Religion and I

ဘာသာတရား ႏွင့္ကၽြန္မ

ကၽြန္မဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာကို သက္၀င္ယံုၾကည္ပါတယ္။
အထက္ပါစကားရဲ႕ ဆုိလုိရင္းကေတာ့ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့..တရားေတာ္ေတြကို သိမွတ္မိသေလာက္ ေန႕စဥ္လူေနမႈဘ၀မွာ လက္ခံယံုၾကည္က်င့္သံုးႏုိင္ရန္ ၾကိဳးစားေနသူျဖစ္ပါသည္ လို႕သာဆုိလုိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ အရင္တုန္းက ဗုဒ္ဓဘာသာ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားခဲ့တဲ ့မိရိုးဖလာ ဗုဒ္ဓဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္၊ ေနာက္ေတာ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို မိဘေတြကလႊတ္ၿပီး ဗုဒ္ဓဘာသာယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ရတယ္။ ဗုဒ္ဓ၀င္ကိုေလ့လာခဲ့ရတယ္။ ပရိတ္ၾကီး ၁၁သုတ္သင္တန္းေတြ တက္ရတယ္။ ဓမစၾကာရြတ္ဆုိနည္းသင္တန္းေတြတက္၊ က်က္မွတ္၊ ေျဖဆုိ စတာေတြလုပ္ရင္း ဗုဓ္ဓဘာသာကို ကုိးကြယ္သူျဖစ္ခဲ့တယ္။ သိလာေလေလ.. အေတြးလြန္တတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ယုတ္တိယုတ္တာက်က် ေတြးယူၾကည့္ရင္း ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးေပၚခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့အမ်ားၾကီးေပါ့ေလ...။
သည္ကာလအတြင္း ကၽြန္မကရိပ္သာလည္း ၀င္ခဲ့ တရားထုိင္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့လုိက္ဖူးပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအသက္ ၂၆ အရြယ္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့.. ဘာသာတရားေနာက္လုိက္ရတာ ေမာလာပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ ရႈပ္ေထြးလာပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ဘာသာရဲ႕ စာေပေတြမွာ အလြန္အက်ဴးဖြဲ႕ဆုိျခင္းေတြက အေတာ္ဒုက္ခေပးေနပါတယ္။
လက္ရိွဘာသာတရားမွာ အေရးပါတဲ့အခန္းကန္ဒကရိွေနတဲ့ သံဃာေတြဘက္ကလိုအပ္တာေတြကိုလည္း ေတြ႕လာရပါတယ္။

ဘာသာတရားဟာ က်င့္ၾကံဖုိ႕ျဖစ္တယ္လို႕ က်မနားလည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးမ်ားက ကိုးကြယ္မႈအပုိင္းကိုပဲ အားသန္ပါတယ္။ သီလကို အေလးေပးရမယ့္ အခ်ိန္မွာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါနကို အေလးေပးေဟာေျပာပါတယ္။
ဘာသာတရားရဲ႕ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေတြျဖစ္တဲ့ .. ဘုန္းၾကီးမ်ားရဲ႕ အဓိကတာ၀န္က ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ကိုယ္စား က်င့္ၾကံေနထုိင္မႈ အပိုင္းကို အဓိကထားၿပီး လူသားမ်ားကို ဘ၀ေနနည္းေတြ လမ္းျပေရွ႕ေဆာင္ရမယ္ လုိ႕ ကၽြန္မက ျမင္လာခဲ့တယ္။
ေလာကီေနသူမ်ားအတြက္ က်င့္ၾကံလုိက္နာဖုိ႕တရားနဲ႕ ေလာကုတ္တရာဘက္ကိုကူးေျပာငး္လုိရင္ က်င့္ၾကံေနထုိင္သင့္တဲ့တရားဆုိၿပီး လက္ရိွ ေခတ္နဲ႕ အညီ ဗုဒ္ဓဘာသာမ်ားအဖုိ႕ ျငိမ္းခ်မး္စြာ ဘ၀ေနနည္းမ်ားကို ညႊန္ျပေပးႏုိင္ၾကဖုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒ္ဓဘာသာတရားရဲ႕ ခရီးဆံုးပန္းတိုင္ဟာ နိဗာန္ျဖစ္တယ္လို႕ ကၽြန္မနားလည္ထားသလို အားလံုးလည္း သည္လုိပဲ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။
နိဗာန္ခ်မ္းသာကိုရဖုိ႕ က်င့္ၾကံရမယ္လုိ႕လည္း နားလည္ထားၾကတယ္။ ဘယ္လုိက်င့္ၾကံမလဲ.. နိဗာန္ဆုိတာ ဘံုဌာနတစ္ခုမဟုတ္ဘဲ.. စိတ္ႏွလံုးခ်မ္းရာ စိတ္ရဲ႕ အေနအထားတစ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္ ဆုိပါတယ္.။ ထားပါေတာ့..။ အဲသည္ေတာ့ အယူအဆေတြ အရဆုိရင္ .. နိဗာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖုိ႕ တရားအားထုတ္ရမယ္ေပါ့။ အေကာင္းဆံုးက လူ႕ေဘာင္ကိုစြန္႕ သာသနာ့ေဘာင္ကို၀င္ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ တာ၀န္ေတြ အကုန္ေလ်ာ့ၿပီး တရားအားထုတ္၊ နိဗာန္ကိုယူ။ ဒါအမွန္ဆံုး အျမန္ဆံုးနည္းလမ္းေပါ့ေလ..။ (ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပါရမီျဖည့္ရတယ္တုိ႕... ပါရမီ ရင့္သန္ခ်ိန္ေရာက္မွ ကၽြတ္တန္း၀င္ရတယ္ ဆုိတာတုိ႕ကေတာ ့ေနာက္ထပ္ အျငင္းပြားစရာကိစ္စေပါ့ေလ.. ဒါကလည္း တစ္ပိုင္းထားပါဦး..)

ခက္တာက လူတုိင္းက သာသနာ့ေဘာင္၀င္ႏုိင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ေလာကုတ္တရာတရားကို စြတ္ေဟာဖုိ႕ထက္ ေလာကီမွာ ေနတဲ့အခါ.. ျငိမး္ခ်မ္းေအာင္ ဘယ္လုိေနမလဲဆုိတာမ်ိဳး.. အပလုိင္းဗုဒ္ဓဘာသာ လို႕ေခၚရမလားပဲ။ ဒါမ်ိဳးလုိတယ္။ အခု ဦးေဇာတိက တုိ႕ဘာတုိ႕ရဲ႕ တရားမ်ားလုိေပါ့။

ကိုယ္ကေတာ့ သီလထက္ ဒါနကိုခ်ည္း အေလးေပးတာမ်ိဳးကို မၾကိဳက္ဘူး။ လွဴဒါန္းျခင္းကိုလညး္ တစံုတရာေသာအက်ိဳးမ်ားကို ေမွ်ာ္ကိုးရ်္ လွဴျခင္းမ်ားကသာ ကိုယ္တုိ႕ဘာသာ၀င္လူမ်ားမွာ အားသာေနတယ္လို႕ ျမင္တယ္။
တကယ့္စစ္မွန္တဲ့လွဴဒါန္းျခင္းမွာ ဆုေတာင္းျခင္း မလုိအပ္ဘူး။ ဒါလွဴလုိက္လုိ႕ ငါ့အတြက္ သည္အက်ိဳးရရပါေစရဲ႕ ဆုိတဲ့ ေလာဘပါေနရင္ .. ဒါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ လုိအပ္တယ္လုိ႕ထင္တဲ့အခ်ိန္၊ လုိအပ္တယ္လို႕ထင္တဲ့လူကုိ ကုိယ္ကလုိအပ္တယ္လို႕ထင္တဲ့ပစ္စည္းကို ေပးလွဴလုိက္မယ္။ အဲသလိုလွဴလိုက္လို႕ အသံုးတည့္သြားအဆင္ေျပသြားျပည့္၀သြားမယ္ဆုိရင္ .. ကိုယ္ေက်နပ္တယ္။ ပီတိျဖစ္မယ္။ ဒါဟာျပည့္စံုပါၿပီ။ သည္လုိလွဴလိုက္လို႕ နိဗာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဴရပါေစသား ဆုိလို႕ေကာ.. က်င့္ၾကံမႈ မရိွရင္ ေရာက္ႏိုင္မွာ မုိ႕လို႕လား။
(ရိွပါေသးတယ္။ လွဴေပးပုဂိုလ္၊ လူဖြယ္ပစ္စည္း၊ လွဴခံပုဂိုလ္ ဆုိတာေတြ..။ ေနာက္မွ တစ္ခုခ်င္းစီ သံုးသပ္ေရးပါဦးမယ္ေလ..)

သိမ္ေဆာက္လုိ႕ အပယ္တံခါးပိတ္မယ္ဆုိတဲ့ ေဟာၾကားခ်က္မ်ိဳးကို ကိုယ္က အလြန္မုန္းတီးလွပါတယ္။ လူေတြမွာရိွတဲ့ေခါင္းထဲက ဦးေႏွာက္ေတြက ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားၾကဖုိ႕ သင့္ပါတယ္။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ထားၾကတဲ့သူေတြအဖို႕ သိမ္ေဆာက္ရံုနဲ႕ အပါယ္တံခါးပိတ္ရင္ေတာ့... ... ၾကိဳက္တာလုပ္ၾက၊ ၿပီးရင္ သိမ္ေဆာက္လိုက္ၾကမယ္ လုိ႕ေျပာရံုပဲရိွပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးအေျဖထြက္ေတာ့.. ဘာသာတရားတုိင္းမွာ အေျခခံခ်င္းက သြားတူေနပါတယ္။ ဘာသာတရားတုိင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူေတြ ေကာင္းေကာင္းေနၾကဖုိ႕ပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ေမြးကတည္းက တစ္ေန႕ေသရမယ္ဆုိတာကို သိထားၾကရတဲ့အတြက္ မေသခ်င္တဲ့ ဘ၀တဏွာနဲ႕ ေနာက္ဘ၀ေတြဆြဲထည့္ထားတယ္လုိ႕ ကိုယ္က ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုရိွမယ္။ ငရဲဘံုရိွမယ္။ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ဖုိ႕ ေကာင္းကင္ဘံု သို႕မဟုတ္ နတ္ျပည္နဲ႕ ဆြဲေဆာင္ထားမယ္။ မေကာင္းတာေတြ ကို ေရွာင္ၾကဥ္ဖုိ႕ ငရဲနဲ႕ ျခိမ္းေျခာက္ထားမယ္။ အဲသည္အထဲက ကို္ယ္တုိ႕ဘာကိုယူမလဲ။
လူတစ္ေယာက္ မေကာင္းတာမလုပ္ဖုိ႕ ငရဲနဲ႕ ေျခာက္ဖုိ႕လိုသလား။ ငရဲၾကိးမွာစုိးလုိ႕ ဒါကို မလုပ္ဘူးလို႕ေတြးတာမ်ိဳးကို ကိုယ္ကရံႈ႕ခ်ခ်င္ပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႕လူသားေတြမွာ ဆင္ျခင္စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ ဦးေနွာက္ေတြပါပါတယ္။ မေကာင္းတာ၊ မတရားတာကို မလုပ္မိဖုိ႕ ေနာင္ဘ၀မွေရာက္မယ့္ ငရဲၾကိဳေတြးစရာမလုိပါဘူး။ အခုဘ၀မွာတင္ လူဆန္တဲ့စိတ္၊ လူစိတ္နဲ႕ ေနနုိင္သူဟာ ေတာ္တည့္မွန္ကန္စြာ စဥ္းစားႏုိင္မွာပါ။
ေကာင္းတာပဲလုပ္ဖုိ႕ .. နတ္ျပည္နဲ႕ဆြဲေဆာင္မလား။ ကိုယ္ကေတာ့ နတ္ျပည္ကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ကိုယ္သိရသေလာက္ နတ္သားမ်ားဟာ အေပ်ာ္အပါးနဲ႕သာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး နတ္သမီးမ်ားက နတ္သားမ်ားကို အလုပ္အေၾကြးျပဳရတာနဲ႕ အခ်ိိန္ကုန္ပါတယ္။ သူတုိ႕ဘ၀ဟာ ကိုယ္တုိ႕ လက္ရိွလူ႕ဘ၀ေလာက္ေတာင္မွ အသံုးက်တာမဟုတ္ပါဘူး။ လူဆန္တဲ့စိတ္၊ လူေကာင္းစိတ္နဲ႕ပဲ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ရပါမယ္။
လက္ရိွခန္ဓာမတြယ္တာ ေနာင္ခန္ဓာကို မေမၽွာ္ကိုးဘူးဆုိတာ အဲသည္မွာျပပါတယ္။ လက္ရီွခန္ဓာတြယ္တာစိတ္နဲ႕ ကိုယ့္ဖုိ႕ေတြခ်ည္းၾကည့္ ရင္ မေကာင္းတာေတြလုပ္မွာပဲ။ ေနာင္ခန္ဓာကို ေမွ်ာ္ကိုးေနလုိ႕သာ.. ေနာင္ဘ၀မွာ ေကာင္းဖုိ႕ေတြ ေတြးပူရင္း အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၾကရတာလို႕ ကိုယ္ထင္တယ္။

ကိုယ့္အဖုိ႕ကေတာ့.. ကိုးကြယ္ျခင္းနဲ႕အခ်ိန္မျဖဳနး္ဘူး။ ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ျခင္းေတြနဲ႕ အာရံုမေနာက္ဘူး။ အဓိပါယ္မဲ့တဲ့ လွဴဒါန္းျခင္းေတြ နဲ႕ .ကို္ယ္ပိုင္ပစ္စည္းမ်ားကို မျဖဳန္းတည္းဘူး။ က်င့္သံုးျခင္းနဲ႕ပဲ မွန္ကန္စြာေနသြားဖုိ႕ ၾကိဳၚစားပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြထဲမွာ ကိုယ္သေဘာအက်ဆံုးနဲ႕ အျပည့္စံုဆံုးကေတာ့ မဂၤဂင္ ၈ ပါးတရားေတာ္ပါပဲ။ အဲသည္ ၈ ပါးသည္ပဲ.. ဘ၀မွာ ေတာ္တဲ့မွန္ကန္စြာေနထုိင္မႈနဲ႕ စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္းမႈတုိ႕ကို အျပည့္အ၀ေပးႏုိင္မယ့္.. တရားေတာ္ပါပဲ။

ကိုယ့္အဖုိ႕က လူ႕ဘ၀စြန္႕ဖုိ႕စိတ္ကူးမရိွ၊ ေနာက္ဘ၀ကိုလည္း ၾကိဳမပူခ်င္၊ စိတ္မ၀င္စားခ်င္တာေၾကာင့္.. (သံသရာလည္ခ်င္သေလာက္လည္စမး္ပါေစ) ေလာေလာဆယ္ မ်က္ေမွာက္ပစ္စ္ုပန္မွာ သူမ်ားကုိ ကုိယ္က မလြန္က်ဴးမိဖုိ႕။ အကုသုလ္အလုပ္မ်ား.. သူတပါးကုိ ထိခုိက္ေစမႈမ်ား လြန္က်ဴးမႈမ်ားက ကင္းေအာင္ ေနထုိင္သြားႏိုင္ဖုိ႕ကို ပဲ.. ဦးတည္ခ်င္ပါတယ္။