ကိုယ့္အ၀တ္ကိုယ္ ခ်ဳပ္၀တ္ပါေတာ့့မည္။

သားေလးေမြးၿပီးကတည္းက ဘယ္လိုက ဘယ္လုိ၀လာတယ္မသိ ၀ိတ္က ေပါင္၂၀ေလာက္တက္လာပါတယ္။ ဒီကုိယ္ခန္ဓာၾကီးမွာ အရင္တုနး္က အ၀တ္အစားေတြ ဘယ္လုိမွ ၀တ္လုိ႕မရေတာ့ပါ..။ ဆုိေတာ့ အက်ိီ ၤ အသစ္ေတြ အပ္ရပါတယ္။ ဆိုင္ေရာက္တုနး္ေတာ့ ကတ္တေလာက္ေလးေတြ ၾကည့္ရင္း (ေစ်း၀ယ္ထြက္ဖုိ႕လဲ ပ်င္းတာနဲ႕) သူ႕ဆီက အစေတြနဲ႕ ပဲ ျပန္အပ္ခဲ့တာ ၈ စံုျစဖ္သြားတယ္။ အရင္ခ်ဳပ္ဖူးေနက်ဆုိင္ဆုိေတာ့ ေစ်းေတြလဲ ေမးမေနေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္ စလံုးကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လာရင္း အက်ီ ၤအပ္ဦးမယ္ဆုိေတာ့ အဲသည္ဆုိင္ကိုေရာက္တယ္။ သူနဲ႕ကိုယ္ကလဲ အက်င့္ကခပ္ဆင္ဆင္ဆုိေတာ့ ေစ်းေတြမေမးခဲ့ဘူးေပါ့။ သူက ျပန္မယ့္ရက္ကပ္ေနေတာ့ သူ႕ဟာေလးေတြ အရင္လုပ္ေပးလုိက္ပါဆုိၿပီး သြားခါနီး ဒရုိင္ဘာကို သြားေရြးခုိင္းလုိက္သတဲ့။ ခ်ဳပ္ခေတြခ်ည္းပဲ ၉ေသာင္းေက်ာ္ရွင္းခဲ့ရတယ္ဆုိၿပီး ကိုယ့္ဆီ ဖုန္းလွမး္ဆက္တယ္။ အမေလး အက်ိဳးေတာ့နည္းၿပီ..။ ငါက ၈စံုေတာင္ အပ္ထားတာဟဲ့.. ျမန္ျမန္ဘရိတ္အုပ္ခုိင္းမွ ျဖစ္မယ္ လို႕..
စကတ္တစ္ထည္ ခ်ဳပ္ခ ၁၀၀၀၀ ယူပါတယ္။ ဘေလာက္စ္ တစ္ထည္ခ်ဳပ္ခ ၈ေထာင္ပါ။ ဂါ၀န္တစ္ထည္ ခ်ဳပ္ခ ၂ေသာင္းခြဲယူပါတယ္။..

စက္ခ်ဳပ္အေျခခံသင္ထားေပမယ့္ အပ်င္းေျပေလာက္ပဲ ခ်ဳပ္ေနၿပီး ေကာင္းေကာင္းမလုိက္စားခဲ့လုိ႕.. ခုလုိ သူမ်ားကို ပိုိက္ဆံေပးေနရတာ... အဟင့္..။
ေနာက္ဆုိ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ခ်ဳပ္၀တ္ေတာ့မယ္။

ကုသိုလ္ကံ

ညကေယာက္်ားနဲ႕ ဒင္နာလုိက္သြားပါတယ္။ အဲသည္မွာ လက္ပ္ေတာ့ ၄ လံုးမဲေဖာက္တယ္။
ကိုယ္တစ္လံုးမွ မေပါက္ပါဘူး . .. (ဟီး)
ဒါေပမယ့္ ေပါက္မဲနံပါတ္ ၄ လံုးထဲက ၃ လံုးက ကိုယ္မဲနဲ႕ ပြတ္ကာသီကာေတြ ခ်ည္းပဲ။
ကို္ယ့္မဲက ၁၉၉
ေပါက္သြားတာက ၁၉၆ (ဘယ္ေလာက္နဲစပ္သလဲေနာ္..)
ေနာက္တစ္မဲက ၀၉၉၊ ေနာက္တစ္မဲကေတာ့ သူ႕ထက္နီးစပ္တာမရိွေတာ့ဘူး ၂၀၀ တဲ့ေတာ္..။

အဲလုိပါပဲေလ.. ဘ၀မွာ အလကားရဖုိ႕ကံက ပါကိုမလာဘူး။
လူတုိင္းကံထူးႏုိင္တဲ့ ဗလာမပါ ကံစမး္မဲဆုိရင္ေတာင္ အညံ့ဆံုးဆုဟာ ကုိယ္ရမယ့္ဆုဆုိတာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ။

လက္ေဆာင္လဲၾကတာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ .. မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာရဥိးမယ္။

၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာတုန္းကေပါ့။ အဲသည္တုနး္က ကုိယ္ က WHO မွာလုပ္ေနတယ္။
နယူးယီးယားပါတီေပါ့။ ၀န္ထမး္အားလံုး လက္ေဆာင္ေတြ ထည့္ၾကတယ္။ ၿပီး ျပန္မဲေဖာက္ၾကတယ္။ တစ္ခု်ိ႕ဆုိ ကိုယ္က ေတာ္ရံုတန္ရံုေလး ထည့္ေပမယ့္.. လက္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္းေတြ ျပန္ေပါက္ၾကတယ္။
ကုိယ္လား... ဟြန္း.. မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ယံုမလားေတာ့မသိဘူး။ ကိုယ့္မဲကိုယ္ ျပန္ေပါက္တယ္ေလ..။
စံပါယ္ျဖဴက ၀ယ္တဲ့ ၇၀၀၀ တန္ စားပြဲတင္ သစ္ပင္ပုေလး။

အဲလုိ..
အဲလုိ...

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ စကားစျမည္ ၃

သည္တစ္ခါကေတာ့ အေ၀းေရာက္သူငယ္ခ်ငး္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ဂ်ဴးရဲ႕ စာေတြ ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႕ မိန္းမဘ၀အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တယ္။ သူက၃၀ ေက်ာ္ စင္ဂဲလ္၊ ကိုယ္က ၃၀ေက်ာ္ (ဒက္ဗယ္လ္ ေတာ့မဟုတ္ဘူး..။ ခြိ) အိမ္ေထာင္သည္၊ ေနာက္ၿပီးကေလးအေမ။ သူ႕ကို ကိုယ္က ေနာက္ေလ့ရိွပါတယ္။ ငါက နင့္ထက္ ၂ ၀ါ ၾကီးတယ္ေနာ္။ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ရတာက တစ္၀ါ၊ ကေလးအေမျဖစ္တာက ၁ ၀ါ၊ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံလုိ႕..။ မၾကာမီအိမ္ေထာင္ ျပဳေတာ့မယ့္ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲကိုၾကည့္ရင္း သူ႕အေတြးကို သူကေျပာပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း ။ ငါျဖင့္ သူတုိ႕ကိုၾကည့္ၿပီး အိ္္မ္ေထာင္ဆုိတာၾကီး ျပဳဖုိ႕ မလြယ္မွန္း၊ လူတစ္ေယာက္ကို သည္းခံႏိုင္ဖုိ႕ ဆုိတာ ေတာ္ရံုခ်စ္ရံုနဲ႕ မရမွန္း သိတယ္။ အခ်စ္အျပင္ ဦးေႏွာက္ေကာပါပဲ.. တဲ့။
၃၀ေက်ာ္ၿပီး အခ်စ္ေရး . အိမ္ေထာင္ေရးေတြကို သိပ္္စိတ္၀င္စားပံုမရေတာ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအ၀ုိင္းမွာေတာင္ အေတာ္ညိွရႏႈိ္င္းရခက္ၿပီး တခ်ိဳ႕ကိစ္စေတြမွာ နားလည္မႈရဖုိ႕ အခက္ခဲဆံုးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူ႕အတြက္ ေတာ့ အေလွ်ာ့အတင္းေတြနဲ႕ အႏုပညာေျမာက္စြာ တည္ေဆာက္ရတဲ့.. အိမ္ေထာင္ေရးဆုိတာထဲကို ၀င္ဖုိ႕ ဘယ္လုိမွ စိတ္ရွည္သည္းခံႏိုင္မယ့္ သူမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အဲ.. ပရဟိတ ကိစ္စေတြမွာေတာ့ သူက တက္ၾကြေနတတ္သူပဲ။ မိဘမဲ့ကေလးေတြကိစ္စေပ့ါ။ ကိုယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး အဲသလို ေဂဟာေတြကို ကူညီပံ့ပိုးတဲ့ ပရဟိတေလးေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆုိ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစ္စနဲ႕မ်ား တုိက္ေနခဲ့ရင္ အဲသည္ပရဟိတအလုပ္ကိုသာ အျမဲ ဦးစားေပးေလ့ရိွတဲ့သူပါ။ လတ္တေလာ ထြက္ထားတဲ့ဂ်ဴး ၀တ္ထုထဲက အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီကေလးေတြ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ေဂဟာေလးကလည္း ကိုယ္တုိ႕အဖြဲ႕နဲ႕ မကင္းခဲ့သလို အဲသည္ထဲက တုိးတုိးေလးကို သြားထားတဲ့ ၀ိသာခါေက်ာင္းကလဲ.. ကိုယ္တုိ႕အဖြဲ႕ေရာက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းပါပဲ။ သတိတရ သူ႕ကိုေမးျဖစ္တယ္။
ကိုယ္ ။ ဂ်ဴး၀တ္ထုဖတ္ၿပီးၿပီလား။ အဲဒါနဲ႕ပတ္သတ္လို႕ ေ၀ဖန္ထားတဲ့ဟာေတြေရာ ဖတ္ျဖစ္လား (ဘေလာ့ဂ္အခ်ိဳ႕ကိုရည္ညႊန္း)
သူငယ္ခ်င္း၊ ေအး.. ဖတ္ျဖစ္တယ္။
ကိုယ္။ ငါတုိ႕လုိ အသက္အရြယ္မွ နင္အိမ္ေထာင္ မျပဳျဖစ္ေတာ့ရင္ ဂ်ဴးလုိျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ဂ်ဴးလည္း ခ်စ္တာ၊ေမတာေတြ၊ ေယာက္်ားမိန္းမကိစ္စေတြ၊ ရင္ဘတ္နဲ႕ခံစားတာေတြ ဘာေတြ မရေတာ့ဘူးထင္တယ္ဟ။ သူမေရးႏိုင္ေတာ့ဘူး.။ (မေရးခ်င္လို႕..မေရးတာျဖစ္ဦးေတာ့.. အဲသလို ေရးခ်င္စိတ္မရိွေတာ့တာကိုပဲ မေရးႏိုင္ေတာ့ဘူး လို႕ကိုယ္ကယူဆပါတယ္။) သူအာရံုရတဲ့ဟာကိုပဲ လုပ္ေတာ့တယ္။
ငါဆုိလဲေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ အရင္ကလုိ နင့္နင့္နဲနဲေတြ သိပ္မရိွေတာ့ဘူး။ မရိွရဘူး မေျပာဘူးေပါ့ဟာ.. အရြယ္ကစကားေျပာလာတာလည္းပါတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳကစကားေျပာလာတာလည္းပါတာေပါ့။
သူငယ္ခ်င္း။ အသက္ၾကီးလာေတာ့ဟယ္.. it’s not big deal ဆိုတာေတြ မ်ားလာၿပီး ဘာက big deal မွန္းလည္း ေသခ်ာမသိေတာ့ပါဘူး။
ကိုယ္။ အဲဒါေပါ့ .. ဘာက big deal မွန္းမသိေတာ့တဲ့အခါက်ေတာ့ စာ၀တ္ေနေရးအတြက္ကလည္း မပူရေတာ့ ေဘးက ကိစ္စေတြကို ပိုစိတ္၀င္စားလာတာေပါ့။ သူကေတာ့ တာ၀န္ယူခ်င္စိတ္ေပါ့။ ကိုယ့္အတြက္ ဘာကမွ သိပ္ big deal မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါက်ေတာ့ ေဘးကဟာေတြကို တာ၀န္ယူခ်င္လာတာမ်ိဳးေပါ့။
သူငယ္ခ်င္း ။ ေအးေပါ့ေလ.. လူဆုိတာ စိတ္၀င္စားစရာေလး တစ္ခုရိွေနမွ ဟ။ ငါတုိ႕လုိဟာေတြေပါ့။ အထူးသျဖင့္..။ အဲဒါေတြက အသက္ၾကီးလာတဲ့အျပင္ အိမ္ေထာင္ သားသမီးဆုိတာေတြလည္း မရိွေတာ့ .. ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ပဲျဖစ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕….။
ကိုယ္။ မရိွတာကေတာ့ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈပဲေပါ့။
သူငယ္ခ်င္း။ ငါကေတာ့ ေၾကာက္တာပါ။ ငါနဲ႕ ျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႕ကမလြယ္ဘူး။

သည္လုိပဲ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ေျပာျဖစ္တာေလးေပါ့။

ဟင္းခြက္ ၄၀၀ ကိစ္စ

သိ္ပံေမာင္၀ ၀တ္ထုတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထဲက ေကာက္ႏုတ္ထားတာပါ။ စိတ္၀င္စားဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ ျပံဳးဖုိ႕ေကာင္းတဲ့ အေတြးေလေးတြပါ။

တစ္ခုေသာညတြင္ အခန္းသား ၅ ေယာက္ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ၀ုိင္းကာ စာၾကည့္ရ်္ေနၾကေလသည္။ တိတ္လ်က္ေန၏။ ၁၀ မိနစ္ခန္႕ၾကာေသာအခါ ၄င္းအျငင္းဆရာကုိလွေသာ္က လွမ္းတဲ့ရ်္ အိုင္ေဆး..ကိုလူေအး၊ ခင္ဗ်ား ျမန္မာရာဇ၀င္ ေတာ္ေတာ္ေခါက္မိပလား ဟုေမးလုိက္၏။

ေမာင္လူေအး။ ။ ဘာလုပ္မလုိ႕လဲ (ခပ္ဆဆေျဖ)

က်န္သံုးေယာက္ကားစာဖတ္ျမဲပင္။

ကိုလွေသာ္။ ။ ေမးစရာေလးတစ္ခုရိွလိုကေပါ့ (ရယ္လ်က္)

ေမာင္လူေအး။ ။ဘာေမးခ်င္လဲ

ကိုလွေသာ္။ ။ ရာဇ၀င္ထဲမရွင္းတာကေလးေမးမလုိ႕ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက ျမန္မာရာဇ၀င္ယူတာကိုး။

ေမာင္လူေအး။ ။ဘာအေၾကာင္းေမးမလုိ႕လဲ

ကိုလွေသာ္။ ။ ပြဲေတာ္တစ္ခါတည္ရင္ ဟင္းခြက္ ေလးရာပါတဲ့ မင္းအေၾကာင္းေမးမလုိ႕။ နရသီဟပေတ့ဆုိလား။ နရသူဆုိလား၊ တရုတ္ေျပးဆုိလားဗ်ာ ။ ေမ့ေတာင္ေနၿပီ။

ေမာင္လူေအး။ ။ဟင္းခြက္ေလးရာပါတာ ဘာျဖစ္သလဲ။ စားတာေပါ့ (ဆက္လက္မေျပာခ်င္ေသာေလႏွင့္)

ကိုလွေသာ္။ ။ ယံုစရာရိွရဲ႕လားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္မယံုေပါင္။

ေမာင္လူေအး။ ။ခင္ဗ်ား မယံုတာ ကၽြန္ေတာ္ဘာတတ္ႏုိင္မလဲ။ ေက်ာက္စာမ်ားမွာေတာင္ အထင္အရွား အဆုိသားကပဲ။

ကိုလွေသာ္။ ။ အင္း-ေက်ာက္စာကဆုိရင္ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မွာ။ ႏုိ႕ . ေနပါဦး။ ဒီဟင္းထည့္တဲ့ ပန္းကန္ေတြဟာ ဘယ္ကေလာက္ၾကီးမလဲဗ်ာ။

ေမာင္လူေအး။ ။ခင္ဗ်ားမို႕ ရွာရွာေဖြေဖြ ေမးပေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဟင္းထည့္စားတဲ့ ပန္းကန္ေတြေလာက္ရိွေတာ့မေပါ့။ ရာဇ၀င္မွာ မဆုိဘူး။ အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ။

ကိုလွေသာ္။ ။ ဒါျဖင့္ ဟင္းခြက္ေလးရာထားလုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခန္းထက္ေတာင္ က်ယ္အံုးမွာေပါ့။

ေမာင္လူေအး။ ။က်ယ္မွာေပါ့။ နန္းေတာ္မွာ ေနရာအက်ယ္သားကပဲ။ ခင္ဗ်ားက ပုဂံလက္ထက္က ရွင္ဘုရင္ေတြရဲ႕ နန္းေတာ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခန္းေလာက္ မက်ယ္ဘူးဆုိခ်င္သလား။

ကိုလွေသာ္။ ။ မဆုိခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ နန္းေတာ္ေတြ ၾကီးက်ယ္တာကိုေတာ့ အသိသားေပါ့။ တစ္ဖက္စြန္းမွာထားတဲ့ ဟင္းခြက္ကို ထုိင္ရာကေနၿပီး လွမ္းႏိႈက္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။

ေမာင္လူေအး။ ။ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္လဲ ကတ္သီးကပ္သတ္၊ ရွင္ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးလံုးပဲဗ်ာ။ သူ႕အနားမွာ ခစားေနၾကတဲ့ စားေတာ္ကဲတုိ႕ ဘာတုိ႕ကုိ လုိခ်င္တဲ့ဟင္း အယူခုိငး္ေတာ့မေပါ့။

ကိုလွေသာ္။ ။ အင္း-ဟုတ္ေပသားပဲ။ ဒီလုိျဖင့္ ထမင္းစားရတာ ဘာစည္းစိမ္ရိွမွာတုန္း။ တစ္ခုစားခ်င္ေတာင္း။ တစ္ခုလုိခ်င္ေတာင္းနဲ႕။ ထမင္းစားရတယ္လဲ မရိွေတာ့ဘူး။ ႏို႕-ေနပါအံုး။ ဘာဟင္းေတြဘာတယ္ဆုိတာ သူအကုန္ သိပါ့မလား

ေမာင္လူေအး။ ။သိမွာေပါ့။ မသိရင္ေကာ-သူ႕စားေတာ္ကဲေတြကို ဟင္းစားရင္း အဖတ္ခုိငး္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္လဲ မဆုိင္တာေတြခ်ည္း ေမးေနေတာ့တယ္။

ကိုလွေသာ္။ ။ ဖတ္ခုိင္းတယ္ပဲထားလုိက္ပါအံုးဗ်ာ။ ဟင္းခြက္ေလးရာဆုိတာ နည္းတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘယ္ုလိျဖစ္ျဖစ္ (၁၅)မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ဖတ္ရမယ္။

ေမာင္လူေအး။ ။၁၅မိနစ္ဟာ ဘာၾကာလုိ႕လဲ။ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္လဲ ရွာရွာေဖြေဖြ

ကိုလွေသာ္။ ။ မၾကာဘူးပဲထားလုိက္ပါဦး။ ဟင္းစာရင္းကို ဖတ္လုိ႕ တစ္ရာေလာက္ရေတာ့ လက္ဦးကဖတ္လာတဲ့ဟင္းေကာ ဘာရယ္လုိ႕ မွတ္မိပါဦးမလား။

ေမာင္လူေအး။ ။ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္လဲ သိပ္ကပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႕ စကားေျပာရတာ အင္မတန္ စာက်က္ပ်က္တယ္ဗ်ာ။

ကိုလွေသာ္။ ။ စိတ္မတုိပါနဲ႕ဆရာရယ္။ သိခ်င္လုိ႕ေမးတာပါ။ ဒီအေမးကို မေျဖခ်င္လျေနပါေတာ့။ ႏုိ႕-ဒီရွင္ဘုရင္အတြက္ ခ်က္တဲ့ဟင္းေတြဟာ ပဲေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ထားထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

ေမာင္လူေအး။ ။ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္လဲ ဂြက်ရာမေကာ…။ ထင္တာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့တာပဲ။

ကိုလွေသာ္။ ။ ကၽြန္ေတာ္က အမွန္ေျပာတာ။ အညာမွာ ပဲ အျပင္ဘာရိွလုိ႕တုနး္ဗ်။ အညာသာစံပဲ လုိ႕ေတာင္ေခၚၾကေသးတာပဲ။

ေမာင္လူေအး။ ။မဆုိင္ပါဘူး။ အညာသားေတြၾကားရင္ ခင္ဗ်ားကို သတ္လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားရာဇ၀င္ကုိလဲ မသင္ဖူးဘဲနဲ႕ ထင္ရာေတြကို မၾကဲေနစမ္းပါနဲ႕။

ကိုလွေသာ္။ ။ ကၽြန္ေတာ္က ရာဇ၀င္ကုိ မသင္ဖူးေပမယ့္ သိသမွ်ကေလးကို က်က်နန သိခ်င္သဗ်။

ေမာင္လူေအး။ ။ဟိုတုနး္က ပုဂံျပည္ၾကီး ၾကက္ပ်ံမက်စည္ကားတယ္ဆုိတာ မၾကားဖူးဘူးလား။

ကိုလွေသာ္။ ။ ၾကားဖူးသားေပါ့။

ေမာင္လူေအး။ ။ၾကားဖူးရင္ ပုဂံျပည္ၾကီးဟာ တရုတ္ျပည္၊ ယိုးဒယား၊ ရွမး္ျပည္ မ်ားနဲ႕ ဆက္သြယ္ေနတယ္ဆုိတာေကာ ယံုရဲ႕လား။

ကိုလွေသာ္။ ။ ယံုသားေပါ့။

ေမာင္လူေအး။ ။ဒါျဖင့္ ေကာင္းၿပီ။ ပုဂံျပည္ၾကီးဟာ တရုတ္ျပည္နဲ႕ ဆက္သြယ္ေနလုိ႕ ေခါက္ဆြဲတုိ႕၊ ေကာ္ျပန္႕ေၾကာ္တုိ႕၊ ဂဏန္းေပါင္းတုိ႕၊ ၀က္အူေခ်ာင္းတုိ႕လဲ ရိွသဗ်။ ပုဂံေစ်းမွာ တရုတ္ဆုိင္ေတြ မွ မနည္းပါဘူး။ ပုဂံ-တရုတ္တနး္ ရယ္လုိ႕ေတာင္ ရိွေသးတယ္။ ကုလားးျပည္နဲ႕ ဆက္သြယ္ေနလို႕ ခ်ပါတီတုိ႕။ ပူရီတုိ႕။ မီထုိင္တုိ႕ ဆုိတာေတြရိွသဗ်။ ရွမး္ျပည္နဲ႕ ဆက္သြယ္ေနလုိ႕ ပဲပုတ္တုိ႕၊ ဘာတုိ႕လဲ ရိွသဗ်။ ပုဂံရွမး္ပြဲရပ္ေတာင္ ရိွေသးတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ အခု ဧရာ၀တီျမစ္ထဲပါသြားၿပီ။ မြန္မ်ားနဲ႕ ဆက္သြယ္ေနလုိ႕ ငါးပိတုိ႕၊ ငါးေျခာက္တုိ႕။ ငံျပာရည္တုိ႕။ ပုစြန္ဆီတုိ႕။ လိပ္ဥ၊ ဖြတ္ဥတုိ႕ ရိွသဗ်။ အခုျမင္းကပါအရပ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ အေနာက္နီုင္ငံမ်ားနဲ႕ ဆက္သြယ္ေနလုိ႕လဲ မုန္႕ေသတာ တုိ႕ ငါးေသတာတုိ႕ ၀က္ေပါင္ေျခာက္တုိ႕ ရိွသဗ်။ ကိုငး္--ဘာဆုိခ်င္ေသးသလဲ။

ကိုလွေသာ္။ ။ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဓာတ္မီးလဲ ျငိမ္းေတာ့မယ္။ ၁၁နာရီလဲ ထုိးၿပီ။ အိပ္ၾကပါစုိ႕။