ဒီေန႕ အစ္ကိုၾကီး ကုိနဗန ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကို စိတ္လုိလက္ရေလး ၀င္ဖတ္ရင္း စက္ဘီးဖာတဲ့အေၾကာင္းေျပာထားတာေတြ႕ေတာ့ ငယ္တုန္းက နယ္မွာေနတုန္းက စက္ဘီးေလးကို ျပန္လြမး္မိလာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္စက္ဘီးစီးစသင္တာ.. ၄ တန္းတုန္းကေပါ့။ အဲသည္တုန္းက ဘီ၊ အမ္မ္၊ အိတ္စ္ ဘိးေတြေပၚတဲ့အခ်ိန္ေလ..။ လမး္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေပးငွားစီးလုိ႕ရတယ္။ ညဖက္ စားေသာက္ၿပီးၾကၿပီဆုိရင္ ေဖေဖရယ္၊ အစ္မလတ္ (က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းရွာတဲ့ ဒုတိယအစ္မ) ရယ္က ကိုယ္နဲ႕ ကိုယ့္ တတိယအစ္မ ကို စက္ဘီးစီးသင္ေပးတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္အထိ ကုိယ္ကကေလးမို႕ မစီးတတ္ေသးေပမယ့္ ဟုိအစ္မလတ္ကေတာ့ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းမ်ားနဲ႕ ေခ်လ်င္ခရီးသာသံုးရတဲ့ ခ်ငး္ျပည္နယ္ ဖလမ္းျမိဳ႕မွာ ၾကီးခဲ့ေတာ့.. စက္ဘီးမစီးတတ္ေသးတာ။ အဲ.. ၂ ေယာက္အတူသင္ၾကရမွာ .. လဲလုိက္ၾက၊ ထလုိက္ၾက၊ ျပန္စီးလုိက္ၾကနဲ႕.. ဒူးေတြျပဲ..ျပဳအၿပီးမွာ.. တစ္ပတ္ေလာက္ နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ တက္ေျမာက္သြားပါတယ္။ စက္ဘီးဟာ အေတာ္အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ ၃ ဘီးတုိ႕ ၄ ဘိီးတုိ႕ တ့ပ္ထားတဲ့ယာဥ္ေတြထက္စာရင္.. ၂ ဘီးတညး္နဲ႕ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိမ္းထက္သြားတာနဲ႕.. ကိုယ့္လက္ထဲမွာ လုိသလုိ လုပ္လုိ႕ရတယ္...။ ပဲခူးက ေရႊေမာေဓာဘုရားလမ္းမွာ .. စက္ဘီးနင္းရတာ.. လမ္းၾကီးက ေခ်ာေမြ႕.. ဘုရားၾကီးကုိလည္း ေရွ႕တည့္တည့္က ဖူးရ.. တကယ့္ေပ်ာ္စရာပဲ။ ကိုယ္တုိ႕ ေဖေဖရာထူးတက္ေတာ့ ေနခြင့္ရတဲ့ ဘုရားလမ္းက ဘဏ္တုိက္ၾကီးအေပၚထပ္ကို ေနခြင့္မရခင္.. ဥသာျမိဳ႕သစ္က ဘၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့တုိက္မွာ သြားေနခဲ့ၾကေသးတယ္.. ။အဲသည္တုနး္ကဆုိရင္.. ျမိဳ႕သစ္နဲ႕ ျမိဳ႕ထဲ စက္ဘီးစိးၿပီးေက်ာင္းလာတက္ရတာ..။ ကိုယ့္ရဲ႕ စက္ဘီးေရာဂါက ေမေမတုိ႕ ျမစ္ၾကီးနားေျပာင္းရေတာ့လဲ.. စီးခြင့္ရေနေသးလုိ႕ .. သိပ္မသိသာေပမယ့္ ရန္ကုန္မ်ာ လာေနရကတည္းက .. စက္ဘိးလံုး၀မစီးရေတာ့ဘူးဆုိေတာ့မွ.. လြမး္မိတယ္။ ကိုယ့္စက္ဘိးကိုယ္စီးၿပီး ေလအဟုန္ေလးမွာ.. ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး ေရြ႕လားေနရတဲံ အရသာနဲ႕ ဘာမွကို မဆုိင္တဲ့.. လူတကာနဲ႕ တုိးတုိးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕.. မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ ဘက္စ္ကားေတြနဲ႕ ခရီးႏွင္ရတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးကုိ မုန္းမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္.. ဘ၀ရဲ႕ တုိးတက္ရာတုိးတက္ေၾကာင္း သင္တန္းေတြ က ဒီမွာရိွတယ္။ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြက ဒီမွာရိွတယ္။ အဲသည္စိတ္နဲ႕ပဲ .. သည္ၿမိဳ႕ျပမွာ ေနသားက်ခဲ့ရတယ္..။ အခြင့္ရတုိင္းေတာ့.. ကိုယ္က စက္ဘီးစီးခြင့္ရဖုိ႕ ၾကိဳးစားျမဲ..။
ဥပမာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခ၊ ေငြေဆာင္ကမ္းေျခသြားတဲ့အခါတုိင္းေပါ့..။ ဘယ္သူမွ စိတ္သိပ္မ၀င္စားတဲ့ စက္ဘီးစီးျခင္းအလုပ္ကို ကိုယ္ကအႏွစ္သက္ဆံုးပဲ။ ေသာင္ျပင္မွာ စက္ဘိးစီးရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ (ကိုုယ့္ေယာက္်ားနဲ႕သြားတုန္းက သူ႕မွာကားေပၚကအဆင္း ေျခေထာက္နာသြားလုိက္တာ ေယာင္ကိုင္းေနတာနဲ႕ စက္ဘီးေကာင္းေကာင္းမစီးခဲံရဘူး။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္အလုိလုိက္ၿပိး ၂ ေယာက္တြဲနင္းရတဲ့ ဘီးကို လုိက္စီးေပးေသးတယ္။ (အဲသည္ ေျခေထာက္နာတာက ခုထက္ထိကုိ မေပ်ာက္ေသးတာ)
ေနာက္ ေမျမိဳ႕သြားတဲ့အခါတုိင္းေပါ့။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တညး္ ရံုးကိစ္စ ခရီးထြက္ရရင္း ေမျမ္ိဳ႕ေရာက္တုန္းက လည္း ဟိုတယ္က ဘိးငွားၿပီး တျမိဳ႕လံုးပတ္ စက္ဘီးစီးတယ္။ ေနာက္ မထက္ တုိ႕ သက္စုတုိ႕နဲ႕ သြားေတာ့လဲ.. စက္ဘီးစီးတယ္။ (အဲသည္တုန္းက ဆရာလတ္ဆီကိုၾကိဳေျပာထားလို႕.. ျမိဳ႕ေရာက္တာနဲ႕ အဲသည္မွာ စက္ဘီး ၄ စီး သြားေတာင္းလုိက္ရံုပဲ) အဲသည္တစ္ေခါက္က သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ကိုသခင္ၾကီးတုိ႕ရဲ႕ အိမ္ကေလးမွာ တည္းၾကတယ္။ ေနာက္ ဘာဘီက်ဴးေတြလုပ္စားၾကနဲ႕.. အဲသည္တုန္းကအေၾကာင္းေလးေတြ ေရးပါဦးမယ္..။ ဘာဘီက်ဴးလုပ္စားၾကတာကုိ မထက္ရဲ႕ ကလယ္ဗ်င္ (Mr. Cook) ၾကီးက လွမး္လွမ္းၿပီးဆရာလုပ္လုပ္ေနလုိ႕.. အျမင္ကတ္ခဲ့ရတာေတြလဲ သတိရေသး..။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အလုိလုိက္လုိ႕ .. စက္ဘီးလုိက္စီးေပးရလို႕.. ေရာဂါေတြ ပိုတုိးသြားတဲ့.. မထက္ကို အင္မတန္မွာ အားနာမိပါတယ္။ (အဲဒါက အခုမွ..)ဟီး.. အဲသည္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ရမွာကို ေက်နပ္တာ..။ ဇြတ္ကို လုပ္ယူခဲ့တာ..။ မထက္ၾကီး ၀ိုင္မူးမူးပံုကုိလည္း သတိရေသးတယ္။ အဲသည္တစ္ေခါက္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေဒၚသက္စုနဲ႕ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ စကားမ်ားစရာမလုိခဲ့တဲ့ ခရီးတစ္ေခါက္ပါပဲ.. (ထူးဆန္းပါဘိျခင္းေနာ္)......... ။
စက္ဘီးနဲ႕ ရိုက္ထားတဲ့ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕႕....
Friday, January 9, 2009
စက္ဘီးစီးျခင္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
ဓါတ္ပံုေတြက ဘယ္မွာလဲ....ငင္
ညင္ရ၀ူးလား..
ေခ်ာဒီး.. ၾကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္..
ဓာတ္ပံုေလးေတြထဲမွာ လွတယ္ေတာ့.. မင္းသမီးေလးက်ေနတာပဲ.. :D
အျပင္မွာေတာ့ ၀တယ္ လုိ႕သာ ရဲရဲတင္းတင္းေျပာခ်လိုက္ပါေတာ့ dawn ရယ္... း(
Post a Comment