ဂ်ပန္သြား ေတာ့လား ၂

ဒီဂ်ပန္ခရီးစဥ္က တကယ္ေတာ့ Japan Foundation က ဖိတ္တာပါ။ ဂ်ပန္သံရံုးကတဆင့္ ရံုးကို ဆက္သြယ္လာၿပီး JENESYS programme အေနနဲ႕ migratoin နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ workshop တစ္ခုလုပ္မွာမို႕လို႕.. ရံဳးက ေန ၃ ေယာက္ nominate လုပ္ခုိင္းတယ္။ ၿပီး အက္ေဆးနဲ႕ country report presentatoin ေရးတင္ရတယ္။ ေနာက္ အင္တာဗ်ဴး.. သည္လုိနဲ႕ ကိုယ္အေရြးခံလုိက္ရသည္ေပါ့ေလ..။ ျမန္မာျပည္က participants အေနနဲ႕ ဂ်ပန္ကုိ ၂ ပတ္ၾကာသြားရမယ္၊ ခရီးစဥ္အတြင္းမွာ တိုက်ိဳ၊ ကာ၀ါစာကီ၊ နာဂိုရာ၊ ကိုေဘး။ ဖူဂ်ီ တုိ႕ကိုလဲ ေရာက္မယ္ဆုိေတာ့.. စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ခရီးစဥ္ေပါ့ေလ..။ သည္လုိနဲ႕..
၁၁ရက္ေန႕က.. ရံုးကအလုပ္လက္က်န္သြားျဖတ္ၿပီး အိမ္ကုိေစာေစာျပန္၊ သားသားနဲ႕ နာရီ၀က္ေလာက္ေနၿပီး ေလဆိပ္ဆင္းခဲ့တယ္။ မနက္က ရံုးမသြားခင္ကတည္းက ကင္မရာကို ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲ ထည့္ခဲ့တယ္လုိ႕ အမွတ္ရိွေနတာေၾကာင့္ ညေန ေလဆိပ္ဆင္းခါနီး မေမ႕မေလ်ာ့ရွာၿပီးထည့္တာက ဘတ္ထရီခ်ာဂ်ာနဲ႕ ၾကိဳးပါ။ ဟုိေရာက္မွ ကင္မရာက်န္ခဲ့တာသိတယ္။ အဲသလို ျဖစ္ရမယ္ေလ..။
ရန္ကုန္က ဘန္ေကာက္ကို TG 306 နဲ႕ လာၿပီး ဘန္ေကာက္မွာ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရတယ္။ ဘန္ေကာက္-နာရီတာက TG 642 နဲ႕။ ည၁၁နာရီ ၅၀ ဆုိေတာ့ သန္းေခါင္ၾကီးေပါ့။ ေစာေစာစီးစီး ခ်က္ကင္ ၀င္ထားလုိက္မိေတာ့ ေလဆိပ္ထဲ ထုိင္ငုိက္ေနရတာေပါ့။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလဲ ငိုက္သြားရတာပဲ။ အိပ္လုိ႕ ေပ်ာ္တခ်က္ မေပ်ာ္တစ္ခ်က္၊ နာရီတာကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၈နာရီ ၁၀ မိနစ္၊ ပစ္စည္းေရြးတာနဲ႕ ဘာနဲ႕ ၉နာရီ ၁၅ မွ အျပင္ထြက္ႏိုင္တယ္။ ဖလူပါမပါ စစ္တာတုိ႕ ဘာတုိ႕ရႈပ္ေနေသးတာကိုး။ ေလဆိပ္ကေန လာၾကိဳေပးတဲ့ ဂိုက္က ဘက္စ္ တစ္ကတ္ေတြ၀ယ္ထားတယ္။ အင္မီဂေရးရွင္းမွာ တန္းစီၾကတုန္းပဲ ထုိင္းကလာတဲ့ တစ္ေယာက္ရယ္၊ လာအုိက တစ္ေယာက္ရယ္ နဲ႕ သိသြားၾကတယ္။ ဂုိက္က ေရွ႕ဖလုိက္နဲ႕ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ဘရူႏုိင္းက participant နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ခုထက္ထိေတာ့ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ဘက္စ္ က ၉ နာရီမွ ထြက္မွာမုိ႕ ခဏေစာင့္ရမယ္ ဆုိေတာ့ ပိုက္ဆံလဲရမယ္ ဆုိၿပီး လဲထားလုိက္တယ္။ ဘက္စ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ၉နာရီ ခြဲ၊ ဟုတ္တိပတ္တိနဲ႕ စီးလာလုိက္တာ.. ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေမာင္းရသကိုး။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၁နာရီ ထုိးေနၿပီ။ ေစာင့္ေနမယ္ ဆုိတဲ့ Ms. Akiko ဆိုတာကို မေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္ေတြဟာကိုယ္ေတြ ၀င္သြားၾကတယ္။ ဟိုတယ္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စည္စည္ကားကားရိွေနတာ ေတာ့ သတိထားမိရဲ႕ ဘာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ( ေနာက္မွ သမတပူတင္ေရာက္ေနတာလို႕ သိရတယ္။ ) ဟိုတယ္မွာ ခ်က္ကင္၀င္မယ္ ဆုိေတာ့ ေန႕လည္ ၂ နာရီမွ ၀င္ရမယ္ ဆိုေတာ့ ၄ေယာက္သား အဲသည္ အခိခို ဆန္ ကုိ အရင္ လုိက္ရွာၾကတယ္။ ေတြ႕ေတာ့သူက ေန႕လည္စာအရင္သြားစားလုိ႕ရပါတယ္တဲ့။ လုိအပ္တဲ့ map တို႕.. allowance တို႕ကို ထုတ္ေပးတယ္။ ခ်က္ကင္ က ၂ နာရီမွ ဆုိေတာ့ ၄ ေယာက္လံုးက အခန္းျမန္ျမန္ယူၿပီး နာခ်င္လွေပမယ့္လုိ႕.................... ကိုယ္တုိ႕ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက Akasaka တဲ့။ အဲသည္နားက ဂ်ပန္ဆုိင္တစ္ခုသြားၿပီး စားၾကတယ္။ ၄ ေယာက္လံုး ဂ်ပန္ကို ပထမဆံုးေရာက္သူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆုိင္ေရွ႕က ပံုေလးေတြျပထားတာေတြၾကည့္ၿပီး ဆုိင္ေရြး ၿပီး ၀င္ခြင့္ရဖုိ႕.. တန္းစီရေသးတယ္.။ ထမင္းေပါင္းပန္ကန္လံုးေပၚမွာ အသားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းေတြ တင္ထားတဲ့ဟာကို သူမ်ားစားေနတာေလ ျပၿပီး အဲဒါမ်ိဳးတစ္ပြဲ ဆုိၿပီးမွာစားလုိက္တယ္။ တန္းစီေစာင့္ရတာဆုိေတာ့ တစ္ခံုလြတ္တစ္ခံု၀င္မို႕ ၄ ေယာက္လဲ တူတူမထုိင္ရပါဘူး။ သူမ်ားေတြလဲ အဲသလိုပဲ တစ္ေယာက္တည္းလာ သုတ္သုတ္စား ၿပီး သုတ္သုတ္ထျပန္ၾကတာပဲ။ အင္မတန္ အေလာတၾကီးႏုိင္တဲ့ ျမိဳ႕ပဲ လုိ႕ သတ္မွတ္မိတယ္။ ဟင္းခ်ိဳကို ခြက္လုိက္ ေမာ့ေသာက္ရတဲ့ ပထမဆံုးအေတြ႕အၾကံဳပါပဲ။ ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာ ကိုယ္ေရာက္တဲ့ေနရာအလုိက္ တန္ဖုးိျဖတ္သတ္မွတ္မႈ ကြာျခားႏိုင္တယ္လုိ႕ သိမွတ္လိုက္မိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဟင္းခ်ိဳခြက္ကို ထမင္း၀ိုင္း မွာ ခြက္ေစာင္းေမာ့ေသာက္ရင္ သိပ္ရိုင္းတာပဲ ဆုိၿပီး သတ္မွတ္မွာ အေသအခ်ာပဲ႕။


ထမင္းစားၿပီး ဟိုနားဒီနားေလွ်ာက္ၿပီး ဖုန္းဆက္ခ်င္တာ ဘယ္လိုဆက္ရမွန္းကမသိ။ ထုိင္းကတစ္ေယာက္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ကတတြဲ။ ဘရူႏုိင္းကတစ္ေယာက္က ေရွာ့ပင္းသမား .. သူတစ္ေဗြတည္း သြားတယ္။ လာအုိကတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕အသိနဲ႕ ခ်ိန္းမယ္ ဆုိၿပီး ခြဲထြက္သြားတယ္။ ထိုင္းကတစ္ေယာက္လဲ.. ဖုနး္ေခၚဖုိ႕ ၾကိဳးစားတာ prepaid ၀ယ္ၿပီး အဲသည္က နံပါတ္ေတြအတုိငး္ ႏွိပ္လိုက္.. ဘာမွန္းမသိတဲ့ ဂ်ပန္လုိေတြေျပာလုိက္နဲ႕ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ သူ႕ၾကည့္ၿပီး ဖုန္းမဆက္ေသးပါဘူးေလ.. ဆုိၿပီး လက္ေလွ်ာ့ရတယ္။ တကယ့္ကုိ အူတူတူ ေန႕ပါပဲ။ ေန႕လည္ ၂ နာရီထုိးတဲ့အထိ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ျခင္း အလုပ္မလုပ္ရေသးဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနရတာကိုး။ စိတ္ကမလန္းေတာ့ ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး။

၁နာရီ ၄၅ ေလာက္ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာေတာ့ အခန္းရၿပီဆုိေတာ့ ခ်က္ကင္လုပ္ၿပီး တေရး အိပ္ပစ္လုိက္တယ္။ ညေနမွာ welcome dinner ရိွတယ္ဆုိေတာ့... ၅နာရီ ျပန္ထ၊ ေရမုိးခ်ိဳး.. ဒင္နာကေတာ့ အင္ေဖာ္မယ္လ္ မို႕ တျခားႏုိင္ငံကလာတက္တဲ့participants ေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ၾကျပဴၾက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ။

၉နာရီ ခြဲ အခန္းျပန္ေရာက္၊ အိပ္။ ေနာက္ေန႕ ကစၿပီး Worksop ၁၃ ရက္ေန႕ေပါ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္း မိတ္ဆက္ ၿပီး အလွည့္ၾက ကိုယ့္ရဲ႕ ပရက္ဇန္ေတးရွင္းေတြထလုပ္ၾက၊ ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြေျဖရေပါ့။ ေတာ္ေသးတာက ကိုယ့္ Report ကပဲ သိပ္ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေနလို႕ ေမးစရာမရိွေလသလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေမးခြန္းထုတ္ရေလာက္တဲ့အထိ သူမ်ားေတြ စိတ္၀င္စားေအာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာလားေတာ့ မသိ။ ဘာေမးခြန္းမွ ျပန္အေမးမခံဘူး။ (ဟီး) တကယ္ေတာ့ U ပံုစံ မိတင္းစားပြဲ ပံုစံမွာ ကိုယ္ ဒီဘက္ U ရဲ႕ အဆံုးမေရာက္ခင္ ၄ ေယာက္ေျမာက္ ဆိုေတာ့.. အားလံုး ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေနၾကၿပီ ဆုိေတာ့ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့တာျဖစ္မယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲသည္ည Formal Welcom dinner ရိွေသးတာကို ၆ ခြဲၿပီးဖုိ႕ဟာ ၇ နာရီ ထုိးဖုိ႕ ၅ မိနစ္မွ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ (vietnam) ရဲ႕ presentation ကၿပီးတယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ အမ်ိဳးသား၀တ္စံု ဆုိၿပီး အေပၚေျပးတက္ လဲရေသးတယ္။ မဆင္မျခင္ယူလာမိတာက ခ်ိတ္ထမီအနက္နဲ႕ ဘေလာက္စ္ အနက္ ေနာက္က ဇစ္ဆြဲ။ ဦးေႏွာက္ မရိွတာက အိမ္မွာဆုိရင္ ေနာက္က ဇစ္ကို ဆြဲေပးမယ့္သူရိွတယ္။ အခုကိုယ့္ဟာကို ဘယ္လိုပဲ ၾကိီဳးစားၾကိဳးစား ဘယ္လိုမွ မရ။ ေခၽြးဒီးဒီက်ပါပဲ။ အဟုတ္ကို။ အဲဒါနဲ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕မွ ဆြဲခိုင္းရမွာပဲ။ ဓာတ္ေလွကားထဲ ကိုယ့္အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ နဲ႕ ေတြ႕ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ ဆုိၿပီး ပု၀ါျခံဳဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ၾသစေတ်းလ်က တစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕လုိ႕ သူ႕ကုိ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးခ်င္းမို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ အဲသလုိ အဲသလို ျဖစ္ပံုမ်ားေတာ့..။

ဒင္နာၿပီးေတာ့ အားလံုးလဲ နည္းနည္း ရင္းႏွီးေနၾကၿပီဆုိေတာ့ အျပင္သြားၾကမယ္ ဆုိၿပီး အုပ္စုလိုက္ၾကီး ျပန္ထြက္ၾကတယ္။ (အက်ိီ ၤေတာ့ ျပန္လဲရတာေပါ့ေလ..) ဂ်ပန္စတိုင္ ဆုိင္မွာသြားၿပီး ေသာက္ၾက၊ စားၾက ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီ။

14ရက္ေန႕၊ မနက္ပုိင္း Lecture ေနာက္ေတာ့ OKUBO ဆိုတဲ့ေနရာကို Field visit သြားရတယ္။ OKUBO ဆုိတာ ရွင္းဂ်ဳ ကု ထဲက ရပ္ကြက္တစ္ခုေပါ့။ အဆုိအရေတာ့ OKUBOမွာ ႏိုင္ငံတကာကလာေရာက္ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္အေျခခ်ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးေ့ပါင္း ၁၀၈ မ်ိဳးစုေပါင္းေနထုိင္ေနၾကတယ္တဲ့။ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုရီးယ ားေတြေပါ့ေလ..။ ျမန္မာလုိေရးထားတဲ့ ဆုိင္တစ္ခ်ိဳ႕လဲ ေတြ႕ခဲ့ေတာ့ ျမန္မာေတြလဲ ရီွမယ္မွန္းရတာေပါ့။ အစုအဖြဲ႕နဲ႕ဆုိေတာ့ ကို္ယ့္ဟာကိုယ္ ခြဲထြက္လို႕လဲ မရေတာ့ ေသခ်ာေတာ့ ၀င္မၾကည့္ခဲ့ရပါဘူး။ ထင္ထင္ရွားရွားကေတာ့ ႏွင္းဆီ ဖယ္မလီ မာ့ထ္ ဆုိတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဲသလို migrant ကေလးေတြ တကသလုိက္ ၀င္ခြင့္ရဖုိ႕ အခမဲ့က်ဴရွင္သေဘာမိ်ဳးဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ ကေလးေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုပြဲေပါ့။ အဖြဲ႕ထဲက ပါတဲ့သူေတြထဲက တရုတ္ကလာတဲ့သူက တရုတ္ကေလးေတြနဲ႕ စကားေျပာေမးျမန္းတာကို ဘာသာျပန္ေပးတယ္။ ဖလစ္ပင္းက တစ္ေယာက္ က ဖလစ္ပင္းကေလးေတြနဲ႕ေပါ့.. ထုိင္းက ဆုိ ထုိင္းက .. ျမန္မာကေလးရိွတယ္ဆုိေပမယ့္လို႕.. ကိုယ္တုိ႕သြားတဲ့ေန႕က သူတုိ႕လာတဲ့ေန႕မဟုတ္ဘူး ျဖစ္ေနလို႕ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္အမ်ဳိးသမီးက ျမန္မာျပည္က သင္ရုိးညႊန္းတန္းေတြ လုိခ်င္တယ္ ဆုိလို႕ တနည္းနည္း နဲ႕ ေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးမယ္လုိ႕ ကတိေပးခဲ့တယ္။ ၁၅ရက္ေန႕။ Tatebayashi ကိုသြားေလ့လာရတဲ့ေန႔ပါပဲ။ JAR Japan Association for Refugeee အဖြဲ႕ရဲ႕ lecture နားေထာင္ရတယ္။ ေနာက္ ရဖ်ဴဂ်ီ တခ်ို႕နဲ႕ ခဏေတြ႕။ ေန႕လည္စာကေတာ့ ဂ်ပန္-ဘရာဇီးလီးယနး္ စားေသာက္ဆုိင္မွာ စားၾကတယ္။ ဘရာဇီးမုိင္းဂရန္႕ေပါ့။ သူတုိ႕အေၾကာင္းေလ့လာရတာစိတ္၀င္စားစရာပါ။ ေနာက္ ဂ်ပ္န-ဘရာဇီးစာသင္ေက်ာင္း ကိုသြားေလ့လာၾကတယ္။ အဲသည္ ေက်ာင္းကအစိုးရအကူအညီ လံုး၀မပါဘဲ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ ထူေထာင္ထားတဲ့ေက်ာင္း့ပါ။ ဂ်ပန္-ဘရာဇီးကျပားေလးေတြေရာ၊ ဘရာဇီးကေလးေတြေရာ စသင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းပါ။ ကေလးေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့တယ္။ တစ္ခု စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာက ခါတုိင္းလုိ ဂ်ပန္လိုေျပာတာကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ရတာမဟုတ္ဘဲ သူတို႕ ဘာသာစကားနဲ႕ ေျပာတာကုိ ဂ်ပန္လုိ သူတုိ႕ ဆရာမက ျပန္ေပးတယ္။ အဲဒါကိုမွ စကားျပန္က အဂၤလိပ္ကို တဆင့္ျပန္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းစတင္ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက သူ႕ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ အခက္အခဲကို ေတြ ကို ရွင္းျပရင္ မ်က္ရည္ပါက်တာ ေမ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ (((ဂန္ဘတဲ့))) ညမွာ ဖီးလ္ဆာေဗးရပို႕တ္နဲ႕ ဒစ္စကတ္ရွင္းေပါ့။ ပင္ပန္းတာကေတာ့ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့...............................