သားသားနဲ႕ သူ႕မမ

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး.. တူမေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္း သည္၀တ္စံုေလးနဲ႕ ပံုျပန္ေတြ႕လုိ႕.. သားသားပံုနဲ႕ ယွဥ္ၿပီး အမွတ္တရ တင္ထားခ်င္လုိ႕ပါ။ တူမေလးက သူ႕တုန္းက အက်ီ ၤေလးကို သားသားဖုိ႕ ဆုိၿပီး ဟိုေန႕က လာေပးတယ္။ သူက အခု ၄ ႏွစ္ရိွေနၿပီ။ သားသားကေတာ့ ၄ လေပါ့..။

အဲသည္အက်ီ ၤေလးက သူ ၉လ ၁ ႏွစ္၀န္းက်င္က ၀တ္တာကေလးေလ...။ ဒါက တူမေလး ေပါ့။

သူ႕တုန္းက ၉လ-၁ႏွစ္ ၀တ္ခဲ့တာေလးက အခု သားသား ၄ လမွာ အေတာ္ပဲျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ၿပီး ပံုေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း သူတုိ႕ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္ ရုပ္ကေလးေတြ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ လုိ႕ေတြးမိေသးတယ္။ း)

ဒါေလးက သားသား..

သားသား ေခါင္းရိတ္ေသာေန႕

သားက ဆံပင္သန္တယ္။ ေမြးကတည္းက ဆံပင္ေတြမည္းေနတာပဲ။ အရင္က တစ္ခါ ရိတ္ဖူးၿပီးသားပါ။ ခုေတာ့ သားက ၄ လေက်ာ္ၿပီဆုိေတာ့ နည္းနည္း သိတတ္စျပဳၿပီေလ..။ ငယ္တုန္းကေတာ့ သူ႕ေခါင္းရိတ္တာကို သိပ္ခံစားရပံုမေပၚဘူး။ ခုေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ခံစားရပံုပဲ..။ ငိုလုိက္တာ ၀က္၀က္ကြဲ။ ငါ့ကို ႏွိပ္စက္ေနၾကတယ္လို႕မ်ား ေတြးေလသည္လားမသိ... တကယ့္ကို ၀မး္နည္းပက္လက္ပဲ။ ၾကည့္ၾကပါဦးေတာ္..။


အားလံုးၿပီးလို႕ သူ႕ကိုမွန္သြားျပေတာ့ မဲ့မဲ့.. မဲ့မဲ့နဲ႕ေလ..။


တကယ္က ကတံုးရိတ္ဖုိ႕အထိ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သားဆံပင္ေတြကရွည္ေနေတာ့ .. သူက ကုတ္ကုတ္ေနလုိ႕.. နည္းနည္း ပါးလုိက္မယ္ဆုိၿပီး ဆံပင္ပါးတဲ့ ဂ်ဳတ္ဓားေလး Spirit ကသြား၀ယ္လာတယ္။ ေမေမက စမ္းသပ္လုပ္တယ္။ ေဖေဖက အားမရလုိ႕ ကတ္ေၾကးနဲ႕လိုက္ညွပ္တယ္။ ပံုဆုိးပန္းဆုိးေလး ျဖစ္သြားေတာ့ ဘြားဘြားက ငါ့ေျမးကို ဒီပံုစံၾကီးနဲ႕ေတာ့ မထားဘူးေအ.. ရိတ္ရင္အေျပာင္ရိတ္မယ္ ဆုိၿပီး ေခါင္းရိတ္တဲ့စခန္းကို ေရာက္သြားေတာ့တာပါ။

သူလုိလူ (သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး)

ရံုးမွာ ေတာ္ေတာ္အလုပ္မ်းာပါတယ္။ အရင္တုန္းကမ်ားရတဲ့အထဲ နာဂစ္အၿပီးမွာ Delta ရံုးခြဲ ၃ ရံုးထပ္ဖြင့္ၿပီး ပေရာဂ်က္ေတြ ပိုမ်ားလာတာေၾကာင့္ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ကို အလုပ္ရႈပ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ မေရးျဖစ္တာၾကာတာလဲ အဲဒါေၾကာင့္ပါပဲ။ ႏွစ္မကုန္မီ annual leave balance ေတြျဖိဳဖုိ႕ ဒီဇင္ဘာ ပထမ ၂ ပတ္ခြင့္တင္ထားေပမယ့္.. Regional ရံုးက လာေပးမယ့္ Relieving ခမ်ာ ထြက္လာမယ့္ေန႕မွာပဲ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္က ပိတ္ေတာ္မူသြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့.. ေလဆိပ္ဖြင့္တဲ့ ေန႕မွာ သူ႕ဗီဇာက ကုန္သြားၿပီျဖစ္လို႕ အသစ္ျပန္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ အစကေတာ့ ဒီေရာက္မွ အိတ္စတန္းလုပ္ဖုိ႕ပဲ.. ေနာက္ ေလဆိပ္ပိတ္သြားလုိက္တာ သူ႕ဗီဇာကုန္တာနဲ႕ သြားတုိက္၊ အစကျပန္ေလွ်ာက္ ျပန္ၾကာနဲ႕.. ဒီေန႕မွ သူေရာက္လာႏုိင္တယ္။ သည္ေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္ တနလၤာ၊ အဂၤါ အလုပ္လႊဲၿပီးသြားရင္ ခြင့္သြားရေတာ့မွာဆုိေတာ့.. စိတ္လက္ နညး္နည္းေပါ့ပါးေနတယ္။ တန္းလန္းတခ်ိဳ႕ျဖတ္ၿပီးရင္ အားလံုးသူ႕ဆီလႊဲခဲ႕ေတာ့မွာဆုိေတာ့ေပ့ါေလ..။ ထားပါေတာ့.. အဲဒါက။ အဲ.. ေျပာခ်င္တာက အလုပ္ေတြ အရမး္မ်ားတဲ့အထဲမွာ ရံုးက တစ္ေယာက္က အဂၤါေန႕က စကားလာစတယ္.. ထမင္းစားခ်ိန္မွာေပါ့..

ေမာ္ေမာ္ရယ္ မသီေလ..တစ္ခုေလာက္တုိင္ပင္ခ်င္လုိ႕ပါ..။ ဒီတစ္ပတ္ပိတ္ရက္ စာအုပ္စင္ရွင္းလိုက္တာ.. စာအုပ္တစ္အုပ္ျပန္ေတြ႕တယ္။ သိလား။ အဲသည္စာအုပ္က လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ငွားထားတာ..။ ခုမွ ျပန္မေပးရေသးတာသိတယ္။ အဲသည္သူငယ္ခ်င္းကလဲ စာအုပ္ေတြ အရမး္တန္ဖုိးထားတာ။ မသီ ျပန္လဲ ေပးခ်င္တယ္။ ေပးရင္လဲ စိတ္ဆုိးမွာ ေၾကာက္တယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ တဲ့။

အဲဒါမ်ား မသီရယ္။ ျပန္ေပးလိုက္ေပါ့..။

ေပးလုိက္မွ စိတ္အရမး္ဆုိးသြားမွာေၾကာက္လုိ႕.. တဲ့။

ျပန္ေပးလုိက္ပါမသီရယ္.. ။သူလဲ မမွတ္မိလုိ႕ျပန္မေတာင္းတာေပါ့။ သိပ္ၾကီးစိတ္ဆုိးေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး..။ ဆုိၿပီးစကားစပ္ျပတ္သြားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ရက္... ။ ကိုယ္နဲ႕ ပရိုဂရမ္အရာရိွတစ္ေယာက္နဲ႕ .. ဘတ္ဂ်က္တစ္ခု ထုိင္ဆြဲေနၾကတုနး္ လာျပန္တယ္။ မေအးသန္းေရာ ေမာ္ေမာ္ေရာကိုေလ.. အၾကံဥာဏ္ေလးေတာင္းခ်င္လုိ႕.. ဆုိၿပီး အဲသည္ကိစ္စပဲ ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ အလုပ္ကလဲ ရႈပ္ေနရာကေန.. မသီရယ္.. ဘာလုိ႕ ဒီကိစ္စကို ဒီေလာက္ ဦးေနွာက္ေျခာက္ေနရတာလဲ..။ ေပးစရာရိွတာ ျပန္ေပးလိုက္..။ မေပးခ်င္လဲ ေမ့လက္စနဲ႕ ေမ့ထားလုိက္ေတာ့.. ။ ဦးေႏွာက္ထဲ ထည့္မေနနဲ႕.. လုိ႕ ေျပာလုိက္တယ္။

မေပးဘဲ ထားရရင္ လဲ လိပ္ျပာသန္႕ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး .. ။ေပးလိုက္ျပန္ရင္လဲ စိတ္ဆုိးဦးမယ္။ အဲလိုစာအု့ပ္မ်ိဳး အသစ္၀ယ္ၿပီး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလုိက္ရမလားဟင္ တဲ့..။

ကိုယ္က အလုပ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္ေေတာ့.. မသီရယ္.. အဲဒါဘာအေရးၾကီးလုိ႕လဲ..။ ဒီမွာ တအားရႈပ္ေနတဲ့ဟာကို ျပန္မေပးခ်င္လဲ မေပးနဲ႕ေတာ့...ထားလုိက္ေတာ့.. သြားပါေတာ့ကြာ..ဒီမွာရႈပ္ေနတယ္... ဆုိေတာ့.. သူထြက္သြားတယ္။ ဒါကတစ္ရက္။

ေနာက္ မေန႕က (ေသာၾကာေန႕ေပါ့) ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း သူ႕စားပြဲနားရပ္ေနတုန္း တစ္ခါ ေမးျပန္တယ္။ အဲသည္ကိစ္စ။ ကိုယ္ကလဲ သူ႕ကို စိတ္ကလဲ တုိ သနားလဲ သနားေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အပ်ိဳၾကီးျဖစ္တာေနမွာ လုိ႕လဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိရင္း . .. စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပမိတယ္... မသီရယ္.. လူဆုိတာ အသက္အရြယ္ရလာတာနဲ႕အမွ် တန္ဖုိးထားတတ္တဲ့အရာေတြလဲ ေျပာင္းသြားတတ္တယ္။ ျပန္သာေပးလိုက္ပါ။ ဟုိးတုန္းကအေနနဲ႕သာ စိတ္ဆုိးရင္ စိတ္ဆုိးမယ္။ ခုေလာက္ရိွ သိပ္စိတ္ဆုိးေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး လို႕..။ အဲသည္ေတာ့.. ေမာ္ေမာ္ ဆုိရင္ေကာ. .တဲ့။
ကၽြန္မဆုိရင္ေတာ့ မသီရယ္.. ဟိုတုန္းကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ တန္ဖုိးထားတဲ့စာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္ေပါင္းကလဲ မ်ားၿပီ။ ခုဆုိ အလုပ္ကတစ္ဖက္၊ အိမ္ေထာင္နဲ႕ ကေလးက တစ္ဖတ္၊ အလုပ္ကျပန္ေရာက္ရင္ စာအုပ္ေတြ လွည့္ၾကည့္ဖုိ႕ေနေနသာသာ.. ကေလးနဲ႕ ေနလုိ႕ေတာင္မ၀ဘူး။ စာအုပ္စင္က ဘာစာေတြေပ်ာက္လုိ႕..ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းလဲ သိေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ စိတ္လဲ ဆုိးျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ လုိ႕ ေျပာေတာ့မွ.. အဲသည္ မသီဆိုတဲ့ ျပား ၁၀၀ မၿပည့္တျပည့္ အပ်ိဳၾကီးက... အမေလး ခုလုိၾကားရတာ ၀မး္သာလုိက္တာ ေမာ္ေမာ္ရယ္.. မသီေျပာေနတဲ့ စာအုပ္က ေမာ္ေမာ့္စာအုပ္... တဲ့..။ ခုမွ ပဲ အသက္ရွဴ ေခ်ာင္သြားေတာ့တယ္တဲ့...။


ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ.. မသီရယ္ လုိ႕..ပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္။ ေအးေလ... စိတ္လဲ ဆုိးလုိ႕ မွ မရေတာ့တာ.. ။ သူက ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီးကိုး။

အင္း.... သူက ျပား၁၀၀ ျပည့္ရံုမက ၅ မတ္ လူစားမ်ိဳး.. ၅ မတ္လူစားမ်ုိဳး.. လို႕ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေတာ့တယ္...။

သူလိုလူ

ကိုယ့္ေယာက္်ားအေၾကာင္းေလးေတြ ေရးမွာမုိ႕လို႕.. ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕ စကားေလး ငွားသံုးပါတယ္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကိုေတာ့.. ေယာက္်ားေတာ္ေၾကာင္းေတြ ၾကြားတယ္လို႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္က ေ၀ဖန္ဖူးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ေတာ္ေၾကာင္းၾကြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး .. သူ႕ရဲ႕ အခ်ို႕အခ်ိဳ႕ေသာထူးျခားတဲ့ အမူအက်င့္အခ်ိဳ႕ အၾကာင္းမ်ားေရးမလို႕ပါ။

ေယာက္်ားနွင့္ သူ၏ အက်ီ ၤမ်ား

ကိုယ့္ေယာက္်ားရဲ႕ ဗီဒိုရွင္းရင္းနဲ႕ အေ၇ာင္တူ၊ တံဆိပ္တူ၊ ဆိုဒ္တူ အက်ိီ ၤေတြ ၄ ထည္ေလာက္ေတြ႕ပါတယ္။ ေဂ်ာ္ဒန္းႏိုး ခပ္ညစ္ညစ္ ရွပ္လက္တုိေတြပါ။ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ပံုရပါတယ္။ အေဟာင္းေလး ၂ ထည္က ဂုတ္ေတြစုတ္ေနၿပီ။ တစ္မ်ိဳးတည္းကို ၂ထည္ ၃ ထည္တစ္ျပိဳင္တည္း၀ယ္ထားတာမ်ိဳးပါ။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ၾကိဳက္လုိ႕တဲ့။
ဟိုေန႕ကပဲ ေနာက္ထပ္ တစ္ထည္ ထပ္၀ယ္လာေသးတယ္။ ဒီအေရာင္၊ ဒီတံဆိပ္၊ ဒီရွပ္လက္တုိပါပဲ။ ေတြးေနမိတယ္။ ကိုယ့္မွာ အမႊာညီမမ်ားရိွရင္ .. အက်ီ ၤေတြလိုမ်ိဳ တစ္လက္စတည္း ေဟာင္းသြားရင္ ေနာက္တစ္ထည္ အသင့္ရိွေအာင္ ဆုိတဲ့ပံုစံမ်ိဳး ယူထားေလဦးမလား မသိ..။ ခြိခြိ