Lin Yutang

ျမႈပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ဒီဘ၀က
ငါဟာ တစ္၀က္-တစ္၀က္ ကိုပဲ ေတြ႕လိုက္ရ
ၾကည့္စမ္း ပဥၥလက္စကားဆန္း (တစ္၀က္)..တဲ့
အဓိပၸာယ္ ၾကြယ္လွခ်ည္ရဲ႕

အရွိန္ကို ေလွ်ာ့လိုက္တဲ့အခါ
သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေစမွာ
အဲဒီ့အခါ သင့္ဘ၀ဟာ
အရင္ကထက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ပိုင္ေစမွာ

တစ္၀က္-တစ္၀က္ နည္းလမ္းသာ
ဘ၀မွာ အေကာင္းဆုံး အေျခအေနပါ။

က်ယ္ေျပာတဲ့ ေလာကၾကီးဟာ
ေကာင္းကင္နဲ႕ ေျမၾကီးၾကားမွာ ရွိေနတာ
ၿမိဳ႕ျပနဲ႕ ေက်းလက္ၾကား ခရောစးီးတစ္၀က္မွာ အေျခခ်ပါ
ေတာင္မ်ားနဲ႕ စမ္းေခ်ာင္းေလးၾကားတစ္ေနရာ
လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးလုပ္ကိုင္ပါ
ပညာရွာပါ..၊ ပညာရွိလို႕ (တစ္၀က္ပဲေနပါ)

စီးပြားရွာပါ..၊ တစ္၀က္ရရင္ ျပည့္စုံပါ
အထက္လႊာေတြနဲ႕ တစ္၀က္ဆက္ဆံပါ
ေအာက္လႊာေတြနဲ႕ တစ္၀က္ေပါင္းသင္းပါ
အေဟာင္းတစ္၀က္ ၀တ္ဆင္ကာ
အသစ္တစ္၀က္ ဆင္ျမန္းပါ၊

အိမ္တစ္၀က္ကို ခမ္းခမ္းနားနား ျပင္ဆင္ပါ
က်န္တဲ့ တစ္၀က္ကို ရောစးိုးရိုးစင္းစင္း ခင္းက်င္းပါ
ရိုးအလြန္းတဲ့သူ၊ သြက္လက္ျဖတ္လတ္လြန္းတဲ့သူ
ဇနီးလုပ္ဖို႕ ေရွာင္ၾကဥ္ပါ

တစ္၀က္တစ္ပိုင္းပဲ ေသာက္တတ္သူဟာ
ပညာရွိ အရက္သမားပါ။
ရြက္တစ္၀က္ ဖြင့္ေလွာ္တဲ့ ရြက္ေလွသာ
တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ေလွတစ္စင္းပါ။

အဲဒီအခါ သင့္ႏွလုံးသားမွာ
ဗုဒၶတစ္၀က္၊ တာအိုတစ္၀က္ ခံစားခ်က္နဲ႕
ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာ
တစ္၀က္က နည္းနည္းေက်ာ္တဲ့အခါ
ပူေလာင္မႈေတြ တိုးျမင့္လာ
တစ္၀က္ကေအာက္ နည္းနည္းေရာက္သြားတဲ့အခါ
ပိုင္ဆိုင္ဖို႕အတြက္ လႈပ္ရွားလာ

ဘ၀ဆိုတာ အခ်ဳိတစ္၀က္ အခါးတစ္၀က္
ေရာစပ္ထားတဲ့ အရာပါ
ျမည္းစမ္းၾကည့္သူဟာ
ပညာရွိတစ္၀က္ ပါးနပ္သူတစ္၀က္ျဖစ္ရမွာ။

လင္ယုတန္

Unsafe abortion .... why..??? (ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဧ။္ မွတ္စုမ်ား မွ)

ဆူး ႏွင့္ ဖက္ (ဂ်ဴး)

လူနာကို ႏွာေခါင္းပိုက္ တည့္သည့္အခ်ိန္မွ စ၍ ဆရာ၀န္ ဆရာမေတြ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ၾကရပါသည္။ ႏွာေခါငး္မွ တဆင့္ အစာအိမ္ထဲရိွ အစာႏွင့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကို ပိုက္ျဖင့္ စုပ္ယူသည့္အခါ ရလာသည့္ အရာမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မတို႕လန္႕သြားသည္ပဲ ဆိုၾကပါစို႕။

ဘုရားေရ.. အဲဒါဘာေတြလဲ

နွာေခါင္းပိုက္ထဲက ရလာသည့္ အရောစးည္ပ်စ္ပ်စ္မ်ားသည္ ညိဳညစ္ညစ္ အေရာင္ရိွကာ ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါး နံေစာ္ လွသည္။ ထိုအနံ႕သည္ ပုပ္ေဟာင္သည့္ အနံ႕နွင့္ မစင္နံ႕ေစာ္လွသည္။ ထိုအနံ႕သည္ ပုပ္ေဟာင္သည့္အနံ႕နွင့္ မစင္နံ႕ေရာထား သည့္ အန႕ံျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ လူနာ၏ အစာအိမ္မွာ သည္မစင္နံ႕ရိွသည့္ အညစ္အေၾကး ရည္ေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ရွိေနရတာလဲ။ နွာေခါင္းပိုက္ဟူသည္ အစာအိမ္ထဲမွတစ္ပါး အျခား မည္သည့္ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းဆီမွ ေရာက္ႏိုင္ေျခမရိွတာ အထင္အရွားပဲ။ သို႕ပါလ်က္ ရလာသည့္ အညစ္အေၾကးက အစာအိမ္ထဲက အညစ္အေၾကးနံ႕ျဖစ္ေနသည္။

ဆိုေတာ့.. လူနာ၏ ၀မ္းဗိုက္ကို ဖြင့္လွ်င္ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးကို ေတြ႕ရမွာလဲ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမွာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား စဥ္းစားရန္ မလို။ လူနာကို အျမန္ဆံုး ခြဲစိတ္ကုသရန္ အေျပးအလႊား ျပင္ဆင္ၾကရသည္။
အဲသည္အခ်ိန္ကစၿပိး လူနာနွင့္ ပတ္သတ္သည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ ျပႆနာတစ္ရပ္ အျဖစ္ ကြၽန္မ အာရံုထဲသို႕ စတင္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ဆရာ၀န္ ဘ၀တြင္ လူနာ၏ ေရာဂါကို သက္သာေအာင္ ကုသေပးသည့္အျဖစ္၊ အသက္ကယ္တင္လိုက္ရသည့္ အျဖစ္တုိ႕သည္ ဤလူနာနွင့္ ပတ္သတ္ၿပီး အျပီးသတ္ အခန္းက႑မ်ား ျဖစ္တတ္သည္။ၿပီးၿပီ။ သူ႕ကို ကုသေပးၿပီးၿပီ။ သူအသက္မေသေတာ့ဘူး။ ထိုက႑သည္ ေတာ္ေတာ္ပီတိျဖစ္စရာေကာင္းလွ၏။ အဲသည္ေနာက္ မွာ လူနာနွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေတြးဆိုတာ မက်န္ခဲ့ေတာ့ေပ။ အမ်ားစုေသာ လူနာကုသမႈ အေတြ႕အၾကံဳသည္ သည္အတုိင္းပဲ ျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ ကိစၥမ်ားမွာေတာ့ အဲသည္လို မဟုတ္ေပ။ လူနာကို ကုသညပီးေနာက္မွ လူနာနွင့္ ပတ္သတ္သည့္ အေတြးတို႕က ေခါင္းထဲ၀င္လာေနတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရိွသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကြၽန္မသည္ သီးသန္႕မွတ္စုစာအုပ္တစ္ခုတြင္ လူနာနွင့္ပတ္သက္သည့္ အေတြး သို႕မဟုတ္ ျပႆနာကို ေရးမွတ္ ရတတ္သည္။ ယခုလူနာမွာ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ရာမွ ေသြးဆိပ္သင့္အဖ်ား (epticemia) ေရာဂါ ခံစားေနရသည့္ အမ်ိဳးသမီးလူနာတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ျခင္းသည္ တရားဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ရာဇသတ္ၾကိး ပုဒ္မ ၃၁၂ ျဖင့္ ျငိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်သူ လူနာတို႕သည္ ျပည္သူ႕ေဆးရံုနွင့္ မပတ္သတ္လိုၾကေပ။ အသက္ အႏၱရယ္ စိုးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ ေနာက္ဆက္တြဲ နာမက်န္းမႈ ဒုကၡ ေတြကို ၾကံဳေတြ႕လာရမွ ေဆးရံုသုိ႕ ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ ဒါေတာင္မွ အရွက္နွင့္ အသက္ ဟူသည့္ ဘယ္တုန္းက စျီပီးေပၚေပါက္ခဲ့မွန္း မသိသည္ ေရြးခ်ယ္မႈၾကီးတစ္ခုကို တခ်ိဳ႕က လက္ကိုင္ထားေနတတ္ေသး၏။ "အသက္သာ အေသခံမယ္၊ အရွက္ ကြဲ မခံႏိုင္ဘူး" ဆိုတာမ်ိဳးျဖင့္ ေခါင္းမာသည့္ ကိစၥေတြ ရိွတတ္ေသး၏။ "အရွက္" ဆိုေသာ အရာတြင္ မိမိက ဘယ္ေလာက္ အက်ံဳး၀င္ေနသလဲ၊ အဲသည္ "အရွက္" ၏ အေလးအေပါ့၊ အတိမ္အနက္ နွင့္ မိမိနွင့္ သက္ဆိုင္ေနသည့္ တာ၀န္ ဘယ္ေလာက္ရိွေနလို႕လဲ၊ အဲသည္ အရွက္၏ အဓိက တရားခံမွာ မိမိ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနလို႕ မိမိက လူမသိ သူမသိ အေသခံရမွာလား.. စသည္ .. စသည္.. အေတြးမ်ားကို ျမန္မာအိမ္ေထာင္စုမ်ား ေတြးေလ့မရိွၾကေပ။

အရွက္ကြဲမခံရခ်င္၍ အသက္အေသခံသြားရသည့္ မိန္းမေတြ ဘယ္ေလာက္ရိွေနၿပီလဲ။ ဤ ကိစၥတြင္ လူနာရွင္ သို႕မဟုတ္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႕၏ တတ္သိလိမ္မာစြာ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္း တတ္မႈ အမ်ားၾကီး လိုအပ္ ပါသည္။
ယခုလူနာကေတာ့ အဲသည္ အသက္ နွင့္ အရွက္ ကိစၥအျပင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ ကိစၥပါ တြဲစပ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ အသက္ငင္ေနသည့္ အေျခအေနေရာက္မွ ကြၽန္မတို႕အဖြဲ႕ႏွင့္ ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္မတို႕နယ္လွည့္ေဆးကုသသည့္ အစီအစဥ္တစ္ခုကို အလ်ဥ္းသင့္သလို မၾကာခဏ ျပဴလုပ္ေဆာင္ရြက္ေလ့ ရိွၾကသည္။ ကြၽန္မတို႕ အဖြဲ႕မွာ ေဆးရံုက ကေလးအထူးကု ဆရာ၀န္ ပါသည္။ သမားေတာ္ ပါသည္။ မီးယပ္ သားဖြား အထူကု ဆရာ၀န္ ပါသည္။ ေဆးရံုတြင္ အခါအားေလ်ာ္စြာ လုပ္အားေပးဆရာ၀န္ အျဖစ္ တာ၀န္ ယူေလ့ရိွသည့္ ျပင္ပေဆးကုဆရာ၀န္ ကြၽန္မပါသည္။ ျမိဳ႕နယ္စု အတြင္း ရြာသိမ္ ရြာမႊားေလးေတြအထိ ခရီးစဥ္ ခ်၍်္ သြားေရာက္ကုသ ေပးလ်က္ ရိွရာရြာေသးေသးကေလး တစ္ခုမွ အသက္အႏၱရယ္ အေျခအေန အထိ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ယခုလူနာကို မရည္ရြယ္ဘဲ သြားၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။

လူနာရွင္က လာပင့္ေခၚျခင္းမဟုတ္ပါ။ လူနာ၏ အသိ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ကြၽန္မတို႕ ေဆးကုရာ စခန္းသို႕ ေရာက္လာၿပီး သတင္းေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာမၾကီးတုိ႕ရယ္.. ရြာေတာင္ဖ်ားမွာ ငန္းဖမ္းၿပီး ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရိွပါသတယ္ေတာ္။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ေတာင္ မေစာင္းႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကံဳရင္ လုိက္ၾကည့္ေပးပါ။ ကေလးမေလးက အသက္အငယ္ေလး ရိွေသးတာ။

"ဒီေခၚလာလို႕ မျဖစ္ဘူးလား" ဟု ကြၽန္မတို႕က ေမးၾကည့္သည္။

"လွည္းေဆာင့္လုိက္ရင္ တစ္ခ်က္တညး္ အသက္ထြက္မွာပဲ" ဟု သူက ထင္ျမင္ခ်က္ေပး၏။ ဆိုလိုသည္က ႊဤေဆးခန္းသို႕ လာေရာက္ဖို႕ အေျခအေန မရိွဘူးေပါ့။ ကြၽန္မတို႕အတြက္က လူနာတစ္ေယာက္ကို သြားၾကည့္ၿပီးကုသေပးဖုိ႕ ဘာအခက္အခဲ ျပႆနာမွ မျဖစ္ပါ။ သူတို႕ကို ကုသေပးလုိ၍ပဲ ျမိဳ႕ေပၚ ေဆးရံုၾကီးမွ ေ၀းလံေသာ ဤ်ရြာကေလးအထိ ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား.. သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့။

အဲသည္ နည္းျဖင့္ ယခုလူနာကို ကြၽန္မတို႕ ေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

အိမ္သည္ ရြာအိမ္ေတြထဲမွာမွ ပို၍ႏြမ္းပါးေသာအိမ္ျဖစ္သည္။ ၀ါးထရံအေပါက္အျပဲကို စကၠဴမ်ား၊ အင္ဖက္မ်ား ေရာေႏွာၿပီးကာကြယ္ထားရသည့္ အိမ္။

လူနာရိွရာ အိမ္အတြင္းခန္းသည္ ထိုအိမ္၏ တစ္ခုတည္းေသာ အခန္းျဖစ္၏။ လူနာသည္ ဖ်ာၾကမ္း ေစာင္ႏြမ္းႏြမ္းေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ရိွသည္။ ဘ၀ကူးေကာင္းေစရန္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အနီးမွာ အမ်ိဳးသမိးၾကီး ႏွစ္ေယာက္က ထိုင္ၿပီး ဘုရားစာမ်ား ရြတ္ဖတ္ေနၾကသည္။


"ဆရာ၀န္ေတြလာတယ္" ဟုတစံုတေယာက္က ခပ္တုိးတိုး အသိေပးေသာအခါ လူနာ၏ ေခါင္းရင္းမွာ ထိုင္၍ လူနာကို ငံု႕ၾကည့္ရြတ္ဖတ္ေနေသာ အေဒၚၾကီးက ေမာ့ၾကည့္၏။ အေဒၚၾကီး၏ မ်က္၀န္းမွာ ခိုတြဲေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေရာ ျပီး ပူပင္ေသာကနွင့္ နာက်င္ေၾကကြဲမႈတုိ႕ကို ကြၽန္မ ျမင္လိုက္လ်င္ ျမင္လိုက္ခ်င္း အဲဒါ လူနာ၏ မိခင္ဟု ကြၽန္မသိလိုက္ပါသည္။ မိမိ၏ ရင္ေသြးကို ဆံုးရံႈးရေတာ့မည့္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ မ်က္၀န္း မ်ိဳးသည္ မ်က္လံုးမ်ားစြာထဲမွ သီးသန္႕လွမ္းျမင္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားစြာ ကြဲျပားပါသည္။ ဤမ်က္၀န္းမွာ လက္ခနဲျဖစ္သြားသည့္ အားကိုးမႈႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရိပ္ရိပ္ကေလးကိုပါ ကြၽန္မ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသလား။

ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးကို အာမခံ မေပးႏိုင္သည့္ အေျခအေနပဲရိွေသးသည္မို႕ ကြၽန္မ ဖ်က္ခနဲ မ်က္နွာလဲြကာ လူနာကိုပဲ သတိထား၍ ၾကည့္လိုက္ရသည္။

လူနာသည္ အသက္ ၁၈ နွစ္ နွင့္ ၂၅ နွစ္ အတြင္း အရြယ္ျဖစ္သည္။ အသားအေရ ျဖဴေဖ်ာ႕ကာ အ၀ါေရာင္သန္းေနသည္။ အသက္ရွဴႏႈန္း မမွန္ဘဲ သတိလစ္ေနၿပီ။ နဖူးနွင့္ နားထင္တစ္၀ိုက္မွာ ေခြၽးစိုရႊဲေနသည္။ ေသြးခုန္နႈန္းေဖ်ာ့ေတာ့ကာ ျမန္ဆန္ေနသည္။ ေသြးထုထည္သည္ ထိမွန္း သိရံုကေလးျဖစ္ေန၏။

ကြၽန္မကပဲ ရာထူးအငယ္ဆံုးျဖစ္သည္မို႕ လူနာကို စမ္းသပ္ပါသည္။ အဖ်ားဒီကရီ ၁၀၄။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေျခာက္ေသြ႕ကာ ေရဓာတ္နညး္ပါးေနသည္။ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနတာ ညနက္ပိုင္းမွ စၿပီး ယခု တစ္မနက္လံုးဟု လူနာ၏ မိခင္က အသိေပးသည္။ လူနာ၏ ၀မး္ဗိုက္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ဗိုက္မွာ ေဖာင္းၿပီး တင္းေနသည္။ ၀မး္ဗိုက္ေအာက္ပိုင္းကို ကြၽန္မ လက္ျဖင့္ စမ္းသပ္ေတာ့ လူနာတစ္ခ်က္ လြန္႕ခနဲ ေတာ့ ျဖစ္သြားသည္။ ထဘီကို ေအာက္အထိ ဆြဲခ်လို္က္ေသာအခါ လူနာထံမွ ရသည့္ ေသြးနံ႕ေရာသည့္ အနံ႕အသက္တစ္ခုကို သိသိသာသာ ရလိုက္သည္။

လူနာ၏ အဖ်ားဒီဂရီ၊ အနံ႕အသက္၊ ၀မး္ဗိုက္တင္းမာမႈ စသည္တို႕ကို တြက္ဆၿပီး စစ္ေဆးလုိက္ေသာအခါ ျဖစ္ႏိုင္ဆံုးေရာဂါ သံုးေလးခုပဲ ရိွသည္။ လူနာ၏ မိခင္ကို ကြၽန္မ မ်က္နွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲျဖင့္ ေခၚယူကာ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ခဲ့သလား ဟု ခပ္တုိးတိုး တိုက္ရိုက္ေမးလိုက္သည္။

ရိုးအအ ပညာမဲ့သည့္ ေတာရြာသူ အေခၚၾကီးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုလုိက္ေလသည္။
ကဲ.. ကြၽန္မတို႕ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။

လူနာကို ေဆးရံုထိ သယ္ၿပိး ကုသဖို႕ လမ္းခရီးဒဏ္ နွင့္ အခ်ိန္ကာလဒဏ္ကို လူနာ ခံႏိုင္ပါ့မလား။ လမ္းခရီးမွာ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားလွ်င္ ကြၽန္မတို႕အေပၚရြာက ဘယ္လို သေဘာထားမလဲ။ ေဆးရံုအထိအေရာက္ လူနာ အသက္ရွင္ေနဦးမည္ ဟု ကြၽန္မတို႕ကို ဘယ္တန္ခိုးရွင္က အာမခံေပးႏုိင္ပါ့မလဲ။

ထိုေမးခြန္းမ်ားကို သမားေတာ္နွင့္ မီးယပ္သားဖြား အထူးကု ဆရာ၀န္မမတို႕ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ၾကသည္။
တကယ္ေတာ့လည္း လူ႕ေလာကၾကီးထဲသို႕ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္မတို႕မွာ ေသခ်ာမႈအစစ္ဆိုတာ မရိွခဲ့။ ေသခ်ာမႈ အတု ေတြႏွင့္သာ အသက္ရွင္ေနၾကရသည္။ ဘာကိုမွ ေသခ်ာစြာ ေမွ်ာ္လင့္လို႕ မရသည့္ လူ႕ဘ၀ၾကီးထဲမွာ ေရးေရးျမင္ရတာေလးကို ပဲ ဖမ္းဆုပ္အားထားေနၾကရသည့္ အျဖစ္ေတြ။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘယ္ကိစၥကိုမွ အာမခံေပးလို႕မရ။ ေလာကၾကီးမွာ အာမခံလို႕ရသည့္ အရာ ဘာမွ မရိွ။ ဘာျဖစ္လာမွန္းမသိရေသာ ဘာေၾကာင့္ျ့ဖစ္လာမည္မွန္းလည္း မသိေသာ အေမွာင္ထုထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေနရသမွ် ေပ်ာ္စရာေတြကို ရတတ္သမွ် ရွာၾကံခံစားေနရသည့္ လူ႕ဘ၀ၾကီးမဟုတ္လား။ ကြၽန္မတို႕ ဘာမွ မေသခ်ာေပ။

သို႕ေသာ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမည္ ဟူသည့္ စိတ္ဆန္ဒျဖင့္ လုပ္လွ်င္လုပ္၊ မလုပ္လွ်င္ ေသ အေျခအေနအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်က္ခ်င္းခ်လိုက္ၾကသည္။

ဤလူနာကို ေဆးရံုသို႕ သယ္သြားမည္။

လုိအပ္သည့္ ေဆး၀ါးတို႕ သြင္းေပးလ်က္ လူနာကို ေဆးရံုသုိ႕ သယ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေဆးရံုသို႕ ေရာက္ေရက္ခ်င္းပဲ ခြဲစိတ္မႈကို ခံႏိုင္ရန္ အဆင္သင့္ဟူသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးရလာဖို႕ လုိအပ္သမွ် ကုသမႈ အဆင့္ဆင့္ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ႏွာေခါင္းပိုက္ မွ ရလာသည့္ အညစ္အေၾကးရည္ကို ျမင္ရသမွ်ေတာ့ လူနာ အေျခအေန မေကာင္းပါ။

မီးယပ္သားဖြား အထူးကု ဆရာ၀န္က သူနွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ လူနာေအာက္ပိုင္းကို စမ္းသပ္သည့္အခါ အမ်ားစုေသာ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ လူနာမ်ား အတုိင္းပဲ တစံုတခု ခြၽန္ထက္ေသာ အရာျဖင့္ ထုိးဆြၿပီး ကိုယ္၀န္ကို ဖ်က္ထားေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ခဲြစိတ္ကုသသည့္ ဒဏ္ကို လူနာခံႏိုင္ၿပီ ဟု ထင္ရလွ်င္ ထင္ရျခင္း လူနာကို ၀မး္ဗိုက္ဖြင့္၍ ခဲြစိတ္ ကုသၾကပါသည္။

သည္တစ္ခါ ဘုရားတ သူက မမအိုဂ်ီျဖစ္သည္။ မမအိုဂ်ီ ဘာေၾကာင့္ဘုရားတရသည္ ဆိုတာကို ဒုတိယ ခြဲစိတ္အကူဆရာ၀န္အျဖစ္ တာ၀န္ယူေနရေသာ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္သည္။ ၀မ္းဗိုက္တစ္ခုလံုးမွာ အညစ္အေၾကးေတြ ဖံုးလႊမ္းကာ နံေစာ္လ်က္ရိွသည္။ အညစ္အေၾကးနံ့သည္ နွာေခါင္းစည္းအ၀တ္ကို အလြယ္တကူပင္ ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ ၀င္ေရာက္ေလသည္။ အူမ်ားက အညစ္အေၾကးျဖင့္ ရိေနကာ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာ ထိလုိက္လွ်င္ ရိရြဲေၾကြက်လာသည္။ ဤ၀မး္ေခါင္းကို ေဆးရမည္။ ေနာ္မယ္လ္ေဆလိုင္း ဟုေခၚေသာ သန္႕စင္စြာ ေပါင္းခံယူထားသည့္ ဓာတ္ဆားရည္ျဖင့္ ေဆးရမည္။

လူနာရွင္ကျဖင့္ ဓာတ္ဆားရည္ တစ္ပုလင္းမွ်ပင္ ၀ယ္ေပးႏိုင္မည့္ အေျခအေနမဟုတ္။ ေဆးရံုမွာကလည္း ဆရာ၀န္၊ ၀န္ထမ္းနွင့္ ခဲြစိတ္ကု ကိရိယာပစၥည္းတို႕ ရိွေနေသးသည္မွာ ၾကီးမားသည့္ ကံေကာင္းမႈၾကီး တစ္ခု ျဖစ္ေနရသည့္ အေျခအေနမဟုတ္လား။

သည္ေတာ့ ကြၽန္မတို႕အားလံုး အလုိအေလ်ာက္ပင္ တညီတညြတ္တည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက၏။ ကြၽန္မတို႕ ဆရာ၀န္အခ်င္းခ်င္း ပိုက္ဆံစုထည့္ၿပီး ေနာ္မယ္ေဆလုိင္း ပုလင္းေေတြ ၀ယ္ၾကမည္။ အားျဖည့္ ေပါင္းခံရည္ ပုလင္းေပါင္ မ်ားစြာသံုးလ်က္ ခပ္ဖြဖြ ေဆးယူရပါသည္။ ခပ္ဖြဖြဟုဆိုရည္က ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္တြယ္လွ်င္ ရိေနေသာ အူအခ်ိဳ႕ ထပ္ျပတ္လာမွာ စိုးရိမ္၍ျဖစ္သည္။

ထိပ္ပိုင္းသားအိမ္မွာ ထုိးနွက္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ အေပါက္နွစ္ေပါက္ ျဖစ္သြားသည္ကို ယခုမွ ေတြ႕ၾကရသည္။ သားအိမ္ပါမကဘဲ အစားေဟာင္းအိမ္ကို တစ္ခ်က္ထုိးမိထားသည္။ အစာေဟာင္းအိမ္ေပါက္ျပဲသြားသည္။ ထို႕ျပင္ ၀မး္ေခါင္းေျမွးပါ ေပါက္သြားသည္။ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ေပးသူ၏ ခႏၶာေဗဒ အသိပညာနွင့္ ကြၽမး္က်င္မႈ အဆင့္မွာ သုညေအာက္ အနုတ္လကၡဏာပဲ ဟု ကြၽန္မတို႕သိႏိုင္ပါသည္။

ေတြ႕သမွ် ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ဖာေထးခ်ဳပ္။ အူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျဖတ္ထုတ္၊ ေကာင္းႏိုင္ ေသးသည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရေသာ အစိတ္အပိုင္းတို႕ကို ခပ္ဖြဖြ ရြရြေလး ျပန္ခ်ဳပ္ဆက္၊ တခ်ိဳ႕ဟာကို သည္အတုိင္းထား၊ လက္ျဖင့္ သြားမထိနဲ႕။ ခြဲစိတ္ေနသည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကြၽန္မ သတိလက္လြတ္ အသက္ရွဴေအာင့္ထားမိတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္လဲ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ၀မး္ဗိုက္ကို ျပန္ပိတ္ၿပီးမွ အသက္ ၀၀ ရွဴႏိုင္ပါသည္။

မမ အိုဂ်ီ က သက္ဆိုင္ရာ ကိစၥအားလံုး ကုသ ၿပီးစီးသြားသည့္အခါ သက္ျပင္းရွည္ၾကီး တစ္ခ်က္ ခ်လိုက္တာ ကြၽန္မ ၾကားလိုက္ရသည္.. လိုအပ္သည့္ ပဋိဇီ၀ေဆး၀ါးတို႕ကို ကြၽန္မတို႕ပဲ ေငြစုၿပိး ၀ယ္ၾက၏။ ေမွာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲရိွသည္။ လူနာမိန္းကေလး ကံေကာင္းသည္ ဟုေျပာမလား.. ကြၽန္မတို႕ အိုဂ်ီမမ ေတာ္သည္ ဟုေျပာရမလား.. ကြၽန္မတို႕ ဆရောစးာ၀န္အားလံုး၏ ေမတာ ေစတနာ ထိေရာက္သည္ ဟုဆိုရောစးမလား.. ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုမိန္းကေလး အသက္ရွင္ခြင့္ရေနဆဲျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကြၽန္မတို႕ ထုိမိန္းကေလး၏ အသက္ကို ကယ္လုိက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ.. ကြၽန္မတို႕ ၄ ေယာက္ ေငြအေတာ္မ်ားမ်ားစီ အကုန္က်ခံၿပီး ကုသလိုက္ရက်ိဳး နပ္ၿပီ..

လူနာ၏ မိခင္မွာ ကြၽန္မတို႕အား ေက်းဇူးတင္လြန္းလွသျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ကန္ေတာ့ရင္း ၀မ္းသာ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ငိုျပန္ေလသည္။ သမီး၏ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္တို႕အား သမိးအျဖစ္ ကိုမခြၽင္းမခ်န္ ေျပာေတာ့မည္ ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ပံုရသည္။ မိန္းကေလး၏ ျဖစ္စဥ္ကို ကြၽန္မတို႕အား ရွက္ေၾကာက္လ်က္က ဖြင့္ေျပာျပခဲ့သည္။ အကယ္၍သာ သူတို႕သည္ ခ်မ္းသာသည့္ မိသားစုျဖစ္ခဲ့လ်င္ ရလဒ္မွာ ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္ပါသလားဟု ကြၽႏ္မ ေတြးၾကည့္မိသည္။ မိန္းကေလးသာ ခ်မ္းသာခဲ့သည္ ဆိုလွ်င္ ထိုေယာက္်ားက မယူဘဲ ေရွာင္ေျပးသြားဦးမလား..

ေရွာင္ေျပးသြားသည္ပဲ ထားပါ.. ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုိမိန္းကေလးကို လက္ထပ္ထိမ္းျမားယူလိုသည့္ အျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အဆင္သင့္မရိွႏိုင္ဘူးလား.. ကေလးအေဖေဖာ္ဖို႕ ဟူသည့္ ခပ္ညံ့ညံ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ မိဘက မိန္းကေလးကို အိမ္ေထာင္ျပဳေပးလို႕ မရႏိုင္ဘူးလား.. (မွ်တတာ မမွ်တတာ ဆိုသည္က လံုးလံုး အရွက္ကြဲရသည့္ ကိစၥႏွင့္ ယွဥ္ေသာ္ ထည့္တြက္စရာမလို ေအာင္ ေသးဖြဲပါသည္ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ခြင့္လႊတ္စိတ္ ေမြးၾကလိမ့္မည္။ ) ထားပါေတာ့... အဲသည္လို အျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို လိမ္လည္ ၿပီး မေပးစားလိုလွ်င္လည္း က်္ကိုယ္၀န္ကို အသက္အႏၱရယ္ မရေစဘဲ ကိုယ္ခနၶာမွ ဖယ္ထုတ္ဖို႕ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရသည့္ ကုသမႈကို ေပးမည့္ ေနရာေတြ ဆိုတာ နံပါတ္ စဥၤ္ိုက္ စီတန္းၿပီးရမလာႏိုင္ဘူးလား..

ဒါက ကိုယ္၀န္ ဆိုသည့္ အမႈကိ္စၥၾကီး ေပၚလာၿပီးသည့္ေနာက္ မွာေတာင္ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ မ်ားျပားလွသည့္ လူခ်မ္းသာေတြ၏ အေျခအေနမ်ားျဖစ္သည္။ လိင္ဆိုင္ရာ ပညာေပးဗဟုသုတ ရိွသည့္ လူခ်မ္းသာ သားသမီးဆိုလွ်င္ ျဖင့္ ကိုယ္၀န္ဟူသည့္ အမႈကိစၥပင္ ေပၚေပါက္လာစရာ အေၾကာင္းမရိွေပ။ ယခုေတာ့ မိန္းကေလးမွာ ပညာမရိွ.. ဗဟုသုတမရိွ.. ရည္းစားကေတာ့ ရခဲ့ၿပီ.. မိမိစိတ္အလိုကိုလိုက္မိတာလား.. ရည္းစား၏ စိတ္အလုိက္ုိလုိ္က္မိတာလား.. တစ္ခုခု အလိုကို လုိက္မိသျဖင့္ လြန္က်ဴးခဲ့ၾကၿပီ..

ကိုယ္၀န္ရခဲ့ၿပီ.. ပိုုက္ဆံက မ်ားမ်ားမရိွ..

သည္ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ အနညး္ဆံုးနညး္ကိုရွာသည့္အခါ.. အညံံ့ဆံုးနည္းကို သံုးၿပီး ေျဖရွင္းေပးသူထံ ေရာက္သြားသည္။ ဘာမွ မတတ္သည့္ လူတစ္ေယာက္၏ လက္ထဲသို႕ မိမိအသက္ကို ပံုအပ္ေပးလိုက္ရသည္။
ဤကဲ့သို႕ အလားတူ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ခု လာဦးမည္နညး္.. ဘယ္လို ကာကြယ္ေပး ႏုိင္မည္နညး္.. အရြယ္ေရာက္လာသည့္ မိနး္ကေလးေတြကို ရည္းစားလံုး၀ မထားရဟု လူၾကီးမ်ားက အာဏာသံုးၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ေစာင့္ၾကပ္ထားျခင္းသည္ ဤျပသနာ၏ ေျဖရောစးွင္း ကာကြယ္နညး္ ျဖစ္မလား....
ရည္းစားထားလိုက ထားပါ။ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ အေတြ႕မခံႏွင့္ ဟု ဆံုးမျခင္းသည္ ဤျပသနာ၏ ကာကြယ္နညး္ ျဖစ္မလား..

ရည္းစားနွင့္ ေတြ႕လိုလွ်င္ ကိုယ္၀န္မရိွေအာင္ ဘယ္လိုေန.. ဘယ္လုိေရွာင္.. ဘာေဆးသံုး စသည္ျဖင့္ ညႊန္ၾကားၿပီး အသိပညာေပးျခင္းသည္.. သင့္ေတာ္ေသာ ကာကြယ္နညး္. ေျဖရွင္းနည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား..

ကြၽန္မကေတာ့ ကြၽန္မေဆးခန္းသို႕ ေရာက္လာသည့္ အလားတူ ျပသနာေတြကို စကားတစ္ခြန္းျဖင့္ အျမဲေရွာင္ေလ့ရိွသည္..

"ကိုယ္၀န္ဖ်က္တယ္ ဆိုတာ လုူသတ္မႈေတာ္ေရ႕.. က်ဳပ္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ဖ်က္မေပးႏိုင္ဘူး..ကိုယ္၀န္မရေအာင္ ဘယ္လိုတားရမလဲ လို႕ အသိပညာပဲ ေပးႏိုင္တယ္.. အဲဒီအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္မေရြး လာခဲ့ပါ။"

ေဆးခန္းမွာ ၾကံဳေတြ႕ရသည့္ မိန္းကေလးေတြအတြက္ ကြၽန္မက ဒါ့ထက္ပိုၿပီး ဘာေတြ မ်ား လုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ..


ကဲ.. ဆိုၾကပါစို႕.. ဤအဆင့္ ဤကာကြယ္မႈေတြ ကို မရခဲ့လို႕.. ကိုယ္၀န္ရလာၿပီ ဆိုပါစို႕.. ေယာက္်ားကေလး ကလည္း တာ၀န္မယူ လက္မထပ္လုိဘူး ဆိုပါစို႕ (ဤနိုင္ငံမွာ ကိုယ္၀န္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနညး္က တစ္ခုပဲ ရိွသည္။ ထိုရည္းစားႏွင့္ အခ်ိန္မတန္မီ လက္ထပ္ ပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။)


ကြၽန္မတို႕ ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးၾကမလဲ.. နင္လုပ္တဲံ အျပစ္ နင္ခံရမွာပဲ.. ဒါတရားတယ္.. ခံေပါ့ ဟု ေျပာရမလား..


သည္လိုဆုိလွ်င္ ဤမိန္းကေလးႏွင့္ (အနည္းဆံုး) ထပ္တူထပ္မွ် သို႕မဟုတ္.. ပိုရ်္ ပင္ အျပစ္ၾကီးသာ.. တာ၀န္ရိွေသာ... ဦးေဆာင္သူေယာက္်ား ကို ေတာ့ ဘယ္လို သေဘာထားရမလဲ...


သူကေယာက္်ားပဲေလ.. သူ႕မွာက ျပစ္မႈအတြက္ ေျခရာ လက္ရာ ဘာမွ မက်န္နိုင္သည့္ အားသာခ်က္ၾကီး ွရိွေနမွပဲ.. ျပစ္မႈမွ ကြင္းလံုးကြၽတ္လြတ္ရံုမက ဘယ္သူကမွ ဘာသံသယအျမင္နဲ႕မွ အၾကည့္မခံရသည္အထိ ဤအမႈမွ ကင္းရွင္းေစ ဟု လႊတ္ေပးထားရတာ.. သဘာ၀တဲ့လား..

ေယာက္်ားနဲ႕ မိန္းမ သဘာ၀မွ မတူဘဲ ဟု အဲသည္ သဘာ၀ဆုိတာခ်ည္းကို လႊဲခ်ၿပီး အျဖစ္မွန္ကို မ်ိဳသိပ ္ေနရတာ ခြင့္လႊတ္နညး္ အစစ္ဟုတ္ရဲ႕လား.. ဆူးေပၚဖက္က်ျခင္းနွင့္ ဖက္ေပၚဆူးက်ျခင္းဟုသည့္ ေရွးရိုးစကားပံုတစ္ခုကို ယခုတိုင္ အသက္သြင္းေနရဆဲလား.. အဲသည္ စကားပံုဟာ ယခုအထိ အသံုးတည့္ေနတုနး္ပဲလား.. မိန္းမေတြ ဒါထက္ သတ္တိရိွဖိုက လိုေနၿပီလား..


ကိုယ့္ရင္ေသြး၏ ဖခင္ရင္းျဖစ္ေသာ ကေလးအေဖနာမည္ကို ရိုးသားစြာ အမွန္အတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ေပးရမည့္ ကိစၥမွာ ဘာေတြမ်ား ေၾကာက္စရာ ရွက္စရာ ရိွမွာမို႕လဲ... တစ္ေယာက္တည္းေမြးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား.. အမွန္တရားတစ္ခုကို ရိုးသားစြာ ရင္ဆိုင္ဖို႕ သတ္တိမရိွသင့္ဘူး လား..

ကိုယ္၀န္မရိွေအာင္ေတာ့ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ေပါ့.. ရိွၿပီ ဆိုလွ်င္လည္း ကေလး၏ အသက္ကို မသတ္ဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ ကို သတၱိရိွရိွ ရင္ဆိုင္မွေပါ့.. အဲသလုိ ေျဖရွင္းေပးရမလား..

မိနး္ကေလးက မိမိျဖစ္ခဲ့သည့္ အမႈကိစၥကို ပတ္၀န္းက်င္အား ေဖာ္ထုတ္ရင္ဆုိင္ရာတြင္ "မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္လွသည္" ဟု ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကို ခံႏိုင္သည္အထိ သတၱိရိွရိွ ရင္ဆိုင္သင့္သည္ပဲထား.. ကေလးၾကီးျပင္းလာသည့္ အခါ ကေလးခံစားရမည့္ စိတ္ထိခုိက္မႈ ဒဏ္ရာ.. စိတ္နာၾကည္းမႈ ဒဏ္ရာကို ကြၽန္မတို႕ ဘယ္လုိ လုပ္ၿပီး ၾကိဳတင္ မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္မလဲ.. က်္ကေလးသည္ သေႏၶသားဘ၀မွာ ေသဆံုးပစ္ရျခင္းကို နွစ္သက္သလား.. ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ရလာမည့္ ထိခုိက္နာက်င္မႈကိုပဲ ႏွစ္သက္သလား.. ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရိွခဲ့ရင္ ကေလးက ဘာကို ေရြးခ်ယ္ခ်င္မလဲ.. ကြၽန္မတို႕ ဘယ္လုိမွ မသိႏိုင္.. မိခင္၏ လင္မရိွဘဲ ေမြးရဲသည့္ သတိၱကို ၾကီးျပင္းလာမည့္ ကေလးက ရဲရင့္မႈ ဟုမယူဆဘဲ.. မိမိအား အရွက္ခြဲ နွက္စက္မႈ ဟု ယူဆလာစရာ အေၾကာင္းေရာ.. မရိွဘူးလား..

ဘုရားေရ..

ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ ဤျပသနာသည္ ေျဖရွင္းလို႕ ရေတာ့မွ ာမဟုတ္ ဟု အားေလ်ာ့ခ်င္သလိုလုိ ျဖစ္လာသည္။
ေလာကရိွ မိန္းကေလး အားလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္းတစ္ခုေတာ့ ရိွ ရမွာေပါ့.. ဘာနညး္ျဖစ္မလဲ.. ကြၽန္မတို႕ ဘာကူညီေပးႏိုင္မလဲ.. တခုခုေတာ့ ရိွရမည္.. အဲသည္လိုႏွင့္ ကြၽန္မ၏ မွတ္စုေတြ .. တမ်က္နွာၿပီး တစ္မ်က္နွာ ပြားလာခဲ့ေတာ့၏..

ဂ်ဴး

တစ္ခါက ဧရာ၀တီညမ်ား (ဂ်ဴး-လြင္မိုး)

စၾကည့္ကာစမွာ မၾကိဳက္ပါဘူး.. ေဒၚေငြအိမ္ (ေမသန္းနု) က ဦးမင္းေခါင္ (ညႊန္႕၀င္း) ကို ေရခ်ိဳးေပးေနတဲ့.. ျပကြက္.. ဦးမင္းေအာင္က ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ မ်က္ႏွာ.. ဟင့္အင္း.. သည္လုိမ်က္နွာမဟုတ္ရဘူး.. အျပစ္ရိွတဲ့ သူရဲ႕ အားတံု႕အားနာ.. အနည္းငယ္ေတာ့ ၾကည္နဳးခ်မ္းေျမ႕ေစ.. သုိ႕ေပမယ့္.. အျပစ္ရိွသူရဲ႕ မလံုမလဲ.. မ်က္လံုးမ်ိဳးပါသင့္တယ္...

ရေ၀ေအာင္ရဲ႕ .. သံစဥ္မမွန္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့ေဖေဖလားဟင္.. ဆိုတဲ့ အေမး ကို စိတ္ပ်က္မိေပမယ့္.. မိုးကလ်ာထက္ လား.. model မေလးရဲ႕ ခပ္ရို႕ရို႕.. မ၀ံ့တ၀့ံ ဟန္ကေလးက ေတာ့.. စာထဲမွာ ဂ်ဴး ခ်ယ္မႈန္းထားတဲ့ ေငြအိမ္စံရဲ႕ ဟန္ကေလးပါပဲ...

ျမင္းစီးတဲ့ အခန္းေတြ မပါေတာ့ဘူး.. ေအးေလ.. အဲဒါက ရိုက္ရခက္ေပမေပ့ါ.. အသက္စြန္႕ရတဲ့အခန္းေတြ.. အဲသည္.. သားျမင္းစီးသြားတာကို လုိက္ကယ္တဲ့အခန္းမပါဘဲ.. . "တခါတရံမွာ ျဖစ္နုိင္ေခ်ေလး တစ္ခုတည္း အတြက္ အသက္ကိုပါ ရင္းၿပီး လုပ္ၾကရတတ္တယ္" ဆုိတဲ့... စကားသက္သက္ ပါလာေတာ့... ဒီကားၾကည့္တဲ့ လူအားလံုး ၀တၳဳ ဖတ္ထားၾကပါ့မလား စိတ္ပူမိတယ္..

၀တၳဳဖတ္ထားရေတာ့.. အားလံုးကို သိေနတယ္.. ဘယ္ေလာက္ေလးပဲ ျပျပ ျခံဳငံုမိေနတယ္..

ဇာတ္ကားၾကည့္ရင္း ကိုယ္ရသလုိ.. သူမ်ားေတြ မရၾကမွာကို အေျခာက္တုိက္ ပူပန္ေနမိတယ္..

မေက်နပ္မိပါဘူး.. ဂ်ဴးကေတာ့ေျပာသတဲ့.. "ကြၽန္မ ေက်နပ္ပါတယ္" တဲ့..

ကိုယ္ကေတာ့.. "မေက်နပ္ပါဘူး.." လို႕ ေရရြတ္ေနခဲ့မိတယ္..

ေငြအိမ္နဲ႕ ဦးမင္းေခါင္ အခန္းကိုအတိုခ်ံဳ႕ပစ္လိုက္တယ္.. မမခင္မင္းေမ.. ဆုိတာကလညး္.. မပီျပင္ေတာ့ဘူး.. ဟုတ္ေပတာပဲ.. ဒါေၾကာင့္လည္း.. ပင္လယ္နဲ႕ တူေသာ မိန္းမ မ်ား ..ဆိုတဲ့ နံမည္ ေပးလို႕ မရေတာ့တာေပါ့..

ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႕... အေပးနုိင္ဆံုးေတြထဲက အေကာင္းဆံုးကို ေပးဖို႕ ၾကိဳးစားထားတာ... ေပးခဲ့တာကို ေတြ႕ရတယ္.. စိတ္တိုင္းမက်ေပမယ့္ ေက်နပ္လာတယ္..၀တၳဳမွာ ကိုယ္တုိ႕ ရနုိင္တာ အမ်ားၾကီး.. ရုပ္ရွင္ အျဖစ္နဲ႕ ျဖစ္နုိင္တဲ့ေဘာင္ေတြထဲကမွ ရနုိင္သေလာက္ကို ေရြးခ်ယ္ ေပးၾကရေတာ့.. ဒီေလာက္ေတာ့ ရိွမွာေပါ့..

၀တၳဳနဲ႕ ရုပ္ရွင္ဟာ.. အျပိဳင္ မဟုတ္ရဘူး.. အျပန္အလွန္ျဖည့္စြက္မႈသာ ျဖစ္တယ္.. တဲ့.. (ျပင္သစ္စာထဲက Discussion တစ္ခုမွာ ပါတာပါ..) ဟုတ္ပါတယ္.. အျပန္အလွန္ျဖည့္စြက္ေပးေနတာ..

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္.. စာေတြ ဖတ္ေလ့မရိွေပမယ့္.. ရုပ္ရွင္ကားလဲ တုိင္းၾကည့္တတ္သူေတြ .. တခုခု ရသြားနုိင္ေသးတာပဲ..

ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိတာကေတာ့.. ဟသာၤ (လြင္မိုး) နဲ႕ သူ႕သမီး ေငြအိမ္စံ (မိုးကလ်ာထက္) တို႕ စကားေျပာတဲ့အခန္းမွာ.. ေငြအိမ္စံကေလး စကားက်န္ခဲ့တယ္.. အဲသည္ က်န္ခဲ့တဲ့ စကားဟာ.. ကုိယ္ ကိုယ္တုိင္ သေဘာက်လို႕.. စာအုပ္ထဲမွာ လုိင္းသားခဲ့တဲံဟာမို႕ ခ်က္ခ်င္း သတိထားမိသြားတယ္.. အင္းေလ.. ထည့္လို႕ မရလို႕ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕...လို႕ ေျဖလိုက္ရတယ္... အဲဒါေလး ပါရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ.. ဒါဟာ.. အားလံုးကို ေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္းတစ္ခု ျဖစ္မွာမို႕ သိပ္အေရးပါပါတယ္..

ဘယ္ေနရာမွာ ေျပာတာလဲ ဆုိေတာ့.. "အိမ့္ ကို ဘိုးဘိုး ကလဲ ေျပာတယ္.. အိမ္ဟာ.. ဘြားဘြားတို႕ ေမေမ တုိ႕နဲ႕ နည္းနည္း မွ မတူဘူး တဲ့.. . အဂၤလိပ္လက္ထက္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ဘြားဘြားဟာ.. အဂၤလိပ္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေရွ႕တန္းက ပါခဲ့တယ္.. ေမေမဟာလည္း ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲေမ ျဖစ္ခဲ့တယ္.. ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တယ္..." အဲသည္နားမွာ ရုပ္ရွင္ထဲက ကေလးမ ဟာ စကားရပ္သြားတယ္..

"ေဖေဖနားလည္ပါတယ္.သမီးရယ္..." လို႕ လြင္မုိးက ဆက္ေျပာလိုက္တယ္..

၀တၳဳထဲမွာပါတဲ့ ...အဲသည္စကားက

"ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး ကာလမွာ လူျဖစ္လာတဲ့ အိမ္က ဘာကို ေတာ္လွန္ရမွာလဲ.." တဲ့ "ပညာတတ္ေတြကုိ လုိအပ္ေနခ်ိန္မွာ အိမ္ ေဆးတက္ကသို္လ္ တက္ေနတယ္..ဒါ မလံုေလာက္ေသးဘူးလား" တဲ့.. အဲဒါ.. ၇၀ နွစ္မ်ားဆီက ပါ.. အခု ကိုယ္တုိ႕ က ၂၀၀၅ မွာ ရွိွေနၾကတယ္..

"အိမ္က ဘာကိုေတာ္လွန္ရမွာလဲ.. " ဆိုတဲ့ ေငြအိမ္စံ ရဲ႕ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကည့္ၾကဖုိ႕ သင့္တယ္ လို႕ထင္တယ္..

Me generation နဲ႕ We generation အေၾကာင္းရယ္ကို ဆက္စပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္..

ကိုယ္ဘာရမလဲ ဆုိတာထက္.. ကိုယ္ ဘာလုပ္ေပးနုိင္သလဲ ဆိုတဲ့ ကိစၥ
ဘာကို ေတာ္လွန္ရမွာလဲ.. တဲ့.. နယ္ခ်ဲ႕မရိွဘူး.. ၈်ပန္ဖက္ဆစ္မရိွဘူး.. လြတ္လပ္တဲ့နုိင္ငံ..

ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္.. မေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြကို ေတာ္လွန္ရမယ္... ေရလိုက္ငါးလိုက္ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ေတာ္လွန္ရမယ္.. ေခ်ာင္သလိုေနတာေတြ.. မုိးခါးေရေသာက္တာေတြ... ကိုယ္တုိ႕ ေခတ္မွာ ေတာ္လွန္စရာေတြ မ်ားပါတယ္.. ကိုယ္ဘာရမလဲ.. ဆုိတာထက္ ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးနုိင္မလဲ.. တဲ့..

အိမ္စုိးေမ.. ေသနက္မွန္ၿပီး ေသခါနိးမွာ.. ျမင္ေယာင္ေနတဲ့.. ဘ၀.. ေအးခ်မ္းေသာ.. ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ.. ျငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ မိသားစုဘ၀.. သူအဲဒါကို လိုခ်င္ခဲ့တယ္.. အဲသည္အတြက္ သူ လုပ္သြားခဲ့တယ္.. သူ႕အတြက္ မရေတာင္ ေနာက္လူေတြ အတြက္.. အခ ု ကိုယ္တို႕ေတြ ဘာေတြ မရခဲ့ဘူးလဲ.. ဘာေတြ လုပ္ေပးခဲ့မလဲ.. . ဘာလုပ္နုိင္သလဲ..

ဂ်ဴးကေတာ့ နွမ္းအထြက္တုိးေရး လုပ္ေနတယ္..ထင္ပါရဲ႕.. ႏွမ္းေတြ မ်ားလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆီျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္..

------

ေနာက္တစ္ခုက .. Me generation နဲ႔ We generation အေၾကာင္း.. အဲဒီဟာ ကို သေဘာက်တယ္.. သိပ္ကို ေက်နပ္သြားတယ္..
ဟိုေခတ္တုန္းက လူငယ္ေတြ ဟာ.. ကိုယ္က တုိင္းျပည္ကို ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဆိုတာကို ၾကည့္တယ္.. တဲ့.. We generation ေပါ့..
ခုေခတ္ လူငယ္ေတြက.. ကိုယ့္ကို ဘာေတြ လုပ္ေပးမလဲ.. ကိုယ္ဘာေတြ ရမလဲ.. ဆုိတာကိုပဲ ၾကည့္တဲ့ Me Generation ျဖစ္ေနတယ္.. တဲ့..


ၾကိဳက္တယ္.. ေက်နပ္တယ္.. အထူးသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးခ်င္တာက ေတာ့ လြင္မိုးပါ.. သူဟာ တစ္ခုခုကို လုပ္ေနတယ္.. သူဟာ ေပးခ်င္ေနသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္တယ္.. ဒါမ်ိဳးကို သူလုပ္ေပးရဲတာ သူ႕ကို ခ်ီးက်ဴးတယ္.. မလိုအပ္ဘဲ.. Close up ေတြ အမ်ားၾကီးပါေနတာရယ္. .. (ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားမလည္လွေပမယ့္) ျမင္ကြင္းေတြက တမ်ိဳးၾကီးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ ရိုက္ခ်က္ေတြကလဲြရင္.. တကယ္ကို တစံုတရာ ေပးဖုိ႕ ၾကိဳးစားထားတဲ့ ကားပါပဲ..

ဇာတ္ကားရဲ႕ အဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္နားက အတြဲဆီက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံကို ပီပီသသ ၾကားလိုက္ရတယ္.. ဟယ္.. ၿပီးသြားၿပီ.. ဘာမွလည္း မပါဘူးတဲ့.. ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဆင္းရဲသြားပါတယ္.. ကားအေကာင္းစားၾကီေတြစီး၊ မင္းသမီးက လွလွေလး၀တ္၊ ဟိုတယ္ေတြမွာ ေကာ္ဖီတတ္ေသာက္.. ပန္းျခံ ေတြမွာ လွည့္ပတ္ သီခ်င္းဆို စတဲ့ ခ်စ္ခန္းၾကိဳက္ခန္းေတြ ေတာ့ မပါဘူး.. သူကအဲဒါကို ဆုိလိုတာမ်ားလား.. ေပးကားေပး၏ မရ ဆုိတာ မ်ိဳးေတြလညး္ ရိွေသးတာပဲ.. လုိ႕ စိတ္ဆင္းရဲ စြာေတြးမိတယ္..

ေပးလို႕ ရတဲ့ ေဘာင္အတြင္းက ၾကံဖန္ၿပီး တတ္နုိင္သေလာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေပးေနတာကို မရၾကတာေတာ့.. အေတာ္စိတ္ဆင္းရဲမိတယ္..

တိမ္နဲ႕ ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး (ဂ်ဴး)

အရင္၀တၳဳတြနဲ႕ ယွဥ္ရင္ .. အားလံုးေျပာသလုိပဲ...နည္းနည္းေတာ့ ဖြာေနသလိုပါပဲ... (ဓာတ္ပံုတစ္ပံုဟာ သိပ္မျပတ္သားဘဲ.. ေဆး ဖြာသလိုမ်ိဳးကိ ုေျပာတာပါ)

ဒါေပမယ့္.. သိပ္လွပါတယ္.. ကိုယ္က ပိုလုိ႕ ခံစားမိတယ္.. စိတ္ေတြ ထိန္းသိမ္းလို႕ မရေအာင္ျဖစ္တဲ့အခါ.. ဘာကိုလုပ္မိမယ္ဆုိ တာ ၾကိဳတင္ ျပဌာန္းထားလို႕ မရတာေၾကာင့္.. ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္တဲ့စိတ္နဲ႕.. လုပ္လိုက္မိမွာပဲ.. ေနာက္တစ္ခုက ေအာက္ခ်င္းငွက္မေလးရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္လိုက္ပံု နဲ႕.. နိမိတ္ပံုထင္ၾကည့္လိုက္ရင္.. ေငြ႕လုပ္ရပ္ဟာ ဂရုဏာသက္စရာပါ..

သူ႕မွာ အခ်စ္ရိွတယ္.. သူ ထ်န္းအုပ္ထန္ ကို ခ်စ္တယ္... ပိုင္စိုးကုိ တြယ္တာတာ.. တကယ္ေတာ့ ထ်န္းအုပ္ကို ခ်စ္တယ္ လို႕ သူထင္သြားတယ္.. အဲသည္ အခ်စ္ အတြက္နဲ႕ပဲ.... အင္း... ဘယ္လိုေျပာရမလဲ.. ထ်န္းအုပ္ က သူ႕ကို ခ်စ္ေနေသာ္ျငားလည္း.. ခ်င္းလူမ်ိဳး မ်ိဳးနြယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္.. ေလ.. အဲဒါက သူ႕ကို ရွက္စိတ္နာေစတယ္.. ပထမမွာ ပိုင္စိုးလား.. ထ်န္းအုပ္ လားမသိေပမယ့္.. ထ်န္းအုပ္ နဲ႕ မျဖစ္နုိင္ေတာ့ပါလား ဆိုတာကို သိတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူခ်စ္သူဟာ ထ်န္းအုပ္ပဲ လို႕ ေသခ်ာ သြားသလိုမ်ိဳး.. အဲဒါဟာ စိတ္ေရာဂါ တစ္မ်ိဳး ဆိုရင္.. အဲသည္ စိတ္ေရာဂါ ကိုယ့္မွာလည္းရိွတယ္.. အဲဒါေၾကာင့္.. သူ႕ကို ကိုယ္နားလည္တယ္..

ကားေခ်ာက္ထဲက်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ.. သူ႕ကို္ေခ်ာက္ျခားေစတာက . .အတိတ္က အျဖစ္ဆုိးရယ္.. အခု လက္ရိွအေျခအေနရယ္.. အတိတ္က ေကာင္ေလး ဖုဒုလ်န္ ဟာ.. သူ႕ကို ရုးရူးမိုက္မုိက္ခ်စ္ရင္း... သူနဲ႕ ေ၀းရမွာခ်င္းအတူတူ ဆုိၿပီး ေခ်ာက္ထဲကို (ခုန္ခ် သြားတယ္လုိ႕ယူဆရတာပဲ.) က်ၿပီး ေသသြားရတယ္.. အဲဒါဟာ.. ဒီကေလးအေပၚ သူ႕တာ၀န္မကင္းဘူး လို႕ ေနာင္တရ ေခ်ာက္ျခားေနတယ္..

ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့.. သူကိုယ္တုိင္က တြယ္ျငိမိေပမယ့္.. သူ႕ကို ျငင္းဆန္ခဲ့သူ.. ခ်စ္စကားေျပာမယ္ ထင္မိၿပီး ျငင္းလိုက္မယ္ ဟန္ေတြ ျပင္ၿပီးကာမွ.. မေမွ်ာ္လင့္တာၾကားလုိက္ရလို႕.. ပိုၿပီး ျမတ္နုိးမိဟန္ရိွတဲ့ (ကိုယ့္ယူဆခ်က္ပါ) ခ်စ္သူ ပါ.. အဲသည္ ခ်စ္သူအတြက္ အသက္စြန္႕တယ္ လုိ အတိအက် ေျပာလို႕ မရသလို မဟုတ္ပါဘူး လို႕လည္း ျငင္းလို႕ မရဘူး.. . ဒီေနရာမွာ ေငြ၀န္းဟာ.. သူ႕အတၱ အတြက္လညး္ အသက္စြန္႕တာ ျဖစ္လို႕.. အဲသည္ အခ်ိန္ အဲသလိုလုပ္လုိက္တဲ့ ေငြ၀န္းရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေျဖရွာမယ္ ဆုိရင္.. ရႈပ္ေထြးေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ...

သူ႕အတၱအတြက္ လုိ႕ ဆိုရတာက.. သူ႕ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ အသက္ရံႈးရတယ္ ဆုိတဲ့ ေနာင္တနဲ႕ အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အဖို႕.. သတိေမ့ေနတဲ့ ထ်န္းအုပ္ထန္ကို ထား ခဲ့ၿပီး .. သူက အေပၚကို ေရာက္လုိ႕ အသက္ေဘးက လြတ္ေျမာက္နုိင္သည္ထား.. ထ်န္အုပ္ထန္ သာ က်န္ခဲ့ရင္ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်ၿပီး ေသမွာ အေသအခ်ာပဲေလ.. အဲသည္ အခါ.. သူ႕ေနာင္တက ၂ ဆင့္တက္ေနာင္တနဲ႕ သူဘယ္လုိမ်ား အသက္ရွင္မလဲ.. ဖုဒုလ်န္က သူ႕ဟာသူ မုိက္မဲစြာ ေသလုိက္တာေတာင္.. သူကို ေခ်ာက္ျခားေနေစခဲ့တာ.. ဒီတစ္ခါ.. သူတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာ.. ကိုယ့္အသက္ ေဘး လြတ္ေျမာက္ဖုိ႕ဥိးစားေပးလုိက္လို႕ ထ်န္းအုပ္ ေသရတာပါ ဆုိရင္.. သူဟာ .. ပထမ ခံစားေနရတဲ့ စိတ္ေ၀ဒနာ ထက္ ဆုိးတဲ့ စိတ္နဲ႕ အသက္ရွင္ေနသြားရေတာ့မယ္.. .

ထ်န္းအုပ္ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္.. ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ခ်စ္လြန္းတဲ့ အတ္တ.. ေတြနဲ႕အဲသည္ လုိ သူလုပ္လုိက္တာ.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူေသလိုက္ဖုိ႕ အဆင္သင့္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး.. ထ်န္းအုပ္ထန္ အေပၚေရာက္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္က်လာမယ့္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ေသးတယ္..

ေတာင္ေအာက္ကို က်ေနခ်ိန္မွာလည္း.. ေသဖို႕ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့.. ကစဥ့္ကလ်ား သို႕ေသာ္ တည္ျငိမ္ေသာ.. ထူးဆန္းတဲ့ စိတ္အေျခအေန တစ္မ်ိဳးနဲ႕ .. က်ေနတယ္.. သိစိတ္ မလြတ္ဘူး.. မိုးလင္းရင္ ေမ့ေနတတ္တဲ့ အိပ္မက္ ဟာ.. အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ျဖတ္ခနဲ ျပန္သတိရတယ္.. ဒါဟာ ျဖစ္တတ္တာတစ္မ်ိဳးပဲ.... ဒါကို အမိအရ ေရးနုိင္ခဲ့တာ ခ်ီးက်ဴးရမွာပါ... အဲသည္ အခ်ိန္ သူ ဟာ ရင္ခြင္တစ္ခုကို တမ္းတတယ္.. အဲဒါ ဘယ္သူလဲ.. သူမသိေတာ့ဘူး.. အဲသည္ ေတာင္ေအာက္ကို က်ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ.. ထ်န္းအုပ္ထန္ ဟာ သူ႕ခ်စ္သူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး.. ေက်သြားခဲ့ၿပီေလ.. သူလို မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ.. ကိုယ့္အသက္ကို ေပးၿပီး ကယ္လုိက္ၿပီးၿပီ.. ဒီလူ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ၿပိ.... ကိုယ္ကေတာ့ ေသရေတာ့မယ္.. အဲသည္ စက္ကန္႕အပုိင္းအျခားမွာ.. သူဟာ ထန္အုပ္ ကို ခ်စ္မေနေတာ့ဘူး.....

ခ်စ္ျခင္း၊ ခ်စ္သူ စတာေတြ ကို မၾကံဳလုိက္ရေသးဘဲ ေသရမယ့္ သူ႕အျဖစ္ကို နွေမ်ာမိတယ္..... ဒါေပမယ့္ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္လုိ႕ မရေတာ့လုိ႕. . သူစိတ္ကို ေလ်ာ့ထားတယ္..

ကိုယ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ အဖြဲ႕ကေတာ့ အဲသည္ ေနာက္ဆံုးခန္းပါပဲ.. ေသဖို႕ ေအာက္ကို က်ေနဆဲ.. အခ်ိန္ပါပဲ.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေငြ၀န္းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ဟာ တစ္ေယာက္တည္းလို....

ေသေသာသူတုိ႕ အဖို႕
မေသနုိင္ေသာ ဂုဏ္သတင္း ရိွေစသတည္း.....
ရွင္ေသာသူတုိ႕အဖုိ႕
မေသနုိင္ေသာ အခ်စ္ ရိွေစသတည္း...
----------------------------------------------------

အဲဒါကေတာ့ တိမ္နဲ႕ ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး ေနာက္ဆံုးခန္းရဲ႕ အဖြင့္ စာပုိဒ္ ပဲ...

ေငြ၀န္း ေသလိုက္တာ ဂုဏ္သတင္းအတြက္.. မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္... ေသလိုက္တဲ့ ေငြ၀န္းမွာ ဂုဏ္သတင္းက်န္ခဲ့မွာ... ထ်န္းအုခ္ထန္ ခမ်ာေတာ့ ... မေသနုိင္ေသာအခ်စ္ နဲ႕ ဘယ္လုိ အသက္ဆက္ရွင္သြားရွာမယ္ မသိ... သူ႕အတြက္ေတာ့ ေငြ၀န္းရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာ က်ိန္စာတစ္ခုလိုပဲ.... သူ႕အသက္ရွင္ျခင္းဟာ ေငြ၀န္းရဲ႕ ေသျခင္းနဲ႕ လဲယူခဲ့တယ္ ဆုိတာကို သိရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ... ဘယ္ေလာက္ ခံစားရဦးမယ္ရယ္ မသိတတ္ေအာင္ပဲ...

..သူမ သစ္ပင္ အကိုင္းကို ဆြဲမိဆြဲရာ ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္ ...
အို.. နာလိုက္တာ.. ေငြ၀န္းလက္ကို စူးရွေသာ ေ၀ဒနာက လႊမး္မုိးသြားသည္..
သူမ အလန္႕တၾကားလႊတ္ခ် လုိက္မိ၏။ သူမသည္ ထုိနာက်င္မႈမွ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီ.. သို႕ေသာ္ ထုိေ၀ဒနာသာမက အရားအားလံုးကေန လြတ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္.. သူမ ႏွာေခါငး္ ထဲသို႕ ေလေတြ တုိး၀င္လာသည္။ ေအးလိုက္တာ..

"အစ္မေရ"

အေလာတၾကီး ခပ္၀ါး၀ါးအသံသည္ သူမ ေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္ရေသာ အသံပါပဲ..
အဲသည္ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေလာကလံုး တိတ္ဆိတ္သြား၏...

အသူတရာ နတ္လွေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီး ဟူသည့္ အသံုးအႏႈန္းကို သူမ ၾကားဖူးေနတာ ခဏခဏပါပဲ.. သို႕ေသာ္ မိမိ၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္သည္ ထုိစကားလံုးနွင့္ ဆက္စပ္ေနလိမ့္မည္ဟု မေန႕က အထိ ၾကိဳတင္ေတြးမၾကည့္မိခဲ့..

မိုးေကာင္းကင္ၾကီးက ေဇာက္ထုိးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္သြားသည္..

ေလေတြက သူမ နွာေခါင္းထဲသို႕ ၾကမ္းတမ္း ျပင္းထန္စြာ တုိး၀င္လာသည္.. ..

သူမသည္ ေအာက္သို႕ လြင့္စဥ္ ထုိးစိုက္ က်ေနခဲ့သည္…

တိမ္ေတြကို ထိေတြ႕ခ်င္.. ခံစားခ်င္လြန္းသည့္ မိန္းမ.. တိမ္ေတြ ၾကားထဲသို႕ အဆီးအတားမရိွ တစ္ကိုယ္လံုး ထုိးစိုက္ဆင္းၿပိး ၀င္သြားေနခဲ့ၿပီ.. သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ပါရဲ႕ လား.. ေက်နပ္ပါရဲ႕လား..

ေအာက္သို႕ က်ဆင္းခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာမွာလဲ.. ေျခာက္မိနစ္၊ ရွစ္မိနစ္၊ ေတာင္က ဘယ္ေလာက္ ျမင့္ပါလိမ့္.. ေပငါးေထာင္.. ေျခာက္ေထာင္.. မေရာက္ေသးဘူးလား..

တိမ္ေငြ႕ေတြက ေအးစက္လြန္းသျဖင့္ တုန္ခိုက္လာသည္..

သူမ ဘယ္လို အရာမ်ိဴးအေပၚက်သြားမွာလဲ.. ေက်ာက္သားအတိ ၿပီး သည့္ ေက်ာက္နံရံေစာင္းတစ္ခု ေပၚလား..

သို႕မဟုတ္ ေျမၾကီးနွင့္ ေက်ာက္သား ေရာေနသည့္ မာေက်ာသည့္ အစိုင္အခဲတစ္ခုေပၚသို႕လား..

သို႕မဟုတ္ ယခုလုိပဲ နူးညံ့ေအးခုိက္လွသည့္ အျဖဴေရာင္ တိမ္ခုိးတိမ္ေငြကေတြ ေပၚသို႕လား..

မေၾကာက္နဲ႕..
ေသရေတာ့မည္..
မေၾကာက္ပါနဲ႕..

ေလာကၾကီးမွာ မိမိကို စုပ္ယူ၀ါးျမိဳထားေသာ အရာေတြက မ်ားလွသည္.. ထိုအရာမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႕မွာ ေသျခင္းတစ္ခုသာ အားကိုးစရာ ရိွေတာ့သည္..

ေသျခင္းသည္ သူမအား ကယ္တင္မည့္ ကယ္တင္ရွင္..

မတုန္လႈပ္ပါနဲ႕..

နာက်ည္းတုန္လႈပ္မႈေတြဆီမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ သူမကို ကယ္တင္လိမ့္မည္..

ေနာင္တေတြ ထံမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ..

စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့မႈေတြ ထံမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္..

သည္ေတာ့ သူမ ဘာကိုမ်ား ေၾကာက္လန္႕တုန္လႈပ္ေနရဦးမွာလဲ..

က်ပေစေပါ့..
နာက်င္မႈလား..
အိုး.. ေအာက္သို႕ မေရာက္မခ်င္း နာက်င္မႈကို သူမ ခံစားရဦးမွာ မဟုတ္..

ေနာက္ ဆံုးအခ်ိန္အထိ တိမ္စိုင္ တိမ္လိပ္မ်ားကို စီးၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ ခရီးႏွင္ေနသည္ ဟု သေဘာထားနုိင္သည္..

ေအာက္ေျခ အမာခံတစ္ခုခုနွင့္ အရိွန္ျပင္းစြာ ထိၿပီး အရိုးအစုအေ၀းအျဖစ္ ကြဲေၾက က်ိဳးျပတ္ မသြားမခ်င္းေပါ့...

တစ္ခုပဲ ရိွပါသည္..

သူမ ဤကဘာေလာကမွ မထြက္ခြာမီ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ .. ေနာက္ဆံုးမိနစ္.. ေနာက္ဆံုး စကၠန္႔ တြက္ မိမိခ်စ္ေသာ သူတစ္ေယာက္၏ ရင္ခြင္မွာ ရိွသြားနုိင္ဖုိ႕ ခဏခဏ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးသည္..

အခုေတာ့.. .. ထုိစိတ္ကူးသည္.. ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နုိင္ေတာ့မွန္း သူမ သိလုိက္ရၿပီ.. ..

ခ်စ္သူ၏ ရင္ခြင္မွာ ခုိ၀င္ေမွးစက္ ခြင့္ေလးကို ေတာင္ မရနုိင္ေတာ့သည့္ အျဖစ္မို႕ သူမ ၀မး္နည္းလွပါသည္.. ..

ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ခ်စ္သူက ဘယ္မွာလဲ.. ဘယ္သူလဲ...

----------------------------------------------------

ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ (ဂ်ဴး)

(ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀တဲ့..။ ခ်စ္ရသူအတြက္ တဘ၀တာ ေပးဆပ္ရင္း .. ခ်စ္သူကို ပံ့ပိုးျဖည့္ဆည္းရင္း သားသမီးမ်ားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရင္း....... ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တဲ့............... )

ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ...........


(ဂ်ဴး)

တစ္ခ်ိန္တုနး္က ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ အခန္းထဲမွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လေပါင္းမ်ားစြာ တိတ္ဆိတ္ ေနခဲ့သည္။

အခန္းသည္ က်ယ္ျပန္႕သည္ ဟု သူမတစ္ခ်ိန္တုန္းက ထင္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ က်ဥ္းေျမာင္းလွပါသည္။ ေမွာင္မည္း တိတ္ဆိတ္ေသာ အခန္း ထဲတြင္ စီးကရက္ မီးခုိးမ်ားသာ ကခန္ုေပ်ာ္ျမဴးလ်က္ရိွသည္။ အျပင္ေလာက၏ လွပေသာ ပန္းမ်ား၊ လတ္ဆတ္ ေသာ ေမႊးရနံ႕မ်ားသည္ အခန္းထဲသို႕ ေရာက္လာေတာ့မလိုလုိနွင့္ ေရာက္မလာၾကပါ။

မေန႕က သူမသည္ ျမတ္ေလးပန္းပင္ကေလးတစ္ပင္ကို စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သည္။ ယေန႕ေတာ့ ျမတ္ေလးပန္းပင္ၾကီးသည္ ေျခာက္ေသြ႕ တြန္႕လိမ္ေသာ ခ်ံဳနြယ္ပင္ၾကီးဘ၀သို႕ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။

အခန္းထဲသို႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ၀င္လာတိုင္းထုိသူက တစ္ခုတည္းေသာ ျပတင္းေပါက္ကို သြားဖြင့္ေပးေလ့ရိွသည္။ ထုိသူကို သူမက အျမဲတမ္း ေမးခြန္းတစ္ခုေမးေလ့ရိွသည္။

"ငါဘယ္သူလဲ"
ထုိေမးခြန္းသည္ အခန္းထဲတြင္ ထပ္ကာတလဲလဲ ပဲ႕တင္ထပ္လ်က္ရိွသည္။

သူမသည္ တစ္ခဏအတြင္း ဖ်က္လတ္သြက္လက္စြာ အခန္းထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၿပီးေနာက္ တစ္ခဏမွာေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ အ၀တ္စတစ္ခုလုိ ပံုလ်က္သား လဲေလ်ာင္းေနျပန္သည္။ အခန္းထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါ သူမတစ္ေယာက္တည္းရိွ၏။

တစ္ခါတစ္ခါ မွာ ေတာ့ မိန္းကေလးေပါငး္မ်ားစြာ သူမနွင့္အတူ ရိွေနျပန္သည္။ ဆံပင္ကို ထိပ္တည့္တည့္မွာ ေသးေသး က်စ္က်စ္ကေလး စုစည္းထားသည့္ ေသွ်ာင္ေပစူးမကေလး၊ အုပ္လံုးသိမ္းခါစ ဆံေတာက္ဖားဖားနွင့္ အပ်ိဳေပါက္ကေလး၊ တစ္ပတ္လွ်ိဳဆံထံုးနွင့္ ပန္းပန္ထားသည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ မိန္းကေလး၊ အရႊယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ မိန္းကေလးမ်ားသည္ အခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေရာက္လာလိုက္၊ တိတ္ဆိတ္စြာ ျပန္ေပ်ာက္သြားလုိက္ရိွသည္။

အခန္းထဲသို႕ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ အရြယ္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။

"ဟာ.. ေမွာင္လွခ်ည္လား"

ထိုသူသည္ အေမွာင္ကို ေသျခင္းတရားလိုပင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေလသလား။ အေမွာင္ထဲက မိန္းမသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ရယ္ေမာေလသည္။

ထံုးစံအတိုင္း ထုိသူက ျပတင္းေပါက္ကို ခပ္သြက္သြက္ သြားဖြင့္၏။ အခန္းထဲသို႕ လတ္ဆတ္ေသာ ေလမ်ား ျဖည္းညင္းစြာ ၀င္ေရာက္ လာသည္။ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ မိန္းမသည္ အခန္းအလယ္တြင္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ရိွ၏။

"ငါ့ရဲ႕ အခုေနာက္ဆံုးထုတ္မယ့္ စာအုပ္မွာ မင္းနာမည္ကို ‘ယ္’ီေကးရွင္း ေရးထားတယ္ကြ။"

ထုိသူက ၀မ္းသာအားရ အသိေပး၏။ သူမသည္ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေသာ မိန္းမငယ္ေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။

"ဟုတ္လား.. ကြၽန္မက ဘယ္သူမို႕လဲ.."

"မင္းက ငါ့ဇနီးေပါ့"

အခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္`၍ အၾကာၾကီးျငိမ္သတ္ ေနၾကသည္။ အခန္းထဲမွာ အရိပ္မ်ား။ အေရာင္မ်ား စတင္လႈပ္ရွားလာခ်ိန္တြင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက တစ္လံုးခ်င္း စကားစေျပာေလသည္။

"မင္းဟာ အလြန္ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာေရးဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးေလ၊ ငါတုိ႕လက္ထပ္ပြဲမွာ မင္းက ပန္းေရာင္၀တ္စံု ၀တ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား.."

သူမ မျပံဳးပါ။ သို႕ေသာ္ လုိက္ေလ်ာစြာ ေခါင္းညိတ္၏။

"ဟုတ္တယ္.. ကြၽန္မတို႕ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္မတို႕ လက္ထပ္တဲ့ေန႕တုန္းက မၾကင္လွတုိ႕ စပါးက်ီေတာင္ မီးစြဲခဲ့ပါေသးေရာ.."
ခင္ပြန္းသည္က သူ႕ဇနီး၏ မွတ္ဥာဏ္အတြက္ က်ိတ္ရ်္ ခ်ီးက်ဴးမိ၏။ သူ႕ဇနီးသည္ အလြန္ ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

ထုိ႕ေနာက္ အခ်ိန္ကာလသည္ အခန္းထမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

အခ်ိန္ကာလ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ သူမသည္ ပ်ိဳမ်စ္နုနယ္သော မိန္းမရြယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားသည္။ မိန္းကေလး သည္ သူမ၏ ခ်စ္သူကို အလြန္ ခ်စ္ျမတ္နုိးေလသည္။ ျမတ္ေလးပန္းကံုးမ်ားကို သူမ၏ ဆံေတာက္တြင္ ေ၀ဆာလွပစြာ ပန္းေပးခဲ့ေသာ ခ်စ္သူသည္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဘ၀သို႕ ေရာက္ရိွေရးအတြက္ ရြာက ဆန္စက္ မန္ေနဂ်ာရာထူးကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ေလသည္။ ထုိအခါ သူမသည္ သူမ၏ ယက္ကန္းစင္မ်ားကို စြန္႕လႊတ္၍ သူ႕ေနာက္သို႕ ရဲ၀ံ့စြာ လိုက္ပါခဲ့သည္။

ေလာကတြင္ ေတြ႕ၾကံဳရေသာ အခက္အခဲမ်ားကို သူမသည္ ခင္ပြန္းသည္၏ ေရွ႕က ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းခဲ့သည္။ ရက္ကန္း ခ်ည္ေရာင္စံုမ်ားကို လွပဆန္းၾကယ္ေသာ အဆင္အေသြးမ်ား အျဖစ္ ဖန္တီးနုိင္စြမ္းေသာ သူမသည္ ေဆးဆိုးပြင့္ရိုက္လုပ္ငန္းကို ေအာင္ျမင္စြာ အုပ္ခ်ဳပ္နုိင္စြမ္းေသာ လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားသည္။ ထို႕အတူပင္ ခင္ပြန္းသည္၏ ၀ါသနာ၊ အခ်ိန္ကာလ၊ ပညာ စသည့္ အရာမ်ားအတြက္ သူမ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ၀င္ေရာက္ဖန္တီးေပးခဲ့၏။ ခင္ပြန္းသည္ စာၾကည့္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမသည္ မ်က္လံုးမ်ား ေတာက္ပရႊင္လန္းလ်က္ရိွသည္။ ခင္ပြန္းသည္၏ လက္ေရးစာမူမ်ားကို တတ္စြမး္သမွ် အသိဥာဏ္ေလးျဖင့္ ကူညီဖတ္ရႈ အားေပးေသာ အခ်ိန္တုိင္း သူမ၏မ်က္နွာသည္ ျပံဳးရႊင္လ်က္ရိွသည္။

"ရွင္ဟာ နုိင္ငံေက်ာ္ စာေရောစးောစးးဆရာ ျဖစ္ရမယ္.. ျဖစ္ကို ျဖစ္မွာ အမွန္ပဲ.."

ယံုၾကည္မႈမ်ားသည္ သူမ၏ ရင္ထဲမွ အခိုးအေငြ႕အျဖစ္ ထြက္ေပၚလာၿပီး ခင္ပြန္းသည္၏ ဦးေႏွာက္ထဲသုိ႕ သစ္ပင္အျမစ္မ်ားသဖြယ္ စိုက္တြယ္ခုိင္ျမဲသြားေလသည္။ ေန႕သစ္၏ အရုဏ္ဦးမ်ားကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ ေမွာင္မည္းေသာ ညမ်ားကို ႏွစ္ေယာက္ အတူ ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ၾကယ္ေရာင္ လေရောစးာင္မ်ား၊ ႔န္းရနံ႕မ်ားႏွင့္အတူ ပူျပင္းေသာ မ်က္ရည္မ်ား၊ ဃါးသည္းေသာ အမွန္တရောစးားမ်ားကို ခံစားခဲ့ၾကသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ သူျပိဳလဲတုိင္း သူမက ဆြဲထူတည့္မတ္ေပးခဲ့သည္။ သူစိတ္ပ်က္ေသာအခါ သူမက ငိုေၾကြးသူျဖစ္၏။ သူေက်နပ္တက္ၾကြေသာအခါ သူမက ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာသူျဖစ္၏။ သူေဒါသတၾကီးျဖစ္ေသာအခါ သူမသည္ မင္စုပ္ေသာ စကၠဴပ္တစ္ခုပမာ သူ႕ေဒါသမ်ားအားလံုးကို စုပ္ယူေပးခဲ့သည္။

"ငါ့စာအုပ္ကို မင္းသေဘာက်မွာပဲ"

ထုိသူသည္ မိမိေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ မိန္းမကို မိမိဇနီးဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ အားရ၀မ္းသာစြာ ေျပာေနသည္။ ထုိမိန္းမသည္ သူ႕ဇနီး မဟုတ္ပါ။ မည္သူ၏ ဇနီးမွ မဟုတ္ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း သူ႕စကားကို ကန္႕ကြက္မႈ ေထာက္ခံမႈ မ်ားမျပဳလုပ္ဘဲ ျငိမ္သက္စြာ ေနခဲ့၏။

"လိေမာ္သိးစားရရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္"

တိုးတိတ္ေသာ သူမ၏ စကားသံေၾကာင့္ သူပခံုးတြန္႕လိုက္၏။ အခန္းသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေလဟာနယ္ တစ္ခုလို လြင့္ေမ်ာလ်က္ရွိသည္။ မ်က္နွာၾကက္မွ ပင့္ကူမွ်င္ေလးတစ္ခုသည္ ပင့္ကူႏွင့္အတူ တြဲေလာင္းက်လာၿပီး သူမ၏ ပခံုးေပၚမွာ ခိုတြဲေနသည္။

အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ အခန္းထဲတြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္း ရိွေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာျပန္ေသာအခါ အခန္းထဲသို႕ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ ထိုလူသည္ လက္ထဲမွာ လိေမာ္သီးမ်ားကိုင္ထားသည္။ လိေမာ္သီး နံ႕သည္ အခန္းထဲမွာ ေမႊးပ်ံ႕လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူမသည္ လိေမာ္သီး စားခ်င္တာ တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား ဟု သံသယ ျဖစ္မိသြားသည္။

"ေမေမ .. လိေမာ္သီး စားမယ္ မဟုတ္လား"

ထုိအသံကို ၾကားလိုက္ရေသာ အခါ သူမသည္ အမွန္တကယ္ လိေမာ္သီး စားခ်င္တာ မဟုတ္မွန္း ေသခ်ာသြား၏။

"မစားခ်င္ဘူး"

"ေဟာဗ်ာ.. ျဖစ္ရျပန္ၿပီ ေမေမကလဲ"

သားအသံမွာ နူးညံ႕ခ်ိဳျမေသာ္လည္း ေအးစက္ေန၏။ သူမသည္ ထိုသား၏ မိခင္ျဖစ္သည္။ သားသမီးတိုင္းသည္ ပညာတတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုမိန္းမသည္ သူမ သားသမီးမ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈကို သူမ၏ ေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ ဂုဏ္ယူ၀ံံ့ၾကြားခဲ့ေလသည္။

တယ္လီဖုန္းျမည္သံ၊ တံခါးေခါင္းေလာင္းျမည္သံမ်ား၊ ဗီရိုတံခါး ဖြင့္သံ ပိတ္သံမ်ား၊ တံခါး ဖြင့္သံ ပိတ္သံမ်ား၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္မွ ဂီတသံမ်ား အားလံုးသည္ နံရံမ်ားကို စိမ့္၀င္ေဖာက္ထြင္းလ်က္ ေအးစိမ့္ေသာ အခန္းထဲသို႕ ပ်ံ႕နွံ႕လာ၏။ မည္သူသည္ မည္သည့္အသံကို ျဖစ္ေပၚ ေစသူ ျဖစ္သလဲ ဆိုတာေတာ့ သူမ မခြဲျခားနုိင္ေပ။ ထိုအသံမ်ားကို ဆူညံသံမ်ားအျဖစ္သာ သူမ ယူဆသည္။ သူမသည္ အရာရာအေပၚ သည္းညည္းခံနုိင္စိတ္ မရိွေတာ့ေပ။ သူမ၏ မ်ိဳသိပ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျငမ့္ခဲ့ၿပီဟု သူမထင္ေနသည္။ စိတ္ပ်က္ ျငိးေငြ႕မႈသည္ သူမ၏ ကိုယ္ခႏၱာ ထဲတြင္ ကပ္ပါးေကာင္မ်ားလိုပင္ ပြားမ်ား ခုိတြယ္လ်က္ရိွေနသည္။

"ဒါနဲ႕ ေမေမ.. မနက္ျဖန္ ကြၽန္ေတာ္ ဘုန္းၾကီး ဘယ္ႏွပါး ပင့္ရမလဲ.. ေဖေဖက ေမးခုိင္းလိုက္တယ္.."

သူမသည္ ခုတင္ဆီေလွ်ာက္သြားရာမွ ဖ်က္လတ္စြာ လွည့္ၾကည့္ လိုက္သည္။

"ဘုန္းၾကီး.. ဟုတ္လား.. ဘာအတြက္လဲ.."

သူမ၏ အခန္းေပါက္၀တြင္ လူေသထည့္သည့္ ေခါင္းတစ္လံုး ေရာက္ေနၿပီလား။ သူမသည္ မၾကာေသးမီက ထိုအေခါင္းထဲသုိ႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ကုိယ္တုိင္ထည့္ခဲ့ရေသးသည္ ဟု မွားယြင္းစြာ ျမင္ေယာင္လာ၏။

"မနက္ျဖန္ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႕ေလ ေမေမရဲ႕"

သား၏ အသံတြင္ စိတ္ပ်က္မႈ ႏွင့္ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈ ကို ေဖာ္ျပလိုက္သည့္အခါ သူမ ျငိမ္သက္သြားသည္။ ေမြးေန႕..၊

ေမြးေန႕ဟူေသာ အသိတရားသည္ ၾကယ္ေရာင္ျပက္လိုက္သလို ဖ်က္ခနဲ လင္းေတာ့မလိုႏွင့္ ျပန္၍ ေမွာင္ပိန္းသြား၏။ သား၏ ေမြးေန႕သည္ ဘယ္ႏွနွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕ပါလိမ့္။ သားျဖစ္သူ၏ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႕သည္ သူမအတြက္ ပူေလာင္ေသာ မ်က္ရည္ မ်ားကို သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့၏။ အရပ္အလြန္ရွည္ေသာ မာနခပ္ၾကီးၾကီး ေခြၽးမတစ္ေယာက္ကို သား၏ ႏွစ္ဆယ့္ တစ္နွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕မွာ သူမ ရရိွခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသားသည္ သူမ ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္ေနေသာ သားပဲလား.. ထုိေမြးေန႕သည္ ဘယ္ႏွၾကိမ္ လြႏ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီလဲ.. သူမ မသိ။

"ေနစမ္းပါဦး.. ဘယ္ႏွနွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕လဲကဲြ႕.. "

သား၏ သက္ျပင္းရိႈက္သံသည္ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုရ်္ က်ယ္ေလာင္သြားသည္။

"ေလးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႕ေလ ေမေမ"

"ေၾသာ္ေၾသာ္ .. ဒါျဖင့္ ဘုန္းၾကီး အပါးေလးဆယ္ ပင့္ေပါ့ သားရဲ႕.."

"ဟာ.. မဟုတ္ဘူးေမေမ.. အိမ္မဆံ့ဘူး။ ဆယ္ပါးေလာက္.."

သူမ တိုးတိတ္စြာ ရယ္၏။

" ဒါျဖင့္လည္း ၿပီးေရာေပါ့.."

လူသားတစ္ေယာက္သည္ ေလာကအတြက္ ဘယ္အရြယ္ အထိ လိုအပ္ပါသနည္း .. လူသားတစ္ေယာက္သည္ ေလာက၏ ၀ါးျမိဳမႈကို ဘယ္အရြယ္အထိ အားတင္းၿပိး ခံနုိင္ပါသနည္း။

ညစာစားခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕ခန္းဆီ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ရထားတစ္စီးခုတ္ေမာင္းသြားေသာ အသံ ခပ္သဲ့သဲ့သည္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာ၏။ သူမ အခန္း၏ နံရံမ်ား တျဖည္းျဖည္း တုန္ခါလာသည္။ ရောစးထားသံသည္ ပို၍ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာၿပီး သူမ အခန္းဗဟို တည့္တည့္မွ ျဖတ္ခုတ္ေမာင္းသြားေသာအခါ နံရံ၏ ၾကြက္ေလွ်ာက္တန္းေပၚမွ ဖန္ပုလင္းကေလးမ်ား တစ္ခုနွင့္တစ္ခု ထိခုိက္သံပင္ ထြက္ေပၚလာ၏။ သူမကိုယ္ေပၚမွာ ရထားျဖတ္သြားသည္ ဟုထင္သည္။ သို႕ေသာ္ သူမ အသက္ရွင္လ်က္ ရိွပါေသးသည္။

အခန္းထဲသို႕ အရိပ္တစ္ရိပ္ ၀င္လာ၏။ ထုိအရိပ္သည္ ခပ္ပုပုပ်ပ္ပ်ပ္ျဖစ္သည္။ ထိုအရိပ္သည္ ဆံပင္မ်ား တြန္႕ေကြးဖြာၾကဲလ်က္ ရိွသည္။ ထိုအရိပ္နွင့္အတူ ငါးေၾကာ္၏ ရနံ႕ ၾကက္သြန္ျဖဴနံ႕မ်ား တြဲလ်က္ပါလာ၏။ သူမ ေအာ္ဂလီ ဆန္လာေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုအရိပ္ကို သူ တုိးတိုးကေလး ေမးလိုက္သည္။

"ငါဘယ္သူလဲ"

"ေမေမက သမီးတို႕ ေမေမေပါ့"

ဖန္ေခ်ာင္းမီးေရာင္ ဖ်က္ခနဲ လင္းထိန္သြားေသာအခါ ခုတင္ေပၚမွ မိန္းမသည္ စူးစူးရွရွတစ္ခ်က္ ေအာ္လ်က္ ထထိုင္လိုက္သည္။ သူမေရွ႕ စားပြဲ ေပၚတြင္ ထမင္းဟင္း ပန္းကန္မ်ား တင္ထားေသာ လင္ပန္းတစ္ခ်ပ္ရိွသည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရိွသည္။ အနီေရာင္ရိွသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ မယဥ္ပါးေသာ ေၾကာင္နက္ တစ္ေကာင္ရိွသည္။

အဆင္အေသြးစံုေသာ ခ်ည္ထည္ေရာင္စံုမ်ားရိွသည္။ လက္ျဖင့္လွည့္ရေသာ ဗိုင္းငင္သည့္ ရစ္ဘီးတစ္ခုရီွသည္။ ခ်ည္မွ်င္တန္းမ်ားၾကား ဟိုဘက္ သည္ဘက္ ေျပးလႊားေနေသာ အနီေရာင္ ခ်ည္ရစ္ထားသည့္ လြန္းကေလးႏွင့္ အျပာေရာင္ ခ်ည္ရစ္ထားသည့္ လြန္းကေလးရိွသည္။ ခ်ည္မွ်င္ေရာင္စံုမ်ားသည္ အခန္းထဲတြင္ တြဲလြဲက်လ်က္ ယိမ္းကသလို ညီညာစြာ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။

"ေမေမ့ပခံုးေပၚမွာ ပင့္ကူၾကီး"

သမိးက လႊတ္ခနဲ ေအာ္ကာ သူမဆီ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာ၏။

သူမ၏ လက္က ပိုရ်္ လ်င္ျမန္စြာ ပင့္ကူရိွရာသို႕ အုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။

" ဒီပင့္ကူက သူ႕သားသမီးေတြ အတြက္ အသက္ရွင္ဖုိ႕ ေသေပးရမွာ.. ခဏၾကာရင္ သူေသေတာ့မွာပါ.."

သို႕ေသာ္ သူမ ညင္သာစြာ ကိုင္လိုက္ေသာ ပင့္ကူသည္ ပင့္ကူအမ မဟုတ္ဘဲ အထီးျဖစ္ ေနနုိင္သည္။ သူမသည္ ပင့္ကူကို လက္မွ ကိုင္လ်က္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ေနသည္။ ပင့္ကူအထီးႏွင့္ အမကို သူမ မခြဲျခားတတ္။ သူမ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ပြန္းသည္ စာေရးဆရာၾကီးမ်ား ခြဲျခားတတ္ေလမလား၊ သို႕မဟုတ္ သူမ၏ သား ဆရာ၀န္မ်ား ခြဲျခားတတ္မလား။ သို႕မဟုတ္ အထက္တန္းျပဆရာမ ျဖစ္ေသာ သမီးက ခြဲျခားတတ္မလား၊ သို႕မဟုတ္.. ထုိ႕ေနာက္ သူမသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ရယ္ေမာလ်က္ ပင့္ကူကို လက္နွင့္ ပုတ္ထုတ္ ပစ္လုိက္ေလသည္။

သမီးသည္ ထမင္းပြဲလင္ပန္းကို သူမေရွ႕သို႕ အနည္းငယ္ တုိးေပးၿပီးေနာက္ ျပန္ထြက္သြား၏။ သူမသည္ ထမင္းပန္းကန္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ သူမ၏ ဘ၀တြင္ ထမင္းဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားစားခဲ့ၿပီးၿပီလဲ.. သူမ၏ လက္သည္ ထမင္းပန္းကန္မ်ားကိုကိုင္ကာ သားသမီးဘယ္ႏွေယာက္ကို ဘယ္ႏွၾကိမ္ ခြံ႕ေကြၽးခဲ့ၿပီးၿပီလဲ.. သူမကိုင္လိုက္ေသာ ထမင္းလုတ္တုိင္းကိုသားသမီးမ်ားအတြက္နွင့္ သူမအတြက္ ဟူ အခ်ိဳးခ်ၾကည့္လ်င္ မည္သည့္အခ်ိဳးက မ်ားေနၿပီလဲ.. သူမသည္ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ လံုး၀မရိွေသာေၾကာင့္ ထမင္း ပန္းကန္ကို ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္၀ဲရေလသည္။ မ်က္ရည္ ဆိုသည္မွာ သူမ၏ ဘ၀တြင္ သူစိမ္းျပင္ျပင္မဟုတ္ပါ။ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ သူမခင္ပြန္းသည္ ၀မး္နည္းလွ်င္ သူမ မ်က္ရည္က်ရောစးောစးသည္။ သားသမီးမ်ား၏ ေ၀’နာမ်ားအတြက္ သူမ မ်က္ရည္က်ရည္။ သားသမီးမ်ား၏ ဆံုးရွံးအားငယ္မႈမ်ားအတြက္ သူမ မ်က္ရည္က်ရသည္။ သို႕ေသာ္ သူမကိုယ္တုိင္အတြက္ေတာ့ သူမ မ်က္ရည္ မက်ခဲ့ဖူးပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္လညး္ ယခုတစ္ၾကိမ္ တြင္ သူမအတြက္ က်ရမည့္ မ်က္ရည္သည္ သူမဘ၀တြင္ သူစိမ္းျပင္ျပင္သာ ျဖစ္သည္။

အျပင္မွာ တိတ္ဆိတ္ရန္ အားယူစျပဳလာခ်ိန္တြင္ အခန္းထဲသို႕ အရိပ္တစ္ရိပ္၀င္လာ၏။ ရွည္ေမ်ာေသာ အရိပ္သည္ သူမ ခုတင္ဆီသို႕ လ်င္ျမန္စြာ နီးကပ္လာသည္။

"ဘာျဖစ္လို႕ဒီေလာက္ ေမွာင္ေနတာလဲ " ေျပာေျပာဆုိဆုိ တစ္ခုတည္းေသာ ျပတင္းေပါက္ ပြင့္သြားသည္။

"ဘြားဘြား.. ထမင္းလည္း မစားေသးပါလား"

လူငယ္ေလးသည္ ခုတင္ေပၚမွာ ထုိင္ေနေသာ မိန္းမကို ရယ္ျပသည္။ သူမ ျပန္မျပံဳးပါ။ သူမစားခ်င္ေသာ ထမင္းကို ခြၽဲတတ္ေသာ ေျမးကေလးကသာ ခြံ႕ေကြၽးမည္ ဆိုလွ်င္ စားသင့္သလား ဟု သူမ ေတြေ၀စြာ စဥ္းစားေန၏။ သို႕ေသာ္ မည္သူကမွ် သူမကို ထမင္းခြံ႕ရန္ စိတ္ကူးမရိွပါ။

"ဘြားဘြား.. ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႕လည္း ေရာက္ေတာ့မွာ"

"အင္း.. အင္း"

"ေဖေဖက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဂစ္တာ ၀ယ္ေပးမွာတဲ့။"

"အင္း.. အင္း"

ဤလူကေလးသည္ ဂီတကို ကေလးအရြယ္ကတည္းက သာယာတတ္သူျဖစ္သည္။ ဤေျမးကေလးအတြက္ ကမာၻေပၚမွာ မရိွေသာ သီခ်င္းသံစဥ္မ်ားကို သူမ ရြတ္ဆုိ ညည္းခဲ့ရဖူးသည္။ သူမ ပင္ပန္းခဲ့ပါသလား.

"ဘြားဘြား .. ညီမေလးက ဘြားဘြားဆီ လာခ်င္လို႕တဲ့.."

"အလိုေတာ္.. ရႈပ္ရႈပ္ ယွက္ယွက္၊ မလာရဘူးလို႕ ေျပာလိုက္"

တစ္ခဏအတြင္း သာယာေသာ ရယ္သံေလးတစ္ခု သူမ အနီးမွာ ေရာက္လာသည္။ ေငြဆည္းလည္း ေသးေသးကေလး တစ္ခု ေကာင္းကင္ဆီမွာ လႈပ္ခတ္ေနသလို ထင္ရ၏။ အျဖဴေရာင္ ဂါ၀န္ပြပြကေလး၊ အနီေရာင္ ေခါင္းစည္းၾကိဳးကေလး၊ ျမင္းျမီးပံုစံ ဆံပင္ နီက်င္က်င္ကေလး၊ ေပါင္ဒါနံ႕ သင္းသင္းကေလး။ သူမ အိပ္မက္မ်ားကို တစ္စစီ ဖဲ့ေျခြပစ္ေသာ သားသမီမ်ားလိုပင္ စြမး္အားရွိေသာ ေျမးကေလး။

"မီးကို ပံုမေျပာတာ ၾကာလွၿပီ ဘြားဘြားရဲ႕."

သူမ ထုိအရြယ္တုန္းက သူမ မိဘမ်ား ၏ ပံုျပင္ကို နားေထာင္ခဲ့ရေလသလား .. စဥ္းစားေတာ့ ၀ိုးတ၀ါးသာ ထင္၏။ မေအ၏ ခ်ည္ခင္ကို ယူေဆာ့မိ၍ ေခါင္းေခါက္ ခံရတာ ဘယ္သူပါလိမ့္။ သူမသည္ ခပ္တုိးတုိးကေလး ရယ္လိုက္သည္။

"ဘြားဘြား.. မီးကိ ုေခါင္းတံုး တံုးေပးတဲ့ ပံုျပင္ကေလး ေျပာျပပါဦး။ "

တင္းမာေအးစက္ေသာ စိတ္ႏွလံုးသည္ တစ္စတစ္စ အရည္ေပ်ာ္သြား၏။

"ကဲ..ကဲ.. ဓာတ္ပံု အယ္လ္ဘမ္ ေတြ ယူခဲ့"

ခဏ အၾကာတြင္ သူမခုတင္ေပၚ ဓာတ္ပံုမ်ား ျပန္႕က်ဲေနေတာ့သည္။ ေျမးမေလး ေခါင္းတံုးတံုးစဥ္က ရုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပံု ကို သူမ ေရြးထုတ္လုိက္၏။ နာရီသံ သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ဘယ္ႏွခ်က္ မွန္းမသိ။ ဘယ္ႏွၾကိမ္ ျပန္ေျပာေနမွန္း မသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျမးၾကီးက ကေလးမေလးကို ေပြ႕ခ်ီေခၚသြားေသာ အခါ အခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ခဲ့သည္။ ေဆးေရာင္စံုဓာတ္ပံုမ်ား .. အျဖဴအမည္း ဓာတ္ပံုမ်ား .. သူမသည္ ျပန္႕က်ဲေနေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကို စုသိမ္းဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း ပိုမို ျဖန္႕က်ဲကာ တစ္ခုခ်င္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိျပန္သည္။

ဓာတ္ပံုမ်ားသည္ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ.. အေျခအေနေပါင္းမ်ားစြာကို သူမအား နည္းနည္းခ်င္းရွင္းျပေပးေနသည္။ သူမ ခင္ပြန္းႏွင့္ သူမ၏ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ သူမသားသမီးမ်ားႏွင့္ သူမ၏ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ သူမ ေျမးမ်ားႏွင့္ သူမ၏ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ စိတ္က်ဥး္က်ပ္ေနေသာ ေန႕ရက္မ်ား၊ အားတင္းထားရေသာ ေန႕ရက္မ်ား၊ ေပ်ာ္၇ႊင္ၾကည္နူးရေသာ ေန႕ရက္မ်ား.. ။

ဓာတ္ပံုေပါင္းစံုကို ၾကည့္ရောစးင္း သူမ၏ ဘ၀ျဖစ္ရပ္ေပါင္းစံုကို သူမ ျပန္လည္ရင္းႏွီးရသည္။ သူမ၏ ဇနီးသည္ ဘ၀ကို သူမ ျမင္ရသည္။ သူမသည္ စြမး္အင္ျပည့္ေသာ ဇနိးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမ၏ မိခင္ဘ၀ကို သူမ ျမင္ရသည္။ သူမသည္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕လႊတ္ကာ သားသမီး မ်ားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္သည့္ မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ဘြားေအ ဘ၀ကို သူမျမင္ရသည္။ သူမသည္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ နူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ ဘြားေအ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

သုိ႕ေသာ္ သူမသည္ သူမကိုယ္တုိင္ကိုေတာ့ ရွာေဖြ မေတြ႕ေခ်။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမသည္ သူမကိုယ္တိုင္ အျဖစ္ တည္ရိွ ခဲ့သူ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္၏ ဘ၀အတြက္ တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္တည္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုလွ်င္ ထိုလူမ်ားထဲတြင္ သူမ မပါ၀င္ပါ။ သူမ၏ မ်ားျပားလွေသာ ဘ၀မ်ားတြင္ သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ မပါ၀င္ပါ။

သူမသည္ ရုတ္တရတ္ ရလာေသာ အသိတရားကေလးျဖင့္ စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။ သူမ၏ ဘ၀ကို သူမကိုယ္တုိင္ပင္ ျပန္လည္ ဖန္တီး ယူရမည္။ ထုိအခါ သူမ၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ၀ါဂြမ္းကေလးတစ္စလို တိမ္တိုက္ကေလးတစ္ခုလို ေပါ့ပါးစြာ လြင့္ေမ်ာလာ၏။ တက္ၾကြ ရႊင္လန္းလာေသာ သူမသည္ အခန္းေထာင့္သို႕ တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္သြားသည္။ ထိုေနရာတြင္ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္ရိွသည္။ သူမသည္ သူမကိုယ္သူမ ရွာေဖြေတြ႕ရွိရန္ ပထမဦးဆံုး လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္ မွန္ထဲသို႕ ၾကည့္လိုက္၏။

ေရေငြ႕မ်ား ပိတ္ဆီးထားေသာ မွန္ခ်ပ္၏ တစ္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္ရသကဲ့သို႕ ခပ္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနသည္။ ထုိမွန္ထဲမွ မ်က္ႏွာတစ္ခုသည္လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္း ႏွင္းေငြ႕ၾကားထဲမွ ထြင္းေဖာက္ၾကည့္ရေသာ မ်က္နွာလိုပင္ ဘာမွ် မသဲကြဲဘဲ မႈန္၀ါးလ်က္ရိွသည္။ ထိုမ်က္နွာတြင္ မ်က္စိ ရိွသည္။ နွာေခါင္းရိွသည္။ ပါးစပ္ရွိသည္။ အလြန္ပံုပန္းက်န လွပေသာ ပါးစပ္ရိွေနရမည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအရာမ်ားကို သူမမျမင္ရပါ။ သူမ ျမင္ေနရသည္မွာ အနားရစ္ မသဲကြဲေသာ ေ၀၀ါးသည့္ မ်က္နွာတစ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။

သူမသည္ မွန္ထဲမွ ေ၀၀ါးလာေသာ မ်က္နွာကို ေငးၾကည့္လ်က္ မ်က္ရည္မ်ား လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ိန္ကာလသည္ သူမကို ေကာင္းေကာင္းအနိုင္ရသြားပါၿပီ။

သူမ၏ မိန္းမသား အျဖစ္ကို သူမ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရနုိင္ေတာ့ပါ။ အရာရာသည္ သူမအတြက္ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ေရေျမာသီး

'D0wfxkav;udk 2004 avmufwkef;u yk*Hzkd&rfu udk,fh&JU *sL;awmhypfrSm wpfyk'fvkH; &dkufwifay;oGm;cJhwm ukd&DuGef'dkuf(0rf;) yg/ ckxdaus;Zl;wifaeqJyg/ onf0wfxk[m *sL;&JU 0wfxkwkdawG xJrSm udk,fhtMudKufqHk; 0wfxkvdkU ajymvdkU&ygw,f../

'Dwpfyk'fvHk;xJrSm t&if wke;fuawGvdk udk,foHk;oyfvkdwmav;awGyJ jzwfnSyfuwf vkyfxm;wmr[kwfbJ wpfyk'fvHk; zwf&rSmyg/

=========

(1)

ydwfxm;aomwHcg;wpfcsyfudk MumjrifhpGm ai;pdkufMunfhwwfaom tavhtusifhwpfckudk rMumao;rDu &cJhonf/

tcef;wHcg;udk zGifhxm;vQif jzpfEdkfifaomfvnf; ydwfxm;zdkUudk qE´ydk&SdaomaMumifh tNrJvdkvdk ydwfxm;cJh\/ tcef;tjyifbufavSum;qDrS jzwfoef;oGm;aom ajcawmufrsm;pGmudk rjrifvdkaomaMumifh[k udk,fhudk,fudk rcdkifvkHpGm taMumif;jycJhygonf/ cGmjrifhzdeyfpD;xm;aom ajcawmufrsm;? ckHxl; ,dk;',m;zdeyfpD;xm;aom ajcawmufrsm;.. þt&mrsm;onf wpfOD;wpfa,muftwGuf taESmifht,Sufjzpf rjzpf raocsmaomfvnf; uRefruawmh &Iwf&Sufcwfaeaom ajcawmufrsm;udk MunfhrdvQif rl;a0vmwwfonf/ avSum;xdyfESifh uyfvsuftcef;rSmaexdkifrdonfhtwGuf ajcawmufrsm;pGmudk jrif&aomtcg uRefrudk,f uRefr tjypfwifvdkufrdao;onf/ odkUaomf NcH0if;a&SU b,fbufvrf;rodkU rsufESmrlaeaom tjcm;tcef;wpfckckudk ra&G;cs,frdcJhaomaMumifh udk,fhudk,fudk rMumcPaus;Zl;wif&ygonf/ jywifa;ygufrSaeí pufbD;rsm;? rsufESmrsm;? vufrsm;? ajcawmufrsm;udk jrif&onfESifhpmvQif opf&Gufajcmufrsm; opf&Gufpdrf;rsm;? yef;yGifhrsm;ud jrifae&onfu ydkí auseyfp&maumif;onfr[kwfvm;/

uRefrtcef;\ wpfckwnf;aom jywif;aygufonf NcHH0if;taemufbufodkU rsufESmrlvsuf&SdNyD; jywif;aygufudk uRefrtMudKuf Zmcef;qD;yg;yg;vSyfvSyfuav; wyfqifxm;onf/ uRefr\ Zmcef;qD;av;onf tif'&l;0dkif,uf\Zmcef;qD;avmuf El;nHUodrfarGUjcif;r&Sdaomfvnf; t&m&mwGif tqifrajyaom vlwpfa,muftzdkU &ifckef,pfrl;zG,f&m jzpfvmcJh\/

Zmcef;qD;\ yef;yGifhyef;EG,f &dyf&dyfuav;rsm;udk a&wGufae&if; t&,ftNyKH;enf;yg;aom EIwfcrf;yg;yg;av;tpkHudk jyefvnfowd&vmzl;onf/ aemufNyD; pHum;yGifhuav;rsm; tjrifhrS csmcsmvnfum a0h0JusvmykHudk &dkufjyxm;aom jrefrm&kyf&Sifum;wpfckxJrS cspfpzG,fjyuGufuav;wpfckudk jyefvnf jrifa,mifvmzl;onf/ Zmcef;qD; vl;vGefUyGwfwdkufoHudk em;axmif&if; ykZOf;&ifuGJaumif ao;ao;uav;rsm;udk zrf;NyD; zefbl;xJxnfhcJhzl;onfh uav;b0wkef;u tjzpftysufwpfckudk owd&vmzl;onf/ rdk;apGiSufuav;wpfaumif r,fZvDyifajc&if;rSm atmfjrnfaeaom toHpl;pl;uav;wpfckudk Mum;a,mifvmzl;onf/ Zmcef;qD;uav; a&GUvsm;oHatmufwGif vGefcJhonfhESpftenf;i,fu arT;zl;aom yef;&eHUwpfck jyefvnfarT;ysHUvmwwfao;\/ vGefcJhoaom q,fESpfcefUu toHrsm;vnf; yg0ifonf/

rSwfpka&;raeaom tcsdefrsm;? tdrfodkU pma&;raeaom tcsdefrsm;? pmtkyfwpfckckudk zwfraeaom tcsdefrsm;wGif ckwifay:rSm xdkif&if; jywif;aygufudkzGifhNyD; cef;qD;av; vIyf&rf;aeonfudk tMumMuD;MunfhaecJh&onf/ tazmf[lírnfrnf&&a&wGufp&mr&Sdaom uRefrb0wGif cef;qD;pNzLNzLav;ESifh a&eH&nf0aeaom eufausmausmjywif;aygufav;onfom uRefrcspfolrsm;jzpfcJhonf/

+ + + + + + +

(2)

cspfol[laom a0g[m&wpfckonf uRefrtawG;xJodkU cyfi,fi,ft&G,fuwnf;u rMumcP0ifa&mufvmwwfaomfvnf; ykHo@mefrxif&Sm;aom t&dyfta&mifwpfckckudk ta0;uMunfhae&ovdkygyJ/ tcspf\ykHpHudk o&kyfaz:MunfhzdkU pdwf0ifpm;aom t&G,fwkef;uawmh b,fvdkrsm;ygvdrfh[k trsKd;rsKd;awG;awm ,lcJhzl;\/ odkUaomf aygaMumifaMumif pdwfvIyf&Sm;rIwpfrsKd;jzpfaerSmygyJav[k tqkH;owfvdkuf&aom tMudrfrsm;pGmjzpfvmaomtcg pOf;pm;MunfhzdkU pdwfr0ifpm;awmhacs/ olwdkUu ajymcJhwmuawmh wpfcsdefcsdefrSm cspfol&vmrSmygyJwJh/ þpum;udk vufcHzdkUodyfrvG,fulaomfvnf; pdwf0ifpm;p&maumif;aom pum;wpfcGef;jzpfonfudkawmh rNiif;Edkifyg/

cspfolqdkwm...

tif;.. wpfa,mufwnf;aom wG,f&mrJhtrsKd;orD;twGuf vufwGJzdkU vlwpfa,mufa,mufudk ac:wmvm;/ &kyf&SifvufrSwfwef;pDzdkU cufcJaomvlwpfa,muftwGuf wef;pDay;rnfh vlwpfa,mufvnf;jzpfEdkifonf/ rdef;uav;wpfa,mufwnf; vrf;avQmufoGm;zdkU roifhawmfaom ncsrf;tcsdefrsm;wGif ab;u apmifha&Smufoltjzpf vdkufygay;rnfh vlwpfa,mufudk cspfol[kac:vdrfhrnf/ aoG;ysufzG,f&m pmar;yGJrsm;udk &ifqdkif&wdkif; ]]'DvkdajzcJhw,f r[kwfvm;? atmifygw,fuGm? 'DavmufajzEdkif&if atmifwmyJ}} [k ESpfodrfhtm;ay;rnfholwpfa,mufudk cspfol[k ac:vdrfhrnf/ ]] aeprf;ygOD;uG.. rif;u [dkacG;om;udk NyKH;jypum;ajym&avmufatmif 'Daumifu...}} [k remvdk0efwdkpGm atmf[pfypfrnfhvlwpfa,mufudk cspfol[k ac:vdrfhrnf/ tultnDay;jcif;? 0efwdkrIay;jcif;udk cspfol[k owfrSwf&awmhrSmvm;/ tif;av.. rdef;uav;\ at;pufaom yg;jyifav;rsm;udk aEG;axG;vmatmif? nId;EGrf;aom EIwfcrf;av;wkdUudk vef;qef;awmufyvmatmif tJ'D cspfolqdkwmu wwfpGrf;vdrfhrnf/ odkUayr,fh 'Davmufvdktyfcsufav;awGudk jznfhpGrf;ay;wwf&kHrQjzifh olpdrf;wpfa,mufduk cspfol[k owfrSwfzdkUawmh tenf;i,fNiif;qdkzG,f&m&Sdygao;onf/

cspfolwpfa,muf&&SdzdkUrSm xdkvludk uRefrcspfzdkUvnf; vdkrSmyJr[kwfvm;/ cspfzdkUqdkwmuvnf; t&dk;qkH;ajym&vQifawmh olUrsufESmudkMunfhrd&if &,fcsifraezdkU? aemufNyD; ESmacgif;&IHUraecsifzdkU? aemufNyD; cg;oufoufcHpm;rae&zdkUyJaygh/ olu uRefrudk pdkufMunfhvQif uRefr raewwfrMunfh&JjzpfNyD; rsufvTmcsypfcsifvm&rnf/ olUrsufvkH;rsm;onf uRefr MumjrifhpGm &ifqdkifrMunfh0HUavmufatmif nIdUEdkifpGrf;&rnf/ olursm; pum;ajymvQif uRefr ESvkH;ckefjrefpGm t"dyÜm,frJhai;arm rdavmufatmif pdwfvIyf&Sm;vm&rnf/ tdk.. tJ'Dvdk uRefr rdef;rl;pGJvrf;&r,fh qGJaqmifEdkifolwpfa,mufa,mufudk b,fursm; &SmvdkUawGUEdkifrSmvJuG,f../ olwdkUu ajymcJhwmuawmh uRefr wpfcsdefcsdefrSm cspfol&vmrSmyJwJh/

wpfcgwpfcgawmh uRefr cspfol[m b,fvdkykHpHrsKd;&SdrSmygvdrfh[k pdwful;,OfawGMunhfzl;ygonf/ ]]&uf bwfwvm}} vdk t&m&mudk xGif;azgufodjrifwwfNyD; oa&mfovdkvdk xyfaxhaxhtNyKH;ESifh tNrJtEdkif&aewwfaom cyf&dkif;&dkif;vlwpfa,mufrsm;vm;/ ]]uGd}} vdk rsufrSef0dkif;wwfxm;NyD; vlrIqufqHa&; tvGefnHUzsif;aomfvnf; [efaqmifrIuif;rJhaom OmPfxufjrufonfh cyfaMumifaMumifvlwpfa,mufrsm;vm;/ vlwumudk av;pm;pGm acgif;nGwfEIwfqufwwfaom uAsmq&m[k trnfcHxm;onfh ,dkifeJUeJUvlwpfa,mufrsm;vm;/ ('gayr,fh aeyl'PfaMumifh aysmhtdauG;nGwfaeaom za,mif;wdkifrsm;udk jrifrdvQifyif tm;rvdktm;r& pdwftaESmuft,Sufjzpfwwfaom uRefrtzdkU onfvdk aysmhnHHUnHU vlrsKd;udkvnf; b,fawmhrS cspfoltjzpf cH,lvdkU&rSm r[kwfygbl;av)/ avaumif*sif0dkif;ESifh zJ0dkif;wdkUwGif tNrJusifvnfaeNyD; OmPfodyfaumif;aom tvkyfoifq&m0efwpfa,mufrsm;vm;.. awG;awm&if; pdwful;&if;ESifh ESPfq,fhav;ESpfajrmufarG;aeUudk vGefajrmufvmaomtcg &,fp&m awmfawmfaumif;oGm;ygonf/

uRefrudk vma&mufcsf;uyfcJhaom a,musfm;tcsKdUudk cspfoljzpfzdkU ten;fi,frQpdwful;r0ifcJhrdjcif;aMumifh uRefr aemifwr&yg/ wpfcgwpfcgawmh (odyfysif;vQif) xdkvlrsm;udk jyefvnfawG;awmMunfhrdonf/ emrnftu©&mtpDtpOftwdkif; pOd;pm;zdkU 0dk;w0g;jzpfaevQif ESpfumvtvdkufpDpOfNyD; i,fi,fwkef;utp enf;enf;touft&G,f&vmcsdeftxd jyefawG;awmh rsufESmwpfcsKdUudk rSwfrdvmonf/ rsufrSefwyfxm;aom rsufESmESpfckvm;? okH;ckvm; raocsmyg/ wpfa,mufu rsufrSefudk wyfxm;vdkuf? cRwfxm;vdkufvkyfwwfaomaMumifhjzpfonf/ omrefrsufESm? omrefxuf tenf;i,f &kyf&nfcsKdUwJhaomrsufESm? NyKH;aeaom rsufESm? NyKH;jcif;&,fjcif;uif;rJhaomrsufESm? tenf;i,fxltrf;aom EIwfcrf;rsm;? yg;vSpfaom EIwfcrf;rsm; (vSyaom EIwfcrf;wpfckudk ,ckxd ESpfoufqJjzpfaomfvnf; EIwfcrf;vSvSav; &Sdae&kHrQjzifh cspfoljzpfrvmEdkifbl;av/) pdwfoabmcsif; wdkufqdkifrvm;vdkU [laompum;jzifh vufxyfcGifhawmif;ol? (Munfhprf;ygOD;uG,f? pdwfoabmxm;csif; b,fhES,fwlEdkifrSmvJ/uRefru OD;rnGwfwwfol? rdwfaqGxuf &efvdkolu aygrsm;ol? olwdkUu av;pm;ojzifh OD;nGwfwwfolrsm;? &efvdkolxuf rdwfaqGu aygrsm;olrsm;) oem;cspfeJU cspfwm[k qdkvmolu wpfa,mufESpfa,muf/ eifwpfa,mufwnf; &kef;uef&yfwnf touf&Sif&wm ryifyef;bl;vm;? rNiD;aiGUbl;vm;? ab;u twl&ifqdkifzdkUwJh/ oGm;prf;yg/ tcspfrSm tultnDqdkwm r&Sdygbl;/ wpfa,mufu txifMuD;wmu pcJhwmygwJh/ bk&m;a&.. rdef;rwpfa,mufudk txifMuD;udk;uG,fwwfwJhvlwpfa,mufudk tJ'Drdef;ru bmawGrsm; aumif;csD;ay;vdkuf&rvJ/

wpfpkHwpfa,mufudk cspfolvkyfzdkUqdk&mrSm tJ'Dvludk uRefruomvQif txifMuD;av;pm;zdkU vkdtyfrnfr[kwfvm;/ i,fpOfwkef;uawmh ]]vlwpfOD;wpfa,mufcsif;&JUa&m*ga0'emudk ukozdkUxuf EdkifiHwpfEDkifiH&JU a&m*ga0'emudk ukozdkUu ta&;MuD;ygw,f/}} [laom q&m0ef awmfvSefa&;orm;vdkvlrsKd;udk txifMuD;cJhzl;onf/ ,ckvdk touft&G,f&vmonfhtcgrSawmh wpfa,mufa,mufudk txifMuD;av;pm;zdkU odyfcufcJoGm;cJhNyD/

aowrf;pma&;NyD; rSmMum;xm;&pfcJhzdkU wpfa,mufa,mufrQ rusefcJh&ifawmh ao&rSm tenf;i,fysif;ajcmufajcmufEdkifrSmyJ/ 'gayr,fh odyfvdktyfvSwm r[kwfygbl;av/

+ + + + + + + +

(3)

uRefrtem;rSm pum;oifump cspfpzG,f Muufwla&G;av;wpfaumifawmhvdktyfrnf/ Muufwla&G;uav;udk uRefr\ emrnfac:wwfatmif oifay;xm;&rnf/ olUudk trsm;uac:ovdk a&TcJ [krac:yJ ]]atvdef;}} [kac:&rnf/ (uRefrodyfoabmusaom jyifopf&kyf&Sifrif;om;emrnfudk atvdef;'DvGef[k uRefrtoHxGufygonf/) atvdef;u aygifrkefUrS MudKufwwfyghrvm;/ uRefr ckwavmxrif;rpm;yJ aygifrkefUESifhaumfzDyJaomufaeonf/ odyfpyfpkwwfaom abmf'gaqmifae trsKd;orD;wpfa,mufu tHhMowMuD; ]]xrif;rpm;yJ aeEdkifw,faemf}} [k a&&Gwfwkef;u ]] ydefatmifvdkU? udk,ftav;csdefavsmhatmifvdkU}} [k ajzvdkufcsifaomfvnf; tvGeftrif;ydefvsaom udk,fhudk,fudk jyeftm;emojzifh xrif;rpm;csifvdkU[k ajzvdkufzl;onf/ tif;av.. xrif;p&dwfxuf aumfzDESifh aygifrkefUp&dwfu ydkrdkoufomonf[k ajzvdkUraumif;bl;r[kwfvm;/ aeprf;ygOD;av/ atvdef;udk bmpum;awG oifay;&rvJ/ ]]b,folvJ}} [laompum;ESifh ]]olcdk;}} [laompum;ESpfckqdkvQif vkHavmufNyDvm;/ &,farmwwfatmif oifay;vdkU&vQifvnf; atvdef;&,farmoHudk em;axmifcsifao;onf/ vlawG &,farmoHvdk cyfatmufatmuftoHrsKd; atvdef;rSm r&SdEdkif/ atvdef;udkygxnfhwGufvQif uRefrtcef;usOf;uav; awmfawmfjynfhpkHoGm;vdrfhrnf/

ckwifao;ao;av;wpfckonf jywif;ESifhuyfvsuf tcef;wpfzuftpGef;wGif &Sdaernf/ wpfESpfaerS wpfcgESpfcgudkifjzpfaom pdyfykwD;uav;u ckwifacgif;&if;wGif csdyfvsufom;&Sdaernf/ tcef;onfbufpGef;rSm pm;yGJcif;rygaom pm;yGJwpfvkH;? opfom;ukvm;xkdifwpfvkH;? pm;yGJay:rSmawmh jyifypmtkyf wpftkyfwavESifh rSwfpkpmtkyfuvGJNyD; bmrQr&Sd/ bmom&yfqdkif&m pmtkyfxlrsm;udk ckwifajc&if;u xif;&SL;aowåmxJrSmyJ xm;avh&Sdonf/ xif;&SL;aowåmay:rSm a&aEG;"gwfbl;/ aumfzDazsmfonfh rwfcGuf? EdkUqDAl;? aumfzDrkefUbl;/ tcsKdaomufyef;uefwpfpkHESifh aygifrkefUrkefUMuGwfxnfhonfh EdkUrkefUbl;cGHESpfck? a&aEG;a*gufwpfck? aowåmab;rSm aomufa&tdk;i,fav;wpfvkH;&Sdonf/ aowåmESifhuyfvsuf ajc&if;eH&HrSm yifhulydk;rQif&pfwG,faeNyD; &GJUapmif;aeaom yef;csDum;wpfcsyf &Sdonf/ olUatmufrSm ta&mifjy,fvGifhí zGmaeaom 1975 ckESpfxkwf jyu©'defta[mif;wpfck&Sdonf/ uRefrt&if onftcef;rSm aeoGm;olonf yef;csDESpfoufol jzpfcsifjzpfrnf/ eH&HrSm ajrjzLESifh pma&;zdkU 0goemygoljzpfcsifjzpfrnf/ &GJUapmif;aeaom yef;csDum;udk jyefvnfwnfhrwfzdkU tMudrfMudrfpdwful;zl;aomfvnf; t&yftifrwefedrfhaom uRefrtzdkU ukvm;xdkifudk a&TUae&rSm aocsmaomaMumifh onftwdkif;yJ xm;cJhrdonf/ wpfcgwpfcgawmh &GJUapmif;aeaomt&mwpfckudk Munfh&wmudku aysmf&TifzdkUaumif;\/ eH&HwGif ]]b0qdkwm &kef;uefrIyJ}} [k t"dyÜm,f&Sdonfh pmaMumif;wpfck&Sdonf/ olonf uRefrenf;yg; tqifrajyol? &kef;uef&ol jzpfEdkifygonf/ ]]awmifxdyfudkra&mufcif awmifatmufudk rMunfheJU}} [laom jrefrmpmaMumif;wpfckvnf;&Sdonf/ olonf awmifay:ra&mufcif vrf;wpf0ufrSm vdrfhuszl;ol jzpfcsifjzpfrnf/ emrnfESpfckudkvnf; eH&HrSma&;xm;onf/ pdwf0ifpm;zG,f emrnfrsm; r[kwfyg/ &kyf&Sifrif;om;emrnfrsm;vnf; jzpfEdkifrnfrxifyg/ olUcspfolawGjzpfcsifjzpfEdkfi\/

atvdef;a&mufvmvQif olUavSmifcsKdifhudk b,frSm csdyf&ygh/ pmMunfhpm;yGJtxufrSm csdwfxm;vQif uRefr rSwfpka&;aecsdefü olu ikHUMunfhNyD;&,farmaervm;/

ysif;&dzG,f&mrdk;aygufrsm;\ toHatmufwGif usOf;ajrmif;aomtcef;uav;xJü zefrD;vkH;\ 0gazsmhazsmhtvif;a&mif? idkufjrnf;aeaom Muufwla&G;wpfaumif? wzswfzswfvIyfcwfvsuf&Sdaom Zmcef;qD;wpfckESifh ckwifay:rSm rvIyfr,Sufxdkifai;aeaom ao;ao;nSufnSuf trsKd;orD;wpfa,muf../

aomhaygufrS acsmif;MunfhaeolwpfOD;onf onfjrifuGif;rsKd;udk wpfrdepfxufydkíMumatmif Munfhcsifyghrvm;/

+ + + + + + + +

(4)

uRefrtaMumif;udk olwpfyg;tm;jyefvnfajymjyvdkolwpfa,mufonf ]]t&yftvGefedrfhaom}} ]]pum; tvGef&Sm;yg;aom}} ]]tm;remwwfaom}} [lonfh emr 0daooersm;udk tokH;jyKvdrfhrnfxifonf/ xdkpum;rsm;xuf jynfhpkHzdkUvdktyfao;\/

*pfwmwGif atmufqkH;uao;rQifaom? wif;rmaom? pl;&Saom ]]wpf}}MudK;onf uRefr jzpf\/ zJMudK;wyfqHyifESifh b,fawmhrS OD;rnGwfaom aumfywf&kyfuav;onf uRefr jzpf\/

zkH;uG,fxm;aom t&mwpfckudk tvGeftrif;zGifhMunfhvdkaom vltrsKd;tpm;xJwGif uRefr ryg0ifyg/ ckdrsm;udk tpmauR;zdkUESpfoufonf/ odkUaomf cdknnf;oHudk tvGefrkef;\/ wpfcsdefwkef;u ESifh;qDyef;rsm;udk cspfwwfcJhaomfvnf; ,cktcsdefwGif aygrsm;vGef;aom ESif;qDFyef;wkdUudk rkef;aeNyDjzpf\/ uRefronf &Sm;yg;aomt&mudkom cspfwwfoljzpfygonf/ vGJcsdefnDnDvIyf&rf;aeaom em&DcsdefoD;wpfckudk ai;arm&if; vufzuf&nfaomufcsifoljzpf\/ bwfpfum;pD;zdkUxuf ajcusifvrf;avQmufzdkU pdwf0ifpm;oljzpf\/ odkUaomf vrf;avQmufzdkUxuf tcef;usOf;usOf;av;xJrSm xdkifaezdkU ydkí qE´&Sdonf/ (trSefpifppf vrf;avQmufonfhtcg uRefraemufu t&dyfwpfck jzpfay:raeatmif rnfodkUumuG,f&rnfenf;[k pOf;pm;&if; tcef;xJrSm xdkifaeonfh tusifhudk&cJhonf/) uRefr t&dyfrsm;udk rkef;wwf\/ uRefr rkef;aom t&dyfrsm;onf uRefraemufrS &Snfvsm;vsm;ykHpH? yk0dkif;0dkif;ykHpH? apGapmif;apmif;ykHpHjzifh vdkufygvmwwfaomaMumifh jzpfygonf/

uRefronf 'l;,m;pD;u&uf\ rD;pGJavmifaeaom&eHUudk oabmusonf/ rqkH;jzwf&JaomaMumifh qkH;&IH;&jcif;xuf tqkH;tjzwfrSm;í qkH;&IH;&jcif;udk vdkvm;onfqdkaom Zmwfvdkufrsm;udk oabmusonf/ wpfckckudk vdrfnmzdkU pdwfr0ifpm;aomfvnf; vQdKU0SufzdkU pdwf0ifpm;wwfonf/ &if;ESD;rI'Pfudk rcHEdkifaom a,musfm;om;rsm;twGuf 0rf;enf;pum;qdkzdkU 0efav;wwfoljzpfonf/ &Hzef&HcgwGif vspfvsL&Iwwfol? onf;cHpdwf&SnfEdkifpGrf;ol? odkUaomf &Hzef&HcgwGif vufpm;acswwfoljzpfonf/ uRefrudk em;vnfonf[k ajymolonf tMuD;tus,fvdrfnmaejcif;om jzpfvdrfhrnf/ uRefronf wpfpkHwpfa,muftwGuf jyXmef;pmtkyf r[kwf/ uRefrudk zwf&I&ef b,folUrSmrS tbd"gefr&Sd/

uRefr\ tMuD;rm;qkH;aom cRwf,Gif;csufwpfckrSm aysmf&TifESpfodrfhzG,f&m umvrsm;xuf emMunf;zG,f&m umvrsm;udk ydkrdkrSwfrdwwfjcif;jzpfonf/ &kyf&SifxJu avqma&mifjcnfaoewfudk rMumcP owd&aewwfonf/ vufzuf&nfpm;yGJwpfckwGifvlwpfa,mufrsufESmudk *i,fykHpH uGJoGm;atmif vufzuf&nfyef;uefjym;jzifh ayguf&dkufypfcJhaom yef;csDq&mwpfOD;udk uRefr csD;usL;yg\/ vlqdkonfrSm udk,fhvGwfvyfcGifhudk xdyg;í apmfum;vmvQifawmh vufwkefUjyefzdkU vdktyfonfr[kwfmvm;/ cufaeonfrSm uRefru aoG;jrifvQif rl;wwfjcif;yifjzpfonf/

+ + + + + + + +

(5)

rdk;oufavESifhtwl vGifhaeaom jywif;cef;qD;atmifrS jzwfvsuf rmvum&Gufajcmufwpfck 0JvGifhusvmcsdefü rmvum&Gufajcmfuvdk cyfvdrfvdrfrsufESmwpfckudk jyefvnfjrifa,mifoGm;\/ tJ'D rmvum&GufESifhwlaomrsufESmonf uRefrtay:rSm rvdkrkef;xm;pdwfjzifh twif;ajymcJhol\ rsufESmjzpfonf/ olrsufrSefwyfxm;onf/ rsufrSefwyfxm;NyD; bmrS rjrifwwfolwpfa,mufESifh pum;NydKifqdkifajymzdkU uRefrpdwfr0ifpm;yg/ vlwpfa,mufudk aemufrSaeí tvpfacsmif;&dkufwwfaom owå0gtrsKd;tpm;udk vl[kac:&rSm enf;enf;pOf;pm;zdkUaumif;\/ t&nftcsif;wpfckudk vufcHzdkU ,SOfNydKifupm;yGJwpfck vdktyfrnfxifvQif ,SOfNydKifzdkU oabmwlhygonf/ tm;upm;pdwf"gwfqdkwm &IH;edrfholrsm;\ vufokH;pum;ygwJhav/ &IH;oludk vufjzwfaMu;? odkUr[kwf wpfoufvkH; uRefcHaMu;/ odkUr[kwf owfaoaMu;? b,fhES,fvJ/ vGifhpifvmaom rmvum&Gufajcmufudk vufxJrSm qkyfajcypfvdkufaomtcg aMurGoGm;avonf/

xdktcdkuf jywif;cef;qD;Mum;rS rdk;a&pufudk awGU&onf/ rdk;&GmjyefNyDvm;/

rdk;&GmaepOf tjyifxGufvrf;avQmuf&jcif;onf tifrwef pdwf0ifpm;zG,faumif;onf/ rdk;pufrdk;aygufrsm; uRefrxHajy;0ifvmykHudk oabmus\/ vIdif;rsm;ajy;vmovdk rdk;zGJuav;rsm;ajy;vmvQif toHwpfck wGJygvmwwfonf/ aeaumif;&JUvm;...wJh/ uRefr odyfESpfoufaom EIwfcrf;yg;wpfpkHrS eIwfqufavh&Sdaom tenf;i,fatmí wdrfcsifaomtoHwpfckjzpfonf/ tJ'Dvlwpfa,mufonf uRefrxH pma&;vQifvnf; aeaumif;&JUvm;[k t&ifa&;wwfonf/ olUtoHMum;vQif vrf;avQmuf&wm ydkí aysmfp&maumif;vmonf/ t&dyfjzpfay:jcif;rS uif;vGwfaomaMumifhvnf; rdk;a&xJrSm vrf;avQmufjcif;udk uRefr ESpfoufygonf/

odkUaomf ckaevrf;avQmufvQif uRefr rawGUcsifolrsm;udk vrf;rSmjzpfjzpfawGUoGm;Edkifonf/ naeajcmufem&DausmfvQif vufzuf&nfqdkifxdkifwwfolrsm; jzpf\/ rjrifwmMumNyDaemf[k EIwfqufrnfholrsm;jzpf\/ b,fhES,fvJ ajzEdkifw,fr[kwfvm;[k EIwfqufrnfholrsm;jzpf\/ uRefrqHyifxufrS jyKwfusoGm;aom py,fukH;av;udk erf;yg&ap[k cGifhawmif;cJhzl;onfh cyfaMumifaMumifvlwpfa,mufESifh awGUEdkifao;onf/ tJ'Dvludk NyKH;jyzdkU odyfcufcJwmygyJ/ olUudkjrifvQif uRefrrsufESmudku tvdkvdk &IHUwGoGm;rnfxifonf/ uHqdk;vQif ]]rdrdtxuft&m&SdESifhywfouforQ atmufajcodrf;aqmifMuOf;ay;jcif;udk *g&0w&m;jzpfonf}} [k a&maxG;ajymcJhzl;olwpfa,mufESifhyif qkHEdkifonf/ uRefrawGUzl;aom yg;pyfrsm;xJrSmawmh olUyg;pyfonf teHqkH;jzpf\/ olUudkawGUvQifawmh uRefr cyfa0;a0;rS cGmí oGm;ygonf/ (tnpftaMu;rsm;onf tom;csif;xdvQif? tusDFpcsif;xdvQif tjcm;wpfa,mufxH vsifjrefpGm ul;pufwwfaMumif; uRefrod\/ wpfpkHwpfa,mufESifh xdrdwdkif;xdrdwdkif; xdrdonfhta&jym;udk qyfjymjzihf av;ig;cgxyfaq;aMumypfwwfaom pdwfa&m*gonf rav;wpfOD;udk uRefr trsm;enf;wl r&,farmcJhwmaocsmygonf/) 'ghxuf uHqdk;vQif uRefawmfu qif;&Jom;awG? awmifolawGtaMumif;a&;wJh b0o&kyfazmf 0xåKrsdK;rS oabmuswm[k a,mifwda,mifuef; ajymwwfolwpfa,mufESifhyif awGUEdkifonf/ qif;&Jwm wpfckwnf;[m b0r[kwfygbl;[k uRefru aqG;aEG;vQifvnf; em;vnfrnfhvltrsKd;tpm;rsKd;r[kwfyg/

tif;av.. b,frS rxGufawmhygbl;/ pmzwfzdkUtaMuG;awG usefao;onf/

ckwifay:rS Murf;jyifay:ajccsvdkufpOfrSmyif avSum;rS wufvmaom cyfzGzGajcoHwpfck Mum;vdkufonf/ cGmjrifhzdeyfoHr[kwf? ,dk;',m; zdeyfoHr[kwf? &mbmcH om;a&zdeyfoHrsKd;jzpfEdkifonf/ a,musfm;zdeyfoHjzpfvdrfhrnf/ b,fvdkygvdrfh/ rD;jyiform;vm&atmifuvnf; rD;jywfraeyg/ rDwmzwfzdkU vlwpfa,mufa,mufrsm;vm;/EGm;EdkUydkUonfh vli,fav;\ zdeyfoHvnf; r[kwfyg/ naeajcmufem&D pmydkUorm;vnf; rvmygbl;av/ ajcoHonf ysOfcif;Murf;ay:eif;vm&if; [dkbufu tcef;rsm;&Sd&modkU roGm;bJ uRefrtcef;bufodkU auGUvmonfhtcg uRefr &kwfw&uf rwfwyf&yfvdkufrdawmh\/ ajcoHonf &GUH&nfxJrS jzwfoef;vmcJh&aom zdeyf\toHrsKd;jzpf\/ pdkpGwfonfh zdeyfoHjzpfonf/ wHcg;zGifhay;vdkufvQif b,fvdkrsufvkH;rsKd;udk awGU&rvJ/

ajcoHonf tcef;a&SUrSm &yfoGm;\/ odkUaomf wHcg;acgufoH xGufrvmyg/ tjyifbufuvnf; NidrfoufaeNyD; uRefrtcef;xJrSmvnf; Nidrfoufaeonf/ ol aomhaygufrS acsmif;Munfhaeovm;/ cPMumawmh ajcoHudk Mum;&jyefonf/ jyefvSnfhxGufoGm;aom ajcoHjzpfavonf/ uRefronf ae&mrSm rvIyfr,Suf &yfaeqJjzpfonf/ wHcg;zGifhay;vdkufzdkU aumif;onfvm;[k pOf;pm;rdaomfvnf; olUajcoHavSum;qDra&mufrDyif uRefr ckwifay:jyefxdkifvdkufygonf/

+ + + + + + + +

(6)

uRefr i,fi,fwkef;u rdk;a&xJwGif puúLavSuav;wpfckvkyfNyD; a&xJcsvTwfvdkufpOf a&ajrmif;xJrSm arsmygaeaom toD;ajcmufuav;wpfckudfk jrifí tMumMuD; &yfMunfhae vdkufzl;onf/ vSrf;q,f,lMunfhzdkU pdwfr0ifpm;cJhyg/

tckvnf; uRefr a&xJrSm wvdrfhvdrfharsmygaejcif;r[kwf[k b,fol Niif;EdkifrvJav/

------------------------------

('gav;uawmh 0wfxk&JU tqHk;rSm a&;cJhwJh &DuGef'dkuf (0rf;) &JU pm)

tcspf

trkef;

txD;usefjcif;

arQmfvifhcsuf

r,kH&JrI

rodpdwfu ,kHMunfvdkwJhqE

wif;xm;wJh rmeoHywfrsm;

b0

tdyfrufn..

tjcm;aom uRefawmfrajymjyEdkifwJh cHpm;rIrsm; xlxlxJxJaomfvnf;aumif; yg;yg;vsvsaomfvnf;aumif;yg0ifaewJh pmpkvdkU cHpm;&ygw,f/ rdef;rwpfa,muf&JU txD;usefnudk a&;zGJUxm;ayr,fh a,mufsm;wpfa,muf&JU txD;usefn[mvnf; 'geJU odyfruGmovdkygyJ

&DuGef'dkuf