ဖိလစ္ပုိင္ သြား.. ေတာလား

ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ကိုနဗနရဲ႕ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ယူသံုးပါတယ္။ (သူ႕အရင္ ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလား ဆုိတာကေတာ့ရိွၿပီးသားပါ) ဒါက အင္ထရို။ (ဟီး)

အလုပ္ကိစ္စနဲ႕ သင္တန္းလာရတာဆုိေပမယ့္ ဒါသည္လဲ ခရီးသြားျခင္းမုိ႕လုိ႕.. ခရီးသြားျခင္းေအာက္မွာထည့္ထားလုိက္တယ္။ ေလယာဥ္က ဘန္ေကာက္ထရန္စစ္မုိ႕ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ခဏနားရပါတယ္။ ေလဆိပ္မွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း နာရီမရိွတာသတိရလို႕ နာရီဆုိင္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ (ေနာက္ဆံုးနာရီ၀ယ္ျဖစ္တာက GUESS တံဆိပ္လက္ပတ္ၾကိဳး လယ္သာအျဖဴေရာင္နဲ႕ဟာ။ ၂၀၀၆ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးတုန္းက ကိုယ့္ကုိယ္ကို လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးထားတာ။ (ခိခိ) တကယ္တမ္းေနာက္ေၾကာင္းျပန္ရရင္ ကိုယ့္ဆီကုိ ဗယ္လင္တိုင္းေန႕အတြက္ GUESS နာရီ၀ယ္ရင္ ၁ေသာင္း ဒစ္စ္ေကာင့္ေပးမယ့္ ကဒ္ျပားေလးရတာက စတာေပါ့။ အဲသည္ တစ္ေသာင္းကုိ သြားမ၀ယ္ျဖစ္ရင္ အလကားျဖစ္သြားမွာ စိုးလုိ႕... ေနာက္ထပ္ ၉ေသာင္းစိုိက္ၿပီး ၁သိန္းေက်ာ္တန္တဲ့ နာရီကို ၀ယ္ျဖစ္လုိက္တာ။ အဲလို .. အဲလို စတုပစ္ ျစဖ္တာေတြကလည္းရိွေသးတယ္။ လက္ပတ္ၾကိဳးလယ္သာအျဖဴက ညစ္သြားေတာ့ မတပ္ခ်င္ေတာ့လုိ႕ ပစ္ထားတာ.. နာရီမရိွဘူးျဖစ္ေနတာ .. ၁ ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီေလ..။ ခုမွ နာရီေတြျမင္ေတာ့ ၀ယ္မယ္ရယ္ လို႕ စိတ္ကူးရၿပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတာ.. အခိ်န္ကုန္လုိ႕ကုန္မွန္းမသိလုိက္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ အတူပါလာတဲ့ ၂ ေယာက္ကလဲ.. ႏိုင္ငံျခားခရီးတစ္ေခါက္မွ မသြားဖူးၾကလုိ႕.. ကိုယ့္ေနာက္ကလိုက္သူမ်ားေပါ့။ ဘာကိုမွ သတိေပးဖုိ႕ တာ၀န္မရိွဘူးလုိ႕ ယူဆထားၿပီး ခပ္ေအးေအးပဲ.. .. ။ ဦးေဆာင္သူၾကီးက လုိအပ္သလို ညႊန္ၾကားလိမ့္မည္ေပါ့။ မနီလာသြားမယ့္ ေလယာဥ္က ၂နာရီ ထြက္မယ့္ေလယာဥ္ကို ၂နာရီထုိးခါနီး ၅မိနစ္ေလာက္မွ ..ေစ်းဆက္၀ယ္ေနတဲ့ကိုယ့္ကို လာေျပာေဖာ္ရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္ကိုယ္က စိတ္ၾကိဳက္ေတြ႕ၿပီမုိ႕ ေငြေျခေနၿပီ။ ၅မိနစ္ပဲလိုေတာ့တယ္... သြားမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္.. လုိ႕ လာေျပာမွ ေခါင္းနပမ္းေတြၾကီးၿပီး ေရွ႕ဆံုးက ေျပးေတာ့တာပဲ..။ အဲတာေတာင္ ပါလာတဲ့တစ္ေယာက္က လက္ထဲက စားလက္စမုန္႕ေလးကို သူတုိင္ေနတဲ့ ခုံေပၚတင္ခဲ့ရင္ ႏုိင္ငံၾကီးသားမပီသမွာစိုးလို႕ အမႈီက္ပံုးလိုက္ရွာတာကုိ.. ေနာက္တစ္ေယာက္က ဟဲ့.. ထားခဲ့။ နိုင္ငံငယ္သားလုပ္လုိက္ေတာ့ .. လာခဲ့ ဆုိၿပီး ဆြဲေျပးလာၾကတယ္။ တကယ္ပဲ.. အားလံုးလူကုန္ၿပီး ကိုယ္တုိ႕ ၃ ေယာက္ကို ေစာင့္ေနၾကတာ။ Final Call ဆိုၿပီးေတာ့..။ ဟိုေအာ္.. ဒီေအာ္ Announce လုပ္ေနတဲ့ အသံေတြကေတာ့ ၾကားတာေပါ့။ ကိုယ့္နံမည္ေအာ္လို႕ေအာ္မွန္းမသိတာ..။ ေလဆိပ္ထဲမွာ ေနတာ ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ မဆုိင္သလုိျဖစ္သြားၿပီး နားမေထာင္မိတာေနမွာ.. ဟီး..။ ကိုယ္ထုိင္ရမယ့္ ခံုေရာက္ေတာ့ .. အဲသည္လူက မၾကည္မလင္နဲ႕ ၾကည့္တယ္။ ဒင္းတုိ႕ေၾကာင့္ေနာက္က်ေနတာေပါ့.. အဲလုိ။
ကံေကာင္းလုိ႕ မက်န္ခဲ့တယ။္ ပါလာတဲ့ထဲက တစ္ေယာက္က ေျပာေသးတယ္..။ အစ္မရယ္. . ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ.. အစ္မက ေအးေအး ေဆးေဆး ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလဲ ရတယ္မွတ္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက ေျပးတာ မနည္းလုိက္ရတယ္တဲ့။ ေတာ္ေသးတာ.. ေတာ္ေသးတာ....။

(ေယာက္်ားက အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ.. စိတ္ကူးတည့္ရာလုပ္လုပ္ေနၿပီး အခ်ိန္ကို မၾကည့္တာကို အျမဲ အျပစ္တင္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေျပာတုန္းကေတာ့ နာေသးတယ္.. အဟက္. .ခုေတာ့..ဟုတ္ပါ့။ ကိုယ့္ေနာက္လုိက္ၾကရတဲ့ ၂ ေယာက္ခမ်ာ ကိုယ္ေျပးမွ မ်က္ကလူးဆန္ျပာျဖစ္ရတယ္။ ျပင္ရဦးမယ့္ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ပဲ)



အဲသလုိနဲ႕ ရံုးကစီစဥ္ေပးတဲ့ ကားနဲ႕ ဟိုတယ္ကိုေရာက္တယ္။ ကိုယ္တုိ႕နဲ႕ အတူေရာက္တာက သိရိလကၤာက ၂ ေယာက္။ သီရိလကၤာ မစ္ရွင္ က Resource Management Officer နဲ႕ Deputy. အခ်င္းခ်င္းမိတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကိုယ့္နံမည္က ေမာ္ေမာ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က သီသီ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က မင္းမင္း။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ျမန္မာ ၃ ေယာက္လံုးနံမည္ေတြက ၂ လံုးဆင့္ေတြမို႕ .. သူက ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ငါ့နံမည္က ဇီယာဇီယာ ပါတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ရာ၈်ဴးရာဂ်ဴးပါ တဲ့။ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ႏိုင္ငံမတူၾကေပမယ့္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုတည္းက ၀န္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ခင္မင္သြားပါတယ္။ ဟိုတယ္မွာလဲ ခ်က္ကင္၀င္ေရာ ေနာက္တျပသနာ စတယ္။ ရံုးက ဘြတ္ကင္လုပ္ထားၿပီး ရံုးကပဲ ေငြေခ်မယ့္ကိစ္စနကုိ Deposit ေတာင္းတယ္။ US$ 600 ပါတဲ့။ တစ္ညတည္းစရိတ္အခန္းခက ေဒၚလာ ၁၂၀ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တုိ႕ တည္းမွာက ၁၃ရက္ ကို ၆၀၀ ပဲေတာင္းတာဆုိေပမယ့္... ဘယ္လုိလုပ္ပါမတုန္း။ ရံုးကထုတ္ခဲ့ရတဲ့ ၾကိဳတင္ခရီးစရိတ္ထဲက ေဒၚလာ ၄၀၀ကိုက ဖိလစ္ပီးနုိး ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေခ်းထားလုိက္တယ္။ သူ႕မွာ ေငြလုိေနလုိ႕.. ဟိုေရာက္တာနဲ႕ သူ႕မိန္းမလာပို႕ေပးရင္ ျဖစ္လား ဆုိလုိ႕ပါ။ သူတကယ္ေတာင္းတာက ၃၀၀၊ ရရဲ႕လား။ လိုေသးလားလို႕ ပါးစပ္ စပ္ေဆာ့ၿပီးေမးမိတာ.. ေနာက္ထပ္ ၁၀၀ ေလာက္ရရင္ ပိုေကာင္းမယ္ လုိ႕ ေျပာလို႕.. ၄၀၀ ထားခဲ့ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာက နာရီ၀ယ္လုိက္ေသးတယ္..။ ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ လက္ထဲက်န္ခဲ့တာ။ သင္တန္းကာလတေလွ်ာက္လံုး ဒင္နာတစ္နပ္ပါၿပီး အစားအေသာက္ အၿပိးအျငိမ္း ညစာတစ္မ်ိဳးပဲ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႕ကိုယ္စားရမွာမို႕ ေငြပိုလဲမပါပါဘူး။ အဲသည္ေတာ့လဲ ၂၀၀ ေပးတားလဲ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ခ်က္ေကာက္လုပ္ရင္ ျပန္ေပးမယ္တဲ့။ ဒါေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ..ယူလာတာမွ နည္းနည္း သံုးဦးမွာေပ့ါ။ အဲသည္မွာ သိရိလကၤာ က တစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕ ဗီဇာကဒ္ကုိ ထုတ္ေပးတယ္။ သူတုိ႕လဲ Cash Deposit မေပးႏုိင္ဘူး။ သူကေန ကိုယ္တုိ႕ေတြအတြက္ အာမခံေပးေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ကိုယ္ေတြမယ္က ဗီဇာကဒ္မေျပာနဲ႕ ဘာကဒ္မွ မရိွ၊ ျဖစ္ရပံုက .. အဲဒါနဲ႕ သူတုိ႕နဲ႕ အတူ အျပင္ထြက္ ညစာစားၾကမယ္ ရယ္လုိ႕ ခ်ိန္းခ်က္ၿပီး ခ်က္ကင္လုပ္ၿပီးတာနဲ႕ ျပန္ထြက္ၾကတယ္။ ဟိုတယ္ရိွတဲ့ေနရာက ဖိလစ္ပိုင္းရဲ႕ တကယ့္ အခ်က္အခ် Makati City ေလ.. ဟိုတယ္လ္ၾကီးေတြ ေရွာ့ပင္းေမာလ္ၾကီးေတြ နဲ႕ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုေတြခ်ည္းပဲ သီးသန္႕ရိွတဲ့ေနရာ.. ေတာ္ရံုတန္ရံု ဆုိင္ေတြမရိွး။ သိရိလကၤာက တစ္ေယာက္က မနီလာကုိ ၃ၾကိမ္ေျမာက္ေရာက္တာ ဆုိေတာ့ သူေခၚသြားမယ္ ဆုိလုိ႕ လိုက္ၾကတယ္။ ေရွာ့ပင္းေမာေတြဘက္မွာ Fast Food အစားအစာေရာင္းတဲ့ ေနရာေတြရိွတယ္ ဆုိၿပီးသြာၾကတာ ၈နာရီခြဲ ေက်ာ္ၿပီမုိ႕ မရိွႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ အနားက Restaurant ကိုသြားၾကသည္ေပါ့။ မိနု (Menu ကိုေခၚတာ-ဟီး) ဖတ္ၿပီး ေအာ္ငုိခ်င္သြားတယ္... ။ အကုန္လံုးက ပီဆုိ ၃၀၀ အထက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဟင္းခ်ိဳေလးတစ္ခြက္ကို ပီဆုိ ၁၇၀၊ ေဒၚလာနဲ႕ ဆုိ .. ၄ ေဒၚလာက်တယ္။ ထမင္းေလးေပၚမွာ ငါးရွဥ့္က်ပ္တုိက္အသားျပားေလးအုပ္ထားတဲ့ ထမင္းတစ္ပြဲက ေစ်းသက္သာတယ္ဆုိရမယ္ ပီဆုိ ၃၂၀ (ျမန္မာလုိ ၉၀၀၀ ေလာက္က်တာေပါ့) အဲဒါမွာလုိက္တယ္။ အဲသည္ သိရီလကၤာက တစ္ေယာက္က ငါးရွဥ့္ပါတဲ့ အစားအစာတစ္ခုပဲ... ပီဆုိ ၄၇၀ တန္ မွာတယ္။
လာခ်ေတာ့. ကိုယ့္ဟာကိုအရင္လာခ်တယ္။ သူက သူ႕ဟာမွတ္ၿပီး ယူလုိက္တယ္။ သူ႕ဟာလာခ်ေတာ့မွ အဲဒါကို သူ႕ဟာမွန္းသိတယ္။ လဲလို႕ကမရေတာ့ဘူးေလ..။ သူကစားၿပိးၿပီကုိး။ နင့္ဟာငါေပးမယ္လုိ႕ေျပာေပမယ့္လို႕.. အဲေလာက္ မကပ္သတ္ခ်င္တာနဲ႕ ရပါတယ္။ ငါစားတာငါေပးပါမယ္ ဆုိၿပီး .. ၁၀ေဒၚလာတန္ ညစာၾကီးကုိ စားျဖစ္လုိက္တယ္။ ျမန္မာ ၃ ေယာက္စာ ရ်င္းလုိိက္ရတာ.. ျမန္မာေငြ ၂ ေသာင္းခြဲေလာက္က်တယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္က စြပ္ျပဳတ္ေလး တစ္ခြက္ပဲ ေသာက္တယ္။ သူ႕စြပ္ျပဳတ္ကလဲ ျမန္မာေငြနဲ႕ ဆုိ ၄ေထာင္ေက်ာ္က်တယ္။ ျမန္မာျပည္က မုန္႕ဟင္းခါး ပါးကန္ေလာက္ေတာင္ မရိွတဲ့ ခြက္ေပါက္စေလးနဲ႕။ မနီလာေရာက္ ပထမဆံုးညစာေပါ့။

ေနာက္ေန႕ မုိးလင္းတာနဲ႕ ဘရိတ္ဖတ္စားၿပီး သင္တန္းခန္းမ တန္းဆင္းရတယ္။ ညေနက်ေတာ့.. ရံဳးက လုပ္ေပးတဲ့ ၾကက္ျမီး ပါတီ၊ အဲသည္မွာ ျမန္မာျပည္က ဖဦးထုပ္ရဲ႕ မိန္းမက ပိုက္ဆံ ၄၀၀ လာျပန္ေပးရင္း ေနာက္ေန႕ သူလာၾကိဳၿပီး Shopping Mall ေတြလုိက္္ပို႕ေပးမယ္ လုိ႕ ခ်ိန္းသြားတယ္။

ဆက္ပါဦးမည္...