Myo Kyawt Myine

မေရာက္တာ အေတာ္ၾကာလွၿပီ ျဖစ္တဲ့ လမ္းအိုေလးကို ဘာရယ္မဟုတ္ သည္ေန႕ နည္းနည္း အားတာနဲ႕ ၀င္ၾကည့္ရင္း မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ရဲ႕ စာ တစ္စ ေတြ႕လို႕ ဖတ္မိတယ္..။ စာၾကီးစာက်ယ္ၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္ .. ကိုယ္သေဘာက်မိလို႕.. မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။ သူၾကံဳခဲ့တဲ့ ဘ၀၊ သူမွားခဲ့တဲ့ အမွားမ်ားနဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ႏွစ္သိမ့္ပံုေလးေတြ..။

ငယ္ရြယ္သူေတြ ဟာ ႏုပ်ိဳတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကတာပါပဲ..

ေနမင္းၾကီးဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀ ပထမဆံုးေန႕ကို ေခၚေဆာင္လာခဲ့တယ္။

ညေရာက္ေတာ့ လမင္းၾကီးက ကိုယ့္ကုိ ဖမး္ညိဳ႕ထားတယ္။

ေလေတြ တုိက္ေနတဲ့ၾကားမွာ မိုးေရစက္တုိ႕ရဲ႕ လႊမ္းျခံဳျခင္းနဲ႕

ကိုယ့္ဘ၀ကို စခဲ့ရတယ္။

လမး္ေတြက ကိုယ့္ကို ေနရာေပါင္းမ်ားစြာပို႕ခဲ့တယ္။

ႏွစ္ေတြက ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ တားဆီးထားၾကျပန္တယ္။

သိပ္စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ အရြယ္ဆုိေတာ့လည္း

ျဖစ္ခ်င္တာကို ရေအာင္လုပ္မယ္ ဆုိၿပီး

ခရီးေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္..။

ေခတ္ကာလတစ္ခုရဲ႕ အခ်ိန္တစ္ခုက ကိုယ့္ကို

ေနရာေပးလုိက္တယ္။

ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာကလည္း ကိုယ့္ကိုလာၿပီး

ခဏျခယ္မႈန္းေပးတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အဆုိးအေကာင္းေတြကလည္း

ကိုယ့္နားမွာ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။

သိပ္တတ္ၾကြေနတဲ့ အရြယ္ဆုိေတာ့လည္း

ကို္ယ့စိတ္ထက္ပိုၿပီး

အရာရာညကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ေရွ႕ဆက္ခဲ့တယ္။

ေပ်ာ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရသလို

စိတ္ညစ္စရာေတြလည္း အေသအခ်ာ

ထိေတြ႕လာတယ္။

စိတ္တုိင္းမက်မႈေတြစုၿပီးေတာ့

ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ဖ်က္ဆီးတတ္လာတယ္။

ေဘးနားမွာရိွတဲ့ အေဖာ္ေတေြနဲ႕ ေ၀းသြားရေလာက္ေအာင္

အမွားေတြအမ်ားၾကီး စလုပ္ခဲ့မိတယ္။

ေနမင္းၾကီးကိုလည္း အရင္လို ဂရုမစိုက္တတ္ေတာ့ဘူး..

ေလေတြ တုိက္တဲ့အခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္

မုိးေတြရြာေနတာလည္း ကိုယ္မခံစားတတ္ေတာ့ဘူး..

တစ္ေယာက္တည္း ေခ်ာက္ခ်ားစြာ

ညေတြ ေန႕ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနမိေတာ့တယ္

ဒီလုိနဲ႕ပဲ ဘ၀ရဲ႕ ဒုတိယအရြယ္ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္..။


အရာရာကို သိပ္အားမရိွေပမယ့္ ခံႏိုင္ရည္ရိွေအာင္

တည္ေဆာက္မိလာတယ္..။

လုပ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အားလံုးကိုလည္း

တာ၀န္ယူတတ္လာတယ္.

အဲလိုနဲ႕ပဲ အမွားနည္းေအာင္ ကိုယ္ေနတတ္လာတယ္။

တစ္ခါတေလလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက

အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ျမင္ေနမိတယ္

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ အေဖာ္ဆုိတာကုိလည္း သတိရေနမိတယ္..

အရြယ္ေတြဆံုးရံႈးသြားတယ္ ဆုိေပမယ့္

အရင္လို အင္အားေတြ လိုခ်င္ေနမိတယ္။


တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ နံနက္ေတြမွာ

ေနမင္းၾကီး ထြက္မယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္တတ္လာတယ္။

ညဆုိလည္း လမင္းၾကီးဖမ္းညိႈ႕ႏိုင္ဖုိ႕

ကိုယ္ၾကိဳးစားေတာ့တယ္။

ေလေတြ တုိက္ေနတဲ့ ညေနခင္းေတြကို

ထုိင္ၿပီးေတာ့ ျပန္ခံစားတတ္လာတယ္..

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ္တစ္ခု ေသခ်ာစြာ သိလိုက္ရတယ္..။


ကိုယ့္ဘ၀မွာ ဘယ္အရာေတြ ဘယ္လိုပဲ ဆံုးရံႈးဆံုးရံႈး

အရင္က ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြ

ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ စာသားေတြ

ငယ္ငယ္ကတည္းက ျဖဴစင္စြာ ရူးသြပ္ခဲ့တဲ့

သီခ်င္းေတဗြ ဟာ ကိုယ့္နားမွာ

ျပံဳးျပဳံး ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ အျမဲရိွေနတုန္းပဲ

ကိုယ့္ကို အင္အားေတြ ေပးေနတုန္းပဲ

အၾကိမ္ၾကိမ္ ကယ္တင္ေနတုန္းပဲ ဆုိတာ...


ဒီလိုပါပဲ.. ငယ္ရြယ္သူေတြဟာ ႏုပ်ိဳတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကတာပါပဲ..။


မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္