေအာက္သြား ေရွ႕၂ေခ်ာင္းရဲ႕.. သြားျဖဴျဖဴေလးရဲ႕ ထိပ္ပို္င္းေးလေတြေပၚလာၿပီ။

တကယ္စိတ္လႈပ္ရွားဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၀မး္လ်ားထုိးလဲ သြားေနၿပီ။ ၀မ္းလ်ားထုိးသြားတာကေတာ့ ၁ ပတ္ေက်ာ္ၿပီ။

သားကေလးက ပိုၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းလာတယ္။ ေနာက္ေန႕မွ သူ႕ေဖေဖရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုတင္ရဦးမယ္။

U Thant

မွတ္မွတ္ရရ ဦးသန္႕..

ဟိုတေလာက ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဆီက ငွားဖတ္ၿပီး ၃ ႏွစ္ၾကာေအာင္ ျပန္မေပးျဖစ္တဲ့စာအုပ္ ျပန္ေပးတဲ့အေၾကာင္းေရးျဖစ္တယ္။ အဲသည္စာအုပ္က ဦးသန္႕ အထုပတိပါ။ ကိုုယ္ေတာ္ေတာ္ တန္ဖုိးထားခဲ့ရတဲ့စာအုပ္မုိ႕ သူျပန္ေပးရမွာ ေၾကာက္ေနရွာတာေပါ့။

ဟုိေန႕က ညီလင္းဆက္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕မိေသးတယ္။ ဦးသန္႕ပံုနဲ႕ သူ႕သားနဲ႕သမီးပံုတုိ႕ပါ။

ကိုယ္တုိ႕ အုိင္အာရ္ေမဂ်ာက လိပ္စာစာအုပ္ ထုတ္ၾကေတာ့ အဖံုးက ဦးသန္႕ပံု ကို ဘလား လုပ္ၿပီး ထုတ္ခဲ့တာ သတိရေနတယ္။ အဲသည္စာအုပ္ေလးကေတာ့.. အိမ္ ၂ ခါေျပာင္းၿပီး ခုေတာ့မရိွေတာ့ပါဘူး။

ဦးသန္႕ေမြးဖြားခဲ့တာ.. ၁၉၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၂ ရက္ေန႕ ..ဆုိေတ့ာ အခုလာမယ့္ ၂၂ ရက္ေန႕ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ျပည့္ေပါ့။ ဒီေန႕ေတာ့ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ရတယ္။

၃ ေယာက္ေျမာက္ ကုလသမဂအေထြေထြအတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္ အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း.. ခက္ခဲရႈပ္ေထြးတဲ့ ကဘာ့အေရးေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့တဲ့သူဟာ ပန္းတေနာ္ဆုိတဲ့ ျမိဳ႕ငယ္ကေလးကပါတဲ့..။ သူဟာ ကိုယ္တုိ႕ေတြ တသက္လံုးေလးစားအားက်ထုိတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။
http://www.uthantinstitute.org/

အပရုဖ္

ရံုးမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြဆုိတာလုိမ်ိဳး တခါတခါ တခ်ိဳ႕လူေတြရဲ႕ တခ်ိဳ႕ စရုိက္ေတြက ရယ္စရာျဖစ္ေနတတ္တယ္။
လူမ်ိဳးကလည္း ေပါင္းစံုတယ။္ ပေရာ္ဖက္ရွင္ကလည္း မတူတာေတြေရာေပါ့ေလ..။

အဲသည္ထဲက ႏုိင္ငံျခားသူအမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သဘာ၀ကေတာ့ နည္းနညး္ ကတ္သီးကတ္သတ္ႏုိင္တယ္။ ဘာကိုမွ သိပ္တာ၀န္မယူခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ပေရာဂ်က္တစ္ခုရဲ႕မန္ေနဂ်ာ၊ နယ္ကလူေတြတ သူတုိ႕ရံုးခြဲအၾကီးဆံုးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ထက္ပိုတဲ့.. ပေရာဂ်က္ကိစ္စခုခုလုပ္ခ်င္ရင္ ရန္ကုန္ကုိ လွမ္းအီးေမးလ္ ပုိ႕ၿပီး approval ေတာင္းရတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြဆုိ ဘက္ဂ်က္ကိစ္စရယ္၊ အင္တာနယ္လ္ပရိုစီဂ်ာေတြနဲ႕ပတ္သတ္လုိ႕ရယ္ ေျပာလုိရာ ၀င္ေျပာဖုိ႕..(ေျပာဖုိ႕လုိအပ္မယ့္ကိစ္စေတြမွာ) ကိုယ္က cc ပါတယ္ေပါ့။ အဲသည္ေတာ့ အဲဒါေတြဖတ္ေနရတယ္.။
အဲသည္မွာ အဲသည္ ဘြားေတာ္နဲ႕ နယ္က ဆရာ၀န္နဲ႕ ရဲ႕ အီးေမးလ္ေတြ ဖတ္ရင္း အင္မတန္ရယ္ရပါတယ္။ ဟုိဘက္က approve လုိခ်င္တယ္။ အဘြားၾကီးက လွည့္ပတ္ေျဖတယ္။ ပေရာဂ်က္အတြက္ လုိအပ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္မုိ႕လုိ႕.. please proceed ဘာညာေပါ့။ အဲဒါဆုိ လုပ္လုိ႕ရၿပီဆုိေပမယ့္.. နယ္က Admin ေလးကလည္း approve ရေအာင္ေတာင္းခုိင္းလုိ႕ထင္ပါရဲ႕..။ အဲသည္ 'approve" ဆိုတဲ့စကားမရမခ်င္းး ဟိုဘက္ကေရးလုိက္ ဒီဘက္ကေရးလုိက္နဲ႕။ ေနာက္ဆံဳးေတာ့ ဟုိဆရာက ဘယ္လုိေရးလာလဲဆုိေတာ့..
In your reply to this email, I want the word "APPROVE" တဲ့။

ဟီးဟီး..

သားသားေလးရဲ႕ တနဂၤေႏြ

ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ အလုပ္လုပ္ရတာေၾကာင့္ နားရက္ တနဂၤေႏြကို သားသားေလးကို အျပည့္ေပးျဖစ္တယ္...
သားသားက အလည္အပတ္ထြက္ရတာလည္း ၾကိဳက္ပံုရတယ္။ အျပင္မ်ားထြက္ရင္ ေပ်ာ္လုိ႕..။ မ်က္လံုးကေလးျပဴးတူးျပဲတဲနဲ႕.. ဟုိဟိုဒီဒီ ၾကည့္ရတာ ေခါင္းေလးကို ခ်ာကနဲ ခ်ာကနဲပဲ။

တနဂၤေႏြ တစ္ခုမွာ သူ႕ေဖေဖ ေရသြားကူးတာလုိက္ရင္း ကန္ေတာ္ၾကီးထဲေရာက္တယ္။
ေနာက္ မေန႕က တနဂၤေႏြကေတာ့ ေဖေဖဘက္က ဘိုးဘိုးဘြားဘြားအိမ္သြားလည္တယ္။

ဓာတ္ပံုေလးတခ်ိဳ႕..တင္လုိက္ပါတယ္။

ေဒၚေလးနဲ႕ ကစားရင္ ေမေမခြံ႕ေကၽြးတဲ့ ထမင္းစားတယ္။ (ထမင္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ နက္စ္ေလကထုတ္တဲ့ ဂ်ံဳနဲ႕ပ်ားရည္လုပ္ထားတဲ့ အမႈန္႕ေတြေဖ်ာ္ေကၽြးတာ။ သူက ႏုိ႕ထက္ အဖတ္စားခ်င္လွၿပီေလ..။ လူၾကီးေတြ ထမင္းစားရင္ ပါးစပ္တျပင္ျပင္နဲ႕)

တရုတ္ျပည္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒၚေဒၚလတ္ရဲ႕ အရုပ္ေတြနဲ႕ ေဆာ့တယ္။



ဒီပံုကေတာ့ အရင္တနဂၤေႏြက ေဖေဖနဲ႕ ေရကူးကန္လုိက္သြားတုန္းကေပါ့။

သင္ေသ ေသာခါ

ဒီမနက္ အီးေမလ္ တစ္ေစာင္ရတယ္။ တျခားေသာႏိုင္ငံက ကုိယ္တုိ႕ရံုးတစ္ရံုးက လူတစ္ေယာက္ ေသတဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္းေပါ့။ allmissionsworldwide ဆိုတဲ့ေမးလ္နဲ႕ ပို႕ေတာ့ေရာက္လာတယ္။ ေအာ္... စိတ္မေကာင္းစရာ တစ္ေယာက္ေသသြားတယ္ေပါ့။ အဲသည္ေမးလ္ရဲ႕ ေနာက္မွာ တျခားေသာ ကဘာအရပ္ရပ္ရံုးမ်ားက သူ႕ကိုသိတဲ့လူေတြ၊ သူနဲ႕ တြဲလုပ္ဖူးတဲ့လူေတြရဲ႕ ေမးလ္ေတြ၀င္လာတယ္။ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ ၀မး္နည္းေၾကာင္းသာမကာ၊ သူဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သလို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေကာင္းတစ္ေယာက္လည္း ျစဖ္ခဲ့ပံု၊ ဘယ္လုိ ၾကင္နာစြာနဲ႕ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို နားလည္စာနာေပးႏုိင္ခဲ့ပံု၊ ေကာင္းမြန္စြာသင္ျပေပးခဲ့ပံု စတာေတြပါ ပါလာတယ္။ ပံုမွန္ဆို အဲလုိအလုပ္နဲ႕ တိုက္ရိုက္မပတ္သတ္တဲ့အိးေမးလ္ေတြကို မဖတ္ျဖစ္တာမ်ားတယ္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕၀င္တဲ့ အီးေမးလ္ ၁၀၀ေက်ာ္မွာ.. အက္ရွင္အတြက္၀င္တဲ့ မက္ေဆ့ဂ်္က ၅၀ေလာက္ရိွတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကျပန္ရတာေတြ အျပန္အလွန္ေရးရတာေတြနဲ႕ဆုိ ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕အလုပ္ခ်ိန္ရဲ႕ ၃ ပံု ၂ ပံုေလာက္က အီးေမးလ္ေပၚမွာပဲျဖစ္ေနတာ။ ကိုယ့္မက္ေဆ့ဂ်္ေတြ ကိုယ္အႏိုင္ႏုိင္ဖတ္ေနရတာမိဳ႕ ဒါမ်ိဳးေတြကို unread ဖုိလ္ဒါတစ္ခုထဲ တန္းတန္းပို႕ပစ္လုိက္တာ။ ခုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ သူနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ ၂ ေစာင္ေလာက္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့.. သာမန္လူတစ္ေယာက္မဟုတ္လုိ႕ သိမွတ္မိရင္း ေနာက္ပိုင္းဟာေလးေတြပါ ဆက္ဖတ္ျဖစ္တာေပါ့.။ ေနာက္ေတာ့.. headquarter ကပါ ေရးလာတယ္။ သူ႕ရဲ႕ biography အက်ဥ္းေလးနဲ႕.. ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့.. သာမန္ လုိကယ္လ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ဘ၀ကေန.. International ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္ အျခားေသာ မစ္ရွင္ေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရကာေန.. Chief of Mission တစ္ေယာက္အထိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕နုိင္ငံမစ္ရွင္မွာပဲ ျပန္ၿပီး လုိကယ္လ္အိတ္စ္ပါ့ထ၇ိတ္ ၀န္ထမ္းျပန္လုပ္ေနရင္းကေန. .ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္ေပါ့။ ဖတ္ၾကည့္ရင္းနဲ႕ .. သူ႕ရဲ႕ လုပ္သတ္တေလွ်ာက္လံုးမွာ လက္တြဲလုပ္ခဲ့ရသူေတြအားလံုးက အေလးထားျခင္း ၾကည္ညိဳခ်င္းခံခဲ့ရတယ္ဆုိေတာ့.. သိပ္ကို ေကာင္းခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာပဲ။

တဆက္တည္းကိုယ္စဥ္းစားမိတာက ငါေသတဲ့အခါ ဆုိရင္ေကာ လို႕ေတြးမိတယ္..။
ေသတဲ့အခါ အားလံုးက ႏွေမ်ာတသ ေနၾကမယ့္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္သလား.. ဆုိတဲ့ေမးခြန္းကိုယ့္မွာေပၚလာတယ္။ ခုလို အားလံုးက ၀ိုင္း၀မ္းနည္းၾကေတာ့ (သူမ်ားေတြကို ပူပင္ေသာကေရာက္ေစခ်င္တာမဟုတ္ေပမယ့္လုိ႕) ကိုယ္ေသလို႕ (ေကာင္းလုိက္တာဟာ၊ နားေအးတာပဲ) လုိ႕ေျပာခံရမယ့္အစား၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ျဖစ္ေစ၊ လူေတြအားလံုးအတြက္ျဖစ္ေစ၊ ႏွေျမာတသ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ တန္ဖုိးရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သင့္တယ္လို႕ ထင္မိတယ္။

ဒါနဲ႕ ပတ္သတ္လုိ႕ ငယ္တုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့.. The Quiet Life ဆိုတဲ့ကဗ်ာကို သြားသတိရမိျပန္တယ္။ သူကေတာ့ သူဒီကဘာေပၚမ်ာ ေနထုိင္သြားတယ္ဆုိတာေတာင္ မွ အမွတ္တရက်န္ခဲ့မယ့္ အုတ္ဂူတုိ႕ ဘာတုိ႕ေတာင္ မရိွခဲ့ခ်င္ဘူးဆုိပဲ..။ အဲသည္ကဗ်ာကိုေတာ့ ငယ္ကတည္းက မၾကိဳက္ခဲ့တာပါ။ အညႊန္႕တလူလူျဖစ္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကို ဘာစိတ္ကူးနဲ႕ သည္လုိကဗ်ာ သင္ခဲ့ၾကတယ္ ေတြးမရဘူး။

ကာကြယ္ေဆးတုိက္ေန႕

မွတ္မွတ္ရရ မနက္က သားသားကုိ ပိုလီယိုကာကြယ္ေဆး အစက္ခ် သြားတုိက္ရတယ္။ း)

သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပင္ဦးလြင္ခရီး

ခရီးသြားရတာ အင္မတန္မွ ၀ါသနာပါပါတယ္။ မၾကာခဏလည္း သြားျဖစ္ပါတယ္။ မိသားစုနဲ႕ေရာ.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေရာ.. ရံုးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ပါ သြားဖူးပါတယ္...။

ခုေတာ့.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္သြားခဲ့ရတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ခရီးအေၾကာင္းေလး အမွတ္တရ ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္.. ဒီေန႕ေတာ့ ..အလုပ္ကိစ္စနဲ႕ရံုးကိုေရာက္ေနတာ ေတာ္ေေတာ္လည္းၾကာသြားၿပီ။ သားကိုလည္ းလြမ္းၿပီမို႕.. ျပန္လုိက္ဦးမယ္။

အမွတ္တရ.. အဲသည္တစ္ေခါက္သြားတုန္းက တည္းခဲ့တဲ့ အိမ္ပံုေလး အမွတ္တရ. တင္ခဲ့ပါဦးမယ္..။
ကိုသခင္ၾကီးတုိ႕ရဲ႕ ေမျမိဳ႕ကအိမ္ကေလးပါ။

စက္ဘီးစီးျခင္း

ဒီေန႕ အစ္ကိုၾကီး ကုိနဗန ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကို စိတ္လုိလက္ရေလး ၀င္ဖတ္ရင္း စက္ဘီးဖာတဲ့အေၾကာင္းေျပာထားတာေတြ႕ေတာ့ ငယ္တုန္းက နယ္မွာေနတုန္းက စက္ဘီးေလးကို ျပန္လြမး္မိလာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္စက္ဘီးစီးစသင္တာ.. ၄ တန္းတုန္းကေပါ့။ အဲသည္တုန္းက ဘီ၊ အမ္မ္၊ အိတ္စ္ ဘိးေတြေပၚတဲ့အခ်ိန္ေလ..။ လမး္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေပးငွားစီးလုိ႕ရတယ္။ ညဖက္ စားေသာက္ၿပီးၾကၿပီဆုိရင္ ေဖေဖရယ္၊ အစ္မလတ္ (က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းရွာတဲ့ ဒုတိယအစ္မ) ရယ္က ကိုယ္နဲ႕ ကိုယ့္ တတိယအစ္မ ကို စက္ဘီးစီးသင္ေပးတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္အထိ ကုိယ္ကကေလးမို႕ မစီးတတ္ေသးေပမယ့္ ဟုိအစ္မလတ္ကေတာ့ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းမ်ားနဲ႕ ေခ်လ်င္ခရီးသာသံုးရတဲ့ ခ်ငး္ျပည္နယ္ ဖလမ္းျမိဳ႕မွာ ၾကီးခဲ့ေတာ့.. စက္ဘီးမစီးတတ္ေသးတာ။ အဲ.. ၂ ေယာက္အတူသင္ၾကရမွာ .. လဲလုိက္ၾက၊ ထလုိက္ၾက၊ ျပန္စီးလုိက္ၾကနဲ႕.. ဒူးေတြျပဲ..ျပဳအၿပီးမွာ.. တစ္ပတ္ေလာက္ နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ တက္ေျမာက္သြားပါတယ္။ စက္ဘီးဟာ အေတာ္အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ ၃ ဘီးတုိ႕ ၄ ဘိီးတုိ႕ တ့ပ္ထားတဲ့ယာဥ္ေတြထက္စာရင္.. ၂ ဘီးတညး္နဲ႕ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိမ္းထက္သြားတာနဲ႕.. ကိုယ့္လက္ထဲမွာ လုိသလုိ လုပ္လုိ႕ရတယ္...။ ပဲခူးက ေရႊေမာေဓာဘုရားလမ္းမွာ .. စက္ဘီးနင္းရတာ.. လမ္းၾကီးက ေခ်ာေမြ႕.. ဘုရားၾကီးကုိလည္း ေရွ႕တည့္တည့္က ဖူးရ.. တကယ့္ေပ်ာ္စရာပဲ။ ကိုယ္တုိ႕ ေဖေဖရာထူးတက္ေတာ့ ေနခြင့္ရတဲ့ ဘုရားလမ္းက ဘဏ္တုိက္ၾကီးအေပၚထပ္ကို ေနခြင့္မရခင္.. ဥသာျမိဳ႕သစ္က ဘၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့တုိက္မွာ သြားေနခဲ့ၾကေသးတယ္.. ။အဲသည္တုနး္ကဆုိရင္.. ျမိဳ႕သစ္နဲ႕ ျမိဳ႕ထဲ စက္ဘီးစိးၿပီးေက်ာင္းလာတက္ရတာ..။ ကိုယ့္ရဲ႕ စက္ဘီးေရာဂါက ေမေမတုိ႕ ျမစ္ၾကီးနားေျပာင္းရေတာ့လဲ.. စီးခြင့္ရေနေသးလုိ႕ .. သိပ္မသိသာေပမယ့္ ရန္ကုန္မ်ာ လာေနရကတည္းက .. စက္ဘိးလံုး၀မစီးရေတာ့ဘူးဆုိေတာ့မွ.. လြမး္မိတယ္။ ကိုယ့္စက္ဘိးကိုယ္စီးၿပီး ေလအဟုန္ေလးမွာ.. ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး ေရြ႕လားေနရတဲံ အရသာနဲ႕ ဘာမွကို မဆုိင္တဲ့.. လူတကာနဲ႕ တုိးတုိးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕.. မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ ဘက္စ္ကားေတြနဲ႕ ခရီးႏွင္ရတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးကုိ မုန္းမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္.. ဘ၀ရဲ႕ တုိးတက္ရာတုိးတက္ေၾကာင္း သင္တန္းေတြ က ဒီမွာရိွတယ္။ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြက ဒီမွာရိွတယ္။ အဲသည္စိတ္နဲ႕ပဲ .. သည္ၿမိဳ႕ျပမွာ ေနသားက်ခဲ့ရတယ္..။ အခြင့္ရတုိင္းေတာ့.. ကိုယ္က စက္ဘီးစီးခြင့္ရဖုိ႕ ၾကိဳးစားျမဲ..။
ဥပမာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခ၊ ေငြေဆာင္ကမ္းေျခသြားတဲ့အခါတုိင္းေပါ့..။ ဘယ္သူမွ စိတ္သိပ္မ၀င္စားတဲ့ စက္ဘီးစီးျခင္းအလုပ္ကို ကိုယ္ကအႏွစ္သက္ဆံုးပဲ။ ေသာင္ျပင္မွာ စက္ဘိးစီးရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ (ကိုုယ့္ေယာက္်ားနဲ႕သြားတုန္းက သူ႕မွာကားေပၚကအဆင္း ေျခေထာက္နာသြားလုိက္တာ ေယာင္ကိုင္းေနတာနဲ႕ စက္ဘီးေကာင္းေကာင္းမစီးခဲံရဘူး။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္အလုိလုိက္ၿပိး ၂ ေယာက္တြဲနင္းရတဲ့ ဘီးကို လုိက္စီးေပးေသးတယ္။ (အဲသည္ ေျခေထာက္နာတာက ခုထက္ထိကုိ မေပ်ာက္ေသးတာ)

ေနာက္ ေမျမိဳ႕သြားတဲ့အခါတုိင္းေပါ့။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တညး္ ရံုးကိစ္စ ခရီးထြက္ရရင္း ေမျမ္ိဳ႕ေရာက္တုန္းက လည္း ဟိုတယ္က ဘိးငွားၿပီး တျမိဳ႕လံုးပတ္ စက္ဘီးစီးတယ္။ ေနာက္ မထက္ တုိ႕ သက္စုတုိ႕နဲ႕ သြားေတာ့လဲ.. စက္ဘီးစီးတယ္။ (အဲသည္တုန္းက ဆရာလတ္ဆီကိုၾကိဳေျပာထားလို႕.. ျမိဳ႕ေရာက္တာနဲ႕ အဲသည္မွာ စက္ဘီး ၄ စီး သြားေတာင္းလုိက္ရံုပဲ) အဲသည္တစ္ေခါက္က သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ကိုသခင္ၾကီးတုိ႕ရဲ႕ အိမ္ကေလးမွာ တည္းၾကတယ္။ ေနာက္ ဘာဘီက်ဴးေတြလုပ္စားၾကနဲ႕.. အဲသည္တုန္းကအေၾကာင္းေလးေတြ ေရးပါဦးမယ္..။ ဘာဘီက်ဴးလုပ္စားၾကတာကုိ မထက္ရဲ႕ ကလယ္ဗ်င္ (Mr. Cook) ၾကီးက လွမး္လွမ္းၿပီးဆရာလုပ္လုပ္ေနလုိ႕.. အျမင္ကတ္ခဲ့ရတာေတြလဲ သတိရေသး..။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အလုိလုိက္လုိ႕ .. စက္ဘီးလုိက္စီးေပးရလို႕.. ေရာဂါေတြ ပိုတုိးသြားတဲ့.. မထက္ကို အင္မတန္မွာ အားနာမိပါတယ္။ (အဲဒါက အခုမွ..)ဟီး.. အဲသည္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ရမွာကို ေက်နပ္တာ..။ ဇြတ္ကို လုပ္ယူခဲ့တာ..။ မထက္ၾကီး ၀ိုင္မူးမူးပံုကုိလည္း သတိရေသးတယ္။ အဲသည္တစ္ေခါက္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေဒၚသက္စုနဲ႕ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ စကားမ်ားစရာမလုိခဲ့တဲ့ ခရီးတစ္ေခါက္ပါပဲ.. (ထူးဆန္းပါဘိျခင္းေနာ္)......... ။

စက္ဘီးနဲ႕ ရိုက္ထားတဲ့ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕႕....