သားသားေမြးေန႕

ဒီေန႕ သားသားရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ ေမြးေန႕... း)

ဂ်

ဂ်ပန္သြားေတာလား ၃

၁၆ ရက္ေန႕

ဒီေန႕ တုိက်ိဳကေန ကာနာဇာ၀ါသြားရမွာမုိ႕ မနက္ကတည္းက ခ်က္ေကာက္လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဂ်ပန္ေရာက္ေနတဲ့ အင္ဒီးယန္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႕ကေတာ့ သူေဌးအဖြဲ႕ေပါ့။ ေနာက္အတန္းအစား တစ္ခုေပါ့ေလ..။ အဲသည္ကိုေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္း ေနာက္ သူပိုင္လုပ္ငန္းပါ ထူေထာင္ႏိုင္တဲ့အထိေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူမ်ားနဲ႕ သံတမန္လူတန္းစား ေပါ့။

ေနာက္ တျခား ေနာက္ထပ္ ဂ်ပန္ေရာက္ အင္ဒီယနး္ ပညာတတ္အသုိင္းအ၀ိုင္းေပါ့။ သူတို႕ရဲ႕ အျမင္ကေတာ့ တမူထူးျခားေနတာသတိထားမိၾကတယ္။ အေကာင္းေတြခ်ညး္ပဲေပါ့ေနာ္။ ဂ်ပန္မွာ လာေနမယ့္ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ဖို႕ အေတာ္ၾကီးကို စိတ္ခ်မ္းသာစာရာၾကီးပါပဲ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕အဖုိ႕လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ တကယ္အံ့ၾသရတာကေတာ့ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ အခ်ိန္တိက်မႈပါပဲတဲ့။ ေန႕လည္ ၁၂ နာရီထိုးတာနဲ႕ တရံုးလံုးလုိပဲ မတ္တပ္ထရပ္လုိက္ၾကၿပီး ေန႕လည္စာစားဖုိ႕ ထြက္ၾကပါတယ္တဲ့။ သံအစ္မတ္ကေတာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ အေသးစိတ္ကအစ တိက်မႈကို ခ်ီးက်ဴးေျပာသြားပါတယ္။ ဥပမာကေတာ့ သူပထမဆံုး ဂ်ပန္မွာ ဆံပင္ညွပ္တဲ့အေတြ႕အၾကံဳပါတဲ့။ သူဟာ ဆံပင္ညွပ္တုိင္း သူ႕ဆံပင္ညွပ္မယ့္သူကို သူညွပ္ခ်င္တဲ့အတုိထက္ကို အျမဲ ၁လက္မစာေလာက္ ပိုရွည္ ေျပာထားေလ့ရိွတယ္တဲ့။ ဂ်ပန္မွာ ပထမဆံုးဆံပင္ညွပ္ေတာ့ အဲသလိုပဲေျပာပါတယ္တဲ့။ ၿပီးသြားၿပီဆုိေတာ့ သူစိတ္တုိင္းမက်ဘူး။ သေဘာမေတြ႕ဘူးျဖစ္ေနတာကို သူခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လုိက္တယ္တဲ့။ အရင္က သူညွပ္ခုိင္းရင္ ေျပာခ်င္တာထက္ တုိသြားတတ္လြန္းလုိ႕ အျမဲ ၁ လက္မ စာ ခ်န္ေျပာတတ္တာ.. တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္မက အတိအက် ညွပ္ေပးထားတဲ့အတြက္ သူအဲလုိျဖစ္ရတယ္ေပါ့ေနာ္..။ အဲသည္ေတာ့ ဂ်ပန္ေရာက္ၿပီး ဆံပင္ညွပ္ရင္ သူညွပ္ခ်င္တဲ့အရွည္အတုိင္း အတိအက်ေျပာႏိုင္သြားၿပီတဲ့။ စိတ္၀င္စာဖြယ္.. :p

ေနာက္ ဂ်ပန္စာ ေန႕လည္စာစားၾကတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို ေရေႏြးေငြ႕နဲ႕ေပါင္းထားတာရယ္ ၀က္သားအသားလႊာေပါင္းရယ္ေပါ့။ စားရတာ ေပါ့ရႊတ္ေပမယ့္ စားလုိ႕တကယ္ေကာင္းပါ

ေန႕လည္စာစားၿပီးတဲ့ေနာက္ Haneda ေလဆိပ္ကေန ANA 755 နဲ႕ ကာနာဇာ၀ါကုိ သြားၾကတယ္။ ကာနာဇာ၀ါမွာ ေရပူစမ္းရိွတဲ့ ဂ်ပန္ရိုးရာ ဟိုတယ္မွာ ၃ ေယာက္တစ္ခန္း ဂ်ပန္စတုိင္နဲ႕ေနရတယ္။ တကယ့္ကုိ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတာက ညစာကုိ ဂ်ပန္လုိ၀တ္ၿပီး စားရတာပါပဲ။

ေျပာရဦးမယ္ ဆုိရင္ၾကိဳတင္ရထားတဲ အစီအစဥ္ထဲမွာ သည္ေရပူစမ္းမွာ စိမ္တဲ့ဟာပါေတာ့ လုိရမယ္ရ ေရကူး၀တ္စံုယူလာခဲ့ေပမယ့္ လံုး၀ လံုး၀ ၀တ္ခြင့္မရိွပါဘူးတဲ့။ ကာနာဇာ၀ါ က ေရပူစမ္းဟုိတယ္ကုိ အသြားကားေပၚမွာ ရွင္းျပသြားပါတယ္။ ေရထဲမဆင္းခင္ သန္႕ျပန္ေအာင္ သုတ္ဖုိ႕ တာ၀ဲလ္ အေသးပဲရပါမယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႕ ကုိယ္လက္သန္႕စင္သုတ္သင္ၿပီးရင္ သည္အတုိင္း ေရထဲဆင္းရမွာပါတဲ့။ ဘာမွ ၀တ္ခြင့္မေပးပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ အဲသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဂ်ပန္ဂိုက္ အမ်ိဳးသမီးကေလး အေျပာေၾကာင့္ အားလံုး ရယ္လုိက္ၾကရတာ အံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္ပါပဲ။ If you are really really shy, you can use that towel to cover your face တဲ့။

တကုိယ္လံုး ျမင္ေနရၿပီးကာမွ မ်က္ႏွာကေလး အုပ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွာတုနး္..............လို႕...။ တကတည္း။

တကယ္ေတာ့ အဲသလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္စရာ သီးသန္႕လုပ္ထားတဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခိုိင္ျမဲတဲ့ ႏိွပ္ေစ့ေတြပါတဲ့.. အစိမ္းေရာင္ အ၀တ္စ ေတြ ထားေပးထားပါတယ္။ လံုး၀ ဓာတ္ပံုရိုက္ခြင့္မရိွတာေၾကာင့္ အားလံုးရဲ႕ အလွအပေလးေတြကို သည္မွာ တင္ျပခြင့္မရတာ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။

အဲသည္ ေရပူစမ္း စိမ္ရတာ တကယ့္ကို ဘာနဲ႕ မွ မတူေအာင္ ဇိမ္က်တဲ့အရသာပါပဲ။ ေရေငြ႕ေတြရဲ႕ အန႕ံေၾကာင့္ေရာ တကိုယ္လံုးပူေႏြးတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ေသြးလွည့္ပတ္မႈေတြေကာင္းၿပီး သိပ္ကုိ relax ျဖစ္တာပါ။ အဟုတ္ပါ... အဟုတ္ပါ။

ဒီပံုကေတာ့ ကာနာဇာ၀ါက ဟိုတယ္မွာ ရိုက္ထားတဲ့ ဂ်ပန္က တုိက်ိဳတကၠသိုလ္မွာ human security ယူထားတဲ့ ပီအိတ္ခ်္ဒိေက်ာင္းသားနဲ႕ နားရင္းစကားေျပာေနတုန္း ရိုက္ထားတာပါ။

ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ ဟိဂါရိွးခ်ယေဂး လို႕ေခၚတဲ့ ကာနာဇာ၀ါျမိဳ႕ေဟာင္း ကိုသြားလည္ရပါတယ္။ ဟုိးတုန္းက ေဂးရွမယ္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ အုိခ်ယာေတြရိွတာေပါ့ေနာ္။

ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ kenrokuen garden နဲ႕ kanazawa castle ကိုသြားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုေဘးကိုသြားဖုိ႕ အစီအစဥ္ထဲမွာပါေပမယ့္ ဖလူေအာက္ဘရိတ္ျဖစ္ေနတယ္ဆုိလို႕.. အဲသည္အစား နာဂိုယာမွာ ၁ ရက္ထပ္တုိးလုိက္ရပါတယ္။

နာဂိုယာမွာေတာ့ နာဂိုယာကာဆယ္လ္ဟိုတယ္မွာတည္းရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး နာဂိုယာအင္မီဂေရးရွင္းဗ်ဴရို ကို သြားေလ့လာရပါတယ္။ ေနာက္ ဘရာဇီးလ္ေတြ အေနမ်ားတဲ့ ကန္နီ (Kani) ျမိဳ႕မွာ Migrant worker ေတြ ျမိဳ႕ကို အသစ္ေရာက္လာသူေတြအတြက္ ဘယ္လို service မ်ိဳးေတြရိွတယ္ဆုိတာ သြားေလ့လာရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ျမိဳ႕ကေတာ့ Fuji City ပါ။ ဖူဂ်ီျမိဳ႕ဟာ သိပ္ကုိလွပါတယ္။ ဖူဂ်ီမီးေတာင္ေဟာင္းကို ေ၀၀ါး၀ါးျမင္ေနရတဲ့ရႈခင္းဟာ လြမ္းေမာစရာပါ။ ေနာက္ အိမ္ေလးေတြရဲ႕ ေရွ႕ေတြ ေလွခါးပန္းေလးေတြ အိမ္ျပတင္းေပါက္ေလးေတြမွာ ပန္းပင္ေလးေတြနဲ႕။ အဲသည္ကို ရထားနဲ႕သြားၾကပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ အလုပ္ကလဲ ပါပါေသးတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ေန႕လည္စာကို ရထားေပၚမွာစားရတဲ့ ဘန္းကေယာ လုိ႕ေခၚတယ္ ထင္တာပဲ။ ထမင္းဗူးနဲ႕ပါ။ အရမး္ကုိ လွပခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ကဒ္ထူစကူသားနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ထမင္းဗူးကေလးပါ။ စားၿပီးေတာ့ ရထားက ခံုေတြကို မ်က္ႏွာခ်ငး္ဆုိင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႕ကိုယ္ ဆက္ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဂရုပ္ပရက္ဇန္ေတးရွင္းလုပ္ရဦးမွာကိုး။

ဖူဂ်ီျမိဳ႕မွာ Machi no Eki လုိ႕ေခၚတဲ့ လမ္းဘူတာေလးဆုိတဲ့ပေရာဂ်က္တစ္ခုရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တႏိုင္တပုိင္စားေသာက္ဆုိင္ေလးေတြ၊ ေရေႏြးၾကမ္းဆုိင္ ကိိမုိနုိဆုိင္၊ ဆာေကးဆုိင္ ကေလးေတြက သူတုိ႕ဆုိင္ကုိ မခ်ိေနာ့ေအးခိ လို အသတ္မွတ္ခံလုိက္တယ္ဆုိရင္ ဒီျမိဳ႕ကိုေရာက္လာတဲ့ လူစိမ္း၊ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြကို အကူအညီေပးပါတယ္။ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာနဲ႕ ျမိဳ႕ေျမပံုေပးတာတုိ႕ အျခားေသာ သတင္းအခ်က္အလတ္ေပးတာတုိ႕ ေနာက္ၿပီး ျမိဳ႕ခံလူေတြနဲ႕ရင္းႏွီး၀င္ဆံ့ဖုိ႕ ကူညီေပးတယ္ ဆုိပါတယ္။ ကိုယ္တုိ႕က ေရေႏြးျခမ္းဆုိင္ တစ္ဆုိင္ရယ္ ကီမုိႏိုဆုိင္ တစ္ဆုိ္င္ရယ္ကို ၀င္ေလ့လာရင္ သူတုိ႕ရဲ႕ေဖာ္ေရြေနြးေထြးမႈကို ရခဲ့ပါတယ္။

ဒီပံုကေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းျပဳလုပ္ပံုကိုေျပေနတာပါ။

ဒီပံုကေတာ့ အားလံုး ကီမုိႏိုကို အစမ္း၀တ္ဆင္ခံစားၾကည့္ၾကတာပါ။ ကိုယ္တုိ႕လူအုပ္ကို ဆုိင္ရွင္က မညည္းမညဴ တစ္ဦးခ်င္းစီ ကီမိုႏိုစမ္းသပ္၀တ္ဆင္ခြင့္ျပဳပါတယ္။ အလြန္ပဲေစ်းၾကီးလွတာေၾကာင့္ လက္ကုိင္ပု၀ါတစ္ထည္ေတာင္ မ၀ယ္လာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္တစ္ရက္မွာ တုိက်ိဳကိုျပန္ရပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဌာနကို courtesy call သြားၾကရပါတယ္။ လက္ခံေတြ႕ဆုံတဲ့ အရာရိွမ်ားကုိ လူငယ္မ်ားကေန ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕ Migrant ႏုိင္ငံျခားသားေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ သိလိုတဲ့ မူ၀ါဒ ေတြအေၾကာင္းေမးျမန္းခြင့္ရခဲ့ၾကပါတယ္။ dress code က formal နဲ႕ပါ။ အဲဒါ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးရံုးက ျပန္အထြက္ ရိုက္ထားတာပါ။

ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ Group Work လုပ္ခုိင္းထားပါတယ္။ ေန႕လည္ပိုင္းမွာ တခါတည္း Group Presentation လုပ္ရပါတယ္။

Coffee break နားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းေပၚခဏျပန္တက္လုိက္ဦးမယ္ ဆုိၿပီး ခဏလွဲလုိက္တာ ေမ့ခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ကိုယ္ပိုင္အခိ်န္နည္းလြန္းစြာနဲ႕ ဆက္တုိက္ ပင္ပန္းခဲ့တာေၾကာင့္ ထင္ထားမိတာထက္ ပိုအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ေနာက္ဆံုးပိတ္ Group photo ရုိက္တဲ့အထဲ မပါလုိက္ရပါဘူး။

အဲသည္ေန႕ညေန ဟာ ေနာက္ဆံုးညေနပိုင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ အားလံုး တူတူထြက္စားၾကေသာက္ၾကမယ့္အစီ အစဥ္ရိွေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ ညီမငယ္ ခုိင္နဲ႕ကလဲ ေတြ႕ခ်င္လွသလို ေတြ႕ၾကဖုိ႕ကလဲ အဲသည္တညေနပဲမုိ႕ သူနဲ႕ထြက္ေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႕စကားေျပာရတာ တအံ့တၾသရိွလွပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႕ သိကၽြမ္းစဥ္က ကေလးသာသာပဲရိွတဲ့ကေလးဟာ အခု တုိက်ိဳတကၠသိုလ္မွာ Phd ေက်ာင္းသူၾကီးဖားဖားျဖစ္ေနသလို အေတြ႕အၾကံဳေတြကလဲ ရင့္က်က္ တကယ့္ကုိ လူၾကီးေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္လုိ႕ေနပါတယ္။ သူလဲ ကိုယ့္လုိ IR major ကျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ Junior ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ကိုယ္က ဘက္ခ်လာဒီဂရီမွာ ရပ္ေနခဲ့ၿပီး သူက Phd အထိ တက္လွမး္ႏိုင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သလို.. တကယ့္ကို သူ႕အတြက္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာရပါတယ္။

ဂ်ပန္သြား ေတာ့လား ၂

ဒီဂ်ပန္ခရီးစဥ္က တကယ္ေတာ့ Japan Foundation က ဖိတ္တာပါ။ ဂ်ပန္သံရံုးကတဆင့္ ရံုးကို ဆက္သြယ္လာၿပီး JENESYS programme အေနနဲ႕ migratoin နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ workshop တစ္ခုလုပ္မွာမို႕လို႕.. ရံဳးက ေန ၃ ေယာက္ nominate လုပ္ခုိင္းတယ္။ ၿပီး အက္ေဆးနဲ႕ country report presentatoin ေရးတင္ရတယ္။ ေနာက္ အင္တာဗ်ဴး.. သည္လုိနဲ႕ ကိုယ္အေရြးခံလုိက္ရသည္ေပါ့ေလ..။ ျမန္မာျပည္က participants အေနနဲ႕ ဂ်ပန္ကုိ ၂ ပတ္ၾကာသြားရမယ္၊ ခရီးစဥ္အတြင္းမွာ တိုက်ိဳ၊ ကာ၀ါစာကီ၊ နာဂိုရာ၊ ကိုေဘး။ ဖူဂ်ီ တုိ႕ကိုလဲ ေရာက္မယ္ဆုိေတာ့.. စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ခရီးစဥ္ေပါ့ေလ..။ သည္လုိနဲ႕..
၁၁ရက္ေန႕က.. ရံုးကအလုပ္လက္က်န္သြားျဖတ္ၿပီး အိမ္ကုိေစာေစာျပန္၊ သားသားနဲ႕ နာရီ၀က္ေလာက္ေနၿပီး ေလဆိပ္ဆင္းခဲ့တယ္။ မနက္က ရံုးမသြားခင္ကတည္းက ကင္မရာကို ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲ ထည့္ခဲ့တယ္လုိ႕ အမွတ္ရိွေနတာေၾကာင့္ ညေန ေလဆိပ္ဆင္းခါနီး မေမ႕မေလ်ာ့ရွာၿပီးထည့္တာက ဘတ္ထရီခ်ာဂ်ာနဲ႕ ၾကိဳးပါ။ ဟုိေရာက္မွ ကင္မရာက်န္ခဲ့တာသိတယ္။ အဲသလို ျဖစ္ရမယ္ေလ..။
ရန္ကုန္က ဘန္ေကာက္ကို TG 306 နဲ႕ လာၿပီး ဘန္ေကာက္မွာ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရတယ္။ ဘန္ေကာက္-နာရီတာက TG 642 နဲ႕။ ည၁၁နာရီ ၅၀ ဆုိေတာ့ သန္းေခါင္ၾကီးေပါ့။ ေစာေစာစီးစီး ခ်က္ကင္ ၀င္ထားလုိက္မိေတာ့ ေလဆိပ္ထဲ ထုိင္ငုိက္ေနရတာေပါ့။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလဲ ငိုက္သြားရတာပဲ။ အိပ္လုိ႕ ေပ်ာ္တခ်က္ မေပ်ာ္တစ္ခ်က္၊ နာရီတာကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ၈နာရီ ၁၀ မိနစ္၊ ပစ္စည္းေရြးတာနဲ႕ ဘာနဲ႕ ၉နာရီ ၁၅ မွ အျပင္ထြက္ႏိုင္တယ္။ ဖလူပါမပါ စစ္တာတုိ႕ ဘာတုိ႕ရႈပ္ေနေသးတာကိုး။ ေလဆိပ္ကေန လာၾကိဳေပးတဲ့ ဂိုက္က ဘက္စ္ တစ္ကတ္ေတြ၀ယ္ထားတယ္။ အင္မီဂေရးရွင္းမွာ တန္းစီၾကတုန္းပဲ ထုိင္းကလာတဲ့ တစ္ေယာက္ရယ္၊ လာအုိက တစ္ေယာက္ရယ္ နဲ႕ သိသြားၾကတယ္။ ဂုိက္က ေရွ႕ဖလုိက္နဲ႕ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ဘရူႏုိင္းက participant နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ခုထက္ထိေတာ့ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ဘက္စ္ က ၉ နာရီမွ ထြက္မွာမုိ႕ ခဏေစာင့္ရမယ္ ဆုိေတာ့ ပိုက္ဆံလဲရမယ္ ဆုိၿပီး လဲထားလုိက္တယ္။ ဘက္စ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ၉နာရီ ခြဲ၊ ဟုတ္တိပတ္တိနဲ႕ စီးလာလုိက္တာ.. ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေမာင္းရသကိုး။ ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၁နာရီ ထုိးေနၿပီ။ ေစာင့္ေနမယ္ ဆုိတဲ့ Ms. Akiko ဆိုတာကို မေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္ေတြဟာကိုယ္ေတြ ၀င္သြားၾကတယ္။ ဟိုတယ္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စည္စည္ကားကားရိွေနတာ ေတာ့ သတိထားမိရဲ႕ ဘာမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ( ေနာက္မွ သမတပူတင္ေရာက္ေနတာလို႕ သိရတယ္။ ) ဟိုတယ္မွာ ခ်က္ကင္၀င္မယ္ ဆုိေတာ့ ေန႕လည္ ၂ နာရီမွ ၀င္ရမယ္ ဆိုေတာ့ ၄ေယာက္သား အဲသည္ အခိခို ဆန္ ကုိ အရင္ လုိက္ရွာၾကတယ္။ ေတြ႕ေတာ့သူက ေန႕လည္စာအရင္သြားစားလုိ႕ရပါတယ္တဲ့။ လုိအပ္တဲ့ map တို႕.. allowance တို႕ကို ထုတ္ေပးတယ္။ ခ်က္ကင္ က ၂ နာရီမွ ဆုိေတာ့ ၄ ေယာက္လံုးက အခန္းျမန္ျမန္ယူၿပီး နာခ်င္လွေပမယ့္လုိ႕.................... ကိုယ္တုိ႕ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက Akasaka တဲ့။ အဲသည္နားက ဂ်ပန္ဆုိင္တစ္ခုသြားၿပီး စားၾကတယ္။ ၄ ေယာက္လံုး ဂ်ပန္ကို ပထမဆံုးေရာက္သူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆုိင္ေရွ႕က ပံုေလးေတြျပထားတာေတြၾကည့္ၿပီး ဆုိင္ေရြး ၿပီး ၀င္ခြင့္ရဖုိ႕.. တန္းစီရေသးတယ္.။ ထမင္းေပါင္းပန္ကန္လံုးေပၚမွာ အသားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းေတြ တင္ထားတဲ့ဟာကို သူမ်ားစားေနတာေလ ျပၿပီး အဲဒါမ်ိဳးတစ္ပြဲ ဆုိၿပီးမွာစားလုိက္တယ္။ တန္းစီေစာင့္ရတာဆုိေတာ့ တစ္ခံုလြတ္တစ္ခံု၀င္မို႕ ၄ ေယာက္လဲ တူတူမထုိင္ရပါဘူး။ သူမ်ားေတြလဲ အဲသလိုပဲ တစ္ေယာက္တည္းလာ သုတ္သုတ္စား ၿပီး သုတ္သုတ္ထျပန္ၾကတာပဲ။ အင္မတန္ အေလာတၾကီးႏုိင္တဲ့ ျမိဳ႕ပဲ လုိ႕ သတ္မွတ္မိတယ္။ ဟင္းခ်ိဳကို ခြက္လုိက္ ေမာ့ေသာက္ရတဲ့ ပထမဆံုးအေတြ႕အၾကံဳပါပဲ။ ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာ ကိုယ္ေရာက္တဲ့ေနရာအလုိက္ တန္ဖုးိျဖတ္သတ္မွတ္မႈ ကြာျခားႏိုင္တယ္လုိ႕ သိမွတ္လိုက္မိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဟင္းခ်ိဳခြက္ကို ထမင္း၀ိုင္း မွာ ခြက္ေစာင္းေမာ့ေသာက္ရင္ သိပ္ရိုင္းတာပဲ ဆုိၿပီး သတ္မွတ္မွာ အေသအခ်ာပဲ႕။


ထမင္းစားၿပီး ဟိုနားဒီနားေလွ်ာက္ၿပီး ဖုန္းဆက္ခ်င္တာ ဘယ္လိုဆက္ရမွန္းကမသိ။ ထုိင္းကတစ္ေယာက္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ကတတြဲ။ ဘရူႏုိင္းကတစ္ေယာက္က ေရွာ့ပင္းသမား .. သူတစ္ေဗြတည္း သြားတယ္။ လာအုိကတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕အသိနဲ႕ ခ်ိန္းမယ္ ဆုိၿပီး ခြဲထြက္သြားတယ္။ ထိုင္းကတစ္ေယာက္လဲ.. ဖုနး္ေခၚဖုိ႕ ၾကိဳးစားတာ prepaid ၀ယ္ၿပီး အဲသည္က နံပါတ္ေတြအတုိငး္ ႏွိပ္လိုက္.. ဘာမွန္းမသိတဲ့ ဂ်ပန္လုိေတြေျပာလုိက္နဲ႕ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ သူ႕ၾကည့္ၿပီး ဖုန္းမဆက္ေသးပါဘူးေလ.. ဆုိၿပီး လက္ေလွ်ာ့ရတယ္။ တကယ့္ကုိ အူတူတူ ေန႕ပါပဲ။ ေန႕လည္ ၂ နာရီထုိးတဲ့အထိ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ျခင္း အလုပ္မလုပ္ရေသးဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနရတာကိုး။ စိတ္ကမလန္းေတာ့ ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး။

၁နာရီ ၄၅ ေလာက္ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာေတာ့ အခန္းရၿပီဆုိေတာ့ ခ်က္ကင္လုပ္ၿပီး တေရး အိပ္ပစ္လုိက္တယ္။ ညေနမွာ welcome dinner ရိွတယ္ဆုိေတာ့... ၅နာရီ ျပန္ထ၊ ေရမုိးခ်ိဳး.. ဒင္နာကေတာ့ အင္ေဖာ္မယ္လ္ မို႕ တျခားႏုိင္ငံကလာတက္တဲ့participants ေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ၾကျပဴၾက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ။

၉နာရီ ခြဲ အခန္းျပန္ေရာက္၊ အိပ္။ ေနာက္ေန႕ ကစၿပီး Worksop ၁၃ ရက္ေန႕ေပါ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္း မိတ္ဆက္ ၿပီး အလွည့္ၾက ကိုယ့္ရဲ႕ ပရက္ဇန္ေတးရွင္းေတြထလုပ္ၾက၊ ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြေျဖရေပါ့။ ေတာ္ေသးတာက ကိုယ့္ Report ကပဲ သိပ္ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေနလို႕ ေမးစရာမရိွေလသလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေမးခြန္းထုတ္ရေလာက္တဲ့အထိ သူမ်ားေတြ စိတ္၀င္စားေအာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာလားေတာ့ မသိ။ ဘာေမးခြန္းမွ ျပန္အေမးမခံဘူး။ (ဟီး) တကယ္ေတာ့ U ပံုစံ မိတင္းစားပြဲ ပံုစံမွာ ကိုယ္ ဒီဘက္ U ရဲ႕ အဆံုးမေရာက္ခင္ ၄ ေယာက္ေျမာက္ ဆိုေတာ့.. အားလံုး ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေနၾကၿပီ ဆုိေတာ့ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့တာျဖစ္မယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲသည္ည Formal Welcom dinner ရိွေသးတာကို ၆ ခြဲၿပီးဖုိ႕ဟာ ၇ နာရီ ထုိးဖုိ႕ ၅ မိနစ္မွ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ (vietnam) ရဲ႕ presentation ကၿပီးတယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ အမ်ိဳးသား၀တ္စံု ဆုိၿပီး အေပၚေျပးတက္ လဲရေသးတယ္။ မဆင္မျခင္ယူလာမိတာက ခ်ိတ္ထမီအနက္နဲ႕ ဘေလာက္စ္ အနက္ ေနာက္က ဇစ္ဆြဲ။ ဦးေႏွာက္ မရိွတာက အိမ္မွာဆုိရင္ ေနာက္က ဇစ္ကို ဆြဲေပးမယ့္သူရိွတယ္။ အခုကိုယ့္ဟာကို ဘယ္လိုပဲ ၾကိီဳးစားၾကိဳးစား ဘယ္လိုမွ မရ။ ေခၽြးဒီးဒီက်ပါပဲ။ အဟုတ္ကို။ အဲဒါနဲ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕မွ ဆြဲခိုင္းရမွာပဲ။ ဓာတ္ေလွကားထဲ ကိုယ့္အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ နဲ႕ ေတြ႕ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ ဆုိၿပီး ပု၀ါျခံဳဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ၾသစေတ်းလ်က တစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕လုိ႕ သူ႕ကုိ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးခ်င္းမို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ အဲသလုိ အဲသလို ျဖစ္ပံုမ်ားေတာ့..။

ဒင္နာၿပီးေတာ့ အားလံုးလဲ နည္းနည္း ရင္းႏွီးေနၾကၿပီဆုိေတာ့ အျပင္သြားၾကမယ္ ဆုိၿပီး အုပ္စုလိုက္ၾကီး ျပန္ထြက္ၾကတယ္။ (အက်ိီ ၤေတာ့ ျပန္လဲရတာေပါ့ေလ..) ဂ်ပန္စတိုင္ ဆုိင္မွာသြားၿပီး ေသာက္ၾက၊ စားၾက ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီ။

14ရက္ေန႕၊ မနက္ပုိင္း Lecture ေနာက္ေတာ့ OKUBO ဆိုတဲ့ေနရာကို Field visit သြားရတယ္။ OKUBO ဆုိတာ ရွင္းဂ်ဳ ကု ထဲက ရပ္ကြက္တစ္ခုေပါ့။ အဆုိအရေတာ့ OKUBOမွာ ႏိုင္ငံတကာကလာေရာက္ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္အေျခခ်ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးေ့ပါင္း ၁၀၈ မ်ိဳးစုေပါင္းေနထုိင္ေနၾကတယ္တဲ့။ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုရီးယ ားေတြေပါ့ေလ..။ ျမန္မာလုိေရးထားတဲ့ ဆုိင္တစ္ခ်ိဳ႕လဲ ေတြ႕ခဲ့ေတာ့ ျမန္မာေတြလဲ ရီွမယ္မွန္းရတာေပါ့။ အစုအဖြဲ႕နဲ႕ဆုိေတာ့ ကို္ယ့္ဟာကိုယ္ ခြဲထြက္လို႕လဲ မရေတာ့ ေသခ်ာေတာ့ ၀င္မၾကည့္ခဲ့ရပါဘူး။ ထင္ထင္ရွားရွားကေတာ့ ႏွင္းဆီ ဖယ္မလီ မာ့ထ္ ဆုိတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဲသလို migrant ကေလးေတြ တကသလုိက္ ၀င္ခြင့္ရဖုိ႕ အခမဲ့က်ဴရွင္သေဘာမိ်ဳးဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ ကေလးေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုပြဲေပါ့။ အဖြဲ႕ထဲက ပါတဲ့သူေတြထဲက တရုတ္ကလာတဲ့သူက တရုတ္ကေလးေတြနဲ႕ စကားေျပာေမးျမန္းတာကို ဘာသာျပန္ေပးတယ္။ ဖလစ္ပင္းက တစ္ေယာက္ က ဖလစ္ပင္းကေလးေတြနဲ႕ေပါ့.. ထုိင္းက ဆုိ ထုိင္းက .. ျမန္မာကေလးရိွတယ္ဆုိေပမယ့္လို႕.. ကိုယ္တုိ႕သြားတဲ့ေန႕က သူတုိ႕လာတဲ့ေန႕မဟုတ္ဘူး ျဖစ္ေနလို႕ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္အမ်ဳိးသမီးက ျမန္မာျပည္က သင္ရုိးညႊန္းတန္းေတြ လုိခ်င္တယ္ ဆုိလို႕ တနည္းနည္း နဲ႕ ေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးမယ္လုိ႕ ကတိေပးခဲ့တယ္။ ၁၅ရက္ေန႕။ Tatebayashi ကိုသြားေလ့လာရတဲ့ေန႔ပါပဲ။ JAR Japan Association for Refugeee အဖြဲ႕ရဲ႕ lecture နားေထာင္ရတယ္။ ေနာက္ ရဖ်ဴဂ်ီ တခ်ို႕နဲ႕ ခဏေတြ႕။ ေန႕လည္စာကေတာ့ ဂ်ပန္-ဘရာဇီးလီးယနး္ စားေသာက္ဆုိင္မွာ စားၾကတယ္။ ဘရာဇီးမုိင္းဂရန္႕ေပါ့။ သူတုိ႕အေၾကာင္းေလ့လာရတာစိတ္၀င္စားစရာပါ။ ေနာက္ ဂ်ပ္န-ဘရာဇီးစာသင္ေက်ာင္း ကိုသြားေလ့လာၾကတယ္။ အဲသည္ ေက်ာင္းကအစိုးရအကူအညီ လံုး၀မပါဘဲ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ ထူေထာင္ထားတဲ့ေက်ာင္း့ပါ။ ဂ်ပန္-ဘရာဇီးကျပားေလးေတြေရာ၊ ဘရာဇီးကေလးေတြေရာ စသင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းပါ။ ကေလးေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့တယ္။ တစ္ခု စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာက ခါတုိင္းလုိ ဂ်ပန္လိုေျပာတာကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ရတာမဟုတ္ဘဲ သူတို႕ ဘာသာစကားနဲ႕ ေျပာတာကုိ ဂ်ပန္လုိ သူတုိ႕ ဆရာမက ျပန္ေပးတယ္။ အဲဒါကိုမွ စကားျပန္က အဂၤလိပ္ကို တဆင့္ျပန္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းစတင္ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက သူ႕ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ အခက္အခဲကို ေတြ ကို ရွင္းျပရင္ မ်က္ရည္ပါက်တာ ေမ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ (((ဂန္ဘတဲ့))) ညမွာ ဖီးလ္ဆာေဗးရပို႕တ္နဲ႕ ဒစ္စကတ္ရွင္းေပါ့။ ပင္ပန္းတာကေတာ့ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့...............................

ဂ်ပန္ သြားေတာလား။

ဖိလစ္ပိုင္သြားေတာလား ေတာင္ မၿပီးေသးဘူး အခုဂ်ပန္ေရာက္ေနတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ခံစားမိတာေတြ.. ေတြးမိတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ခ်ေရးဖုိ႕ အေၾကြးေတြ မ်ားေနတယ္။ အဖြဲ႕နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ workshop သေဘာမ်ိဳး တစ္ခု လာတက္ရတာပါ။ ၂ ပတ္ေလာက္ၾကာမယ္။ ခါတုိင္းလို ရံုးကလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း။ စကတည္းကယဥ္သကုိ ဆုိတာလိုမ်ိဳး.. ဒီခရီးစဥ္ အားလံုးၿပီးကာမွ ၀က္တုပ္ေကြးက ၀င္ရႈပ္လို႕.. မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးလုိလုိ ျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။ ၁၁ ရက္ေန႕ ထြက္လာရမွာကို ၈ ရက္ေန႕ ညမွ ကြန္ဖန္းျဖစ္တယ္။ ျပသနာက ဗီဇာအခက္အခဲေၾကာင့္ relieving က မလာႏိုင္ေသးျပန္ဘူး။ အလုပ္ေတြကုိ ကေသာင္းကနင္း ပဲ.. လႊဲရတယ္။ မၿပီးျပတ္တဲ့ဟာေတြ အကုန္ဒီအတုိင္း ပစ္ခဲ့တာပဲ။ လူၾကီးကလဲ အဲသည္အတုိင္းထားခဲ့ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္သာသြားဆိုလုိ႕.. ဒီေရာက္တာနဲ႕ အလုပ္ေတြကို မကုိင္ေပါင္။ မွာေတာ့ မွာလုိက္ေသးတယ္။ မင္းအခန္းမွာ အင္တာနက္ရလုိ႕.. အီးေမးလ္စစ္မယ္ဆုိရင္ အင္တာနက္ အသံုးစရိတ္ေပးရရင္ ရံုးကက်ခံမယ္တဲ့။ ဆုိလုိတာက ပါးစပ္ကေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕၊ အခုသြားတဲ့ကိစ္စကိုသာ အာရံုထားၿပီး အေကာင္းဆံုးလုပ္ခဲ့ပါ လုိ႕ ထုတ္ေျပာေပမယ့္.. စိတ္ထဲက အားရင္ အီးေမးလ္ေတြဖတ္ၿပီး ဒိဘက္ရံုးက အလုပ္ေတြကို လုပ္ေပးဦးေနာ္ အသံတိတ္ လို႕မွာေနတာ...။ ခရီးသြားရေတာ့မယ္ဆုိရင္ အျမဲအဲလိုပဲ..။ Relieving အခိ်န္မီဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး။ အဲသည္ ဗီဇာကိစ္စ စိတ္အကုန္ဆံုးပဲ..။ ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႕ ဒီေလာက္ ဆတ္ဆတ္တုန္ေနၾကလဲ မသိပါဘူး။ တျခားလူေတြအားလံုး သေဘာရိွ၀င္လုိ႕ရၿပီး အဲသည္ humanitarian အဖြဲအစညး္ေတြကဆုိ... ဘယ္လိုဘယ္လိုေသာ သေဘာမ်ိဳးနဲ႕.. ေသာက္ေရးမပါေအာင္ လုိက္လုပ္ေနမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ အဟုတ္စိတ္ကုန္တယ္။
ထားပါေတာ့..။
အဲသလုိနဲ႕ ခုေတာ့ ဂ်ပန္ေရာက္ေနပါၿပီ..။
ဆက္ရန္..။

ကိုယ္ဘယ္လုိလူမ်ိဳးလဲ..

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး.. သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ facebook မွာ ေမးခြနး္ေလးေတြ ေျဖၾကည့္ထားတာေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္လဲ လုိက္ေျဖၾကည့္တာေပါ့။
အေမးအေျဖတခ််ဳီ႕လုိက္လုပ္ၾကည့္ၿပီးသကာလ ေဟာသလို အေျဖထြက္ပါသတဲ့။

ကိုယ္ဟာ ၇၀% ျမန္မာပါ တဲ့။
ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကုိ အေရာင္အားျဖင့္ သတ္မွတ္ရရင္ အ၀ါေရာင္တဲ့။
ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ဟာ ကမာေျမ နဲ႕တူေသာလူတဲ့။

ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ဘာမွန္းမသိရင္ ေျဖၾကည့္ရတာ တမ်ိဳးေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပဲ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျဖေတြသိရဖုိ႕အတြက္ ဟိုလူ႕ဖိ္တ္ရဒီလူ႕ဖိတ္ရနဲက အဲသည္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရရင္ ေတာ့စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

ကိုယ္ပို႕ေပးလုိက္တဲ့ သူေတြလဲ ေျဖၾကည့္ရင္ းစိတ္၀င္စားၾကမယ္ထင္ပါတယ္ေလ.. လုိ႕ပဲ စိတ္ေျဖရတာပဲ။
အားလြန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္.. စထရက္စ္ ရလိစ္ လုပ္တဲ့အေနနဲ႕.. ေလွ်ာက္ေမႊတာ။

ေမြးေန႕

April 27 က အသက္ ၃၁ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ရံုးဖြင့္ရက္ေလ.. အလုပ္မ်ားလိုက္ပံုမ်ား .. ဘာပို႕စ္ေလးမွေတာင္ အမွတ္တရ မတင္ႏိုင္ဘူး .. ။ ေမေမက ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း အုန္းႏုိ႕ေခါက္ဆြဲခ်က္ေပးတယ္ ေက်ာက္ေက်ာၾကိဳေပးတယ္။ မနက္ေစာေစာထ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ ဘုရားရိွခုိးေပါ့။

Bijli

နာဂစ္ၿပီးထားလို႕ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး.. ဟုိတေလာက ရခုိင္ဘက္ကို မုန္တုိင္းတစ္ခု ၀င္လုိက္ပါေသးတယ္..။
သၾကၤန္တြင္းပိက္ရက္မွာ အသီးသီး အသက holiday ေတြနဲ႕ ထြက္ၾကတာေၾကာင့္ရယ္.. နဂိုကတည္းက ၀န္ထမ္းေတြ safety and security အတြက္ ကိုယ္ ကfocal ျဖစ္တာရယ္ေၾကာင့္ရယ္.. သၾကၤန္ပိတ္ရက္အတြင္းဟန္းဖုန္းက ၂၄နာရီ ဖြင့္ထားရပါတယ္..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့.. ကိုယ္လည္းမသိထားပါပဲ.. ရံုးက ႏုိင္ငံျခားသား ၂ ေယာက္က ငပလီကို ၾကြခ်ီေတာ္မူသြားၾကတယ္။ သြားတာ မသိလုိက္ဘူး..။ မုန္တုန္း ၀င္ေတာ့မယ္ ဆုိမွ ဖုန္းလွမး္ဆက္ၾကတယ္..။ ငါတုိ႕ဘာလုပ္ရမလဲ..။ ဘာ instruction ရိွလဲ တဲ့။ ကိုယ္လဲ အဲသည္ေတာ့မွ ျပဴးတူးျပဲတဲေပါ့..။ မုန္တုိငး္၀င္မယ့္အခ်ိန္ ဘာညာ ကိြကြ သိရေအာင္ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ၾကီး ရံုးလာရပါေသးတယ္..။ သူတုိ႕ ဖလိုက္ကိစ္စေတြကအစ ေပါ့။ ရံုးပိတ္ရက္ ဘယ္သူမွ မရိွေတာ့ ကိုယ္ပဲ ဟုိဖုနး္ဆက္ ဒီဖုန္းဆက္။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။
သြားတုန္းက သြားၾကၿပီး ေၾကာက္လုိက္ၾကတာလဲ လြန္ပါေရာ...။ ေလတုိက္ႏႈန္းက ဘယ္ေလာက္ အထိလဲ ဟင္..။ နာဂစ္ တုန္းက ဘယ္ေလာက္လဲ..။ ေအာ္.. ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ငါတုိ႕ ျပန္လာလုိ႕မရေသးဘူးဆုိရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ.. နဲ႕..။ ျမိဳ႕ေပၚတက္ေန။ ကမ္းေျခမေနနဲ႕လုိ႕..။ (ဒါေပမယ့္ ေနၾကတာပါပဲ.. ဘာမွ မျဖစ္ၾကတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့)
စေနေန႕က်ေတာ့ ငါေတာ့ ေဘးကင္းစြာျပန္ေ၇ာက္ၿပီ ဆုိတဲ့ SMS ေလးပို႕လာတယ္...။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။.

ွSAP ဒုက္ခေပးေသာ ေန႕ရက္မ်ား

ဘေလာ့မေရးျဖစ္တာ SAP ေၾကာင့္ပါ လို႕ ေျပာရရင္ လြန္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ျမန္မာျပည္မွာရထားတဲ့ speed ေလ းနဲ႕ မျဖစ္မေန SAP သံုးခုိင္းေတာ့ ဘဒူလြန္လဲေနာ္..။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာပါပဲ..။ Bandwidth upgrade လုပ္ဖုိ႕ budget က်ေအာင္ မနည္းေျပာယူရတယ္။ မတ္လ ၁ ရက္ေန႕က ေန စသံုးရမယ့္ဟာကို ၁၅ ရက္ ေန႕ အထိ transaction တစ္ခုမွ မသြင္းႏိုင္ေသးဘူး။ bandwidth မတုိးေပးရင္ ဘာမွ လုပ္လုိ႕မရဘူး ဆုိတဲ့အေၾကာင္း အတုိက္ အခံ ေျပာယူရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘတ္ဂ်က္ေပးမလား ဒီအတုိင္းပဲ ထုိင္ေနရမလားဆုိတာမ်ိဳးအထိ ကိုယ္ေရးပစ္လုိက္တယ္။ အဲသည္ေန႕ ေန႕ခင္းပိုင္းေလာက္က်ေတာ့ စကုိက္ပ္ အခု ၀င္ပါ။ ဒီဂ်ီက ေျပာခ်င္တယ္ ဆုိပဲ။ ေသာက္ကိ်ဳးနညး္ အဲသလုိ ..။ သူတုိ႕ roll out team အေနနဲ႕လဲ .. မစ္ရွင္မ်ား အားလံုး SAP သံုးေနၾကပါၿပီ လုိ႕ကေျပာခ်င္။ က်န္ေနတဲ့ မစ္ရွင္တစ္ခုက ကိုယ္တုိ႕ မစ္ရွင္ဆုိေတာ့.. အဲသလို အဲသလို..။ သည္လုိနဲ႕ပဲ ရိွသမွ် Transaction ေတြကို တက္သုတ္ရုိက္ သြင္း။ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြျဖစ္။ ရံုးက လူေတြအားလံုးကိ ုpresentation လုပ္။ ဗရုတ္သုတ္ခေန႕ရက္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သကာလာ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ေလးနဲ႕ နား... ဟင္း... သၾကၤန္ၿပီးလုိ႕ရံုးျပန္တတ္တာနဲ႕ အမွားေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ရံုးခြဲတစ္ခုက sap သံုးလို႕မရလ ုိ႕ .. excel upload file နဲ႕ စာရင္းေတြ သြင္းထားတာကို ကုိယ္လဲ စစ္ေပးတာပဲ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိ မ်က္စိေခ်ာ္ခဲ့တယ္မသိ..။ ရွင္းလုိ႕မရေလာက္ေအာင္ ရႈပ္ေထြးမွားယြင္းၿပီး သြင္းထားတာေတြ နဲ႕..။ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖုိ႕ ေကာင္းတာပဲ။
SAP = stop all production ပဲ။
အဟုတ္ပဲ..။
အဟုတ္ပဲ...။

ဖိလစ္ပုိင္ သြား.. ေတာလား

ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ကိုနဗနရဲ႕ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ယူသံုးပါတယ္။ (သူ႕အရင္ ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလား ဆုိတာကေတာ့ရိွၿပီးသားပါ) ဒါက အင္ထရို။ (ဟီး)

အလုပ္ကိစ္စနဲ႕ သင္တန္းလာရတာဆုိေပမယ့္ ဒါသည္လဲ ခရီးသြားျခင္းမုိ႕လုိ႕.. ခရီးသြားျခင္းေအာက္မွာထည့္ထားလုိက္တယ္။ ေလယာဥ္က ဘန္ေကာက္ထရန္စစ္မုိ႕ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ခဏနားရပါတယ္။ ေလဆိပ္မွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း နာရီမရိွတာသတိရလို႕ နာရီဆုိင္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ (ေနာက္ဆံုးနာရီ၀ယ္ျဖစ္တာက GUESS တံဆိပ္လက္ပတ္ၾကိဳး လယ္သာအျဖဴေရာင္နဲ႕ဟာ။ ၂၀၀၆ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးတုန္းက ကိုယ့္ကုိယ္ကို လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးထားတာ။ (ခိခိ) တကယ္တမ္းေနာက္ေၾကာင္းျပန္ရရင္ ကိုယ့္ဆီကုိ ဗယ္လင္တိုင္းေန႕အတြက္ GUESS နာရီ၀ယ္ရင္ ၁ေသာင္း ဒစ္စ္ေကာင့္ေပးမယ့္ ကဒ္ျပားေလးရတာက စတာေပါ့။ အဲသည္ တစ္ေသာင္းကုိ သြားမ၀ယ္ျဖစ္ရင္ အလကားျဖစ္သြားမွာ စိုးလုိ႕... ေနာက္ထပ္ ၉ေသာင္းစိုိက္ၿပီး ၁သိန္းေက်ာ္တန္တဲ့ နာရီကို ၀ယ္ျဖစ္လုိက္တာ။ အဲလို .. အဲလို စတုပစ္ ျစဖ္တာေတြကလည္းရိွေသးတယ္။ လက္ပတ္ၾကိဳးလယ္သာအျဖဴက ညစ္သြားေတာ့ မတပ္ခ်င္ေတာ့လုိ႕ ပစ္ထားတာ.. နာရီမရိွဘူးျဖစ္ေနတာ .. ၁ ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီေလ..။ ခုမွ နာရီေတြျမင္ေတာ့ ၀ယ္မယ္ရယ္ လို႕ စိတ္ကူးရၿပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတာ.. အခိ်န္ကုန္လုိ႕ကုန္မွန္းမသိလုိက္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ အတူပါလာတဲ့ ၂ ေယာက္ကလဲ.. ႏိုင္ငံျခားခရီးတစ္ေခါက္မွ မသြားဖူးၾကလုိ႕.. ကိုယ့္ေနာက္ကလိုက္သူမ်ားေပါ့။ ဘာကိုမွ သတိေပးဖုိ႕ တာ၀န္မရိွဘူးလုိ႕ ယူဆထားၿပီး ခပ္ေအးေအးပဲ.. .. ။ ဦးေဆာင္သူၾကီးက လုိအပ္သလို ညႊန္ၾကားလိမ့္မည္ေပါ့။ မနီလာသြားမယ့္ ေလယာဥ္က ၂နာရီ ထြက္မယ့္ေလယာဥ္ကို ၂နာရီထုိးခါနီး ၅မိနစ္ေလာက္မွ ..ေစ်းဆက္၀ယ္ေနတဲ့ကိုယ့္ကို လာေျပာေဖာ္ရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္ကိုယ္က စိတ္ၾကိဳက္ေတြ႕ၿပီမုိ႕ ေငြေျခေနၿပီ။ ၅မိနစ္ပဲလိုေတာ့တယ္... သြားမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္.. လုိ႕ လာေျပာမွ ေခါင္းနပမ္းေတြၾကီးၿပီး ေရွ႕ဆံုးက ေျပးေတာ့တာပဲ..။ အဲတာေတာင္ ပါလာတဲ့တစ္ေယာက္က လက္ထဲက စားလက္စမုန္႕ေလးကို သူတုိင္ေနတဲ့ ခုံေပၚတင္ခဲ့ရင္ ႏုိင္ငံၾကီးသားမပီသမွာစိုးလို႕ အမႈီက္ပံုးလိုက္ရွာတာကုိ.. ေနာက္တစ္ေယာက္က ဟဲ့.. ထားခဲ့။ နိုင္ငံငယ္သားလုပ္လုိက္ေတာ့ .. လာခဲ့ ဆုိၿပီး ဆြဲေျပးလာၾကတယ္။ တကယ္ပဲ.. အားလံုးလူကုန္ၿပီး ကိုယ္တုိ႕ ၃ ေယာက္ကို ေစာင့္ေနၾကတာ။ Final Call ဆိုၿပီးေတာ့..။ ဟိုေအာ္.. ဒီေအာ္ Announce လုပ္ေနတဲ့ အသံေတြကေတာ့ ၾကားတာေပါ့။ ကိုယ့္နံမည္ေအာ္လို႕ေအာ္မွန္းမသိတာ..။ ေလဆိပ္ထဲမွာ ေနတာ ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ မဆုိင္သလုိျဖစ္သြားၿပီး နားမေထာင္မိတာေနမွာ.. ဟီး..။ ကိုယ္ထုိင္ရမယ့္ ခံုေရာက္ေတာ့ .. အဲသည္လူက မၾကည္မလင္နဲ႕ ၾကည့္တယ္။ ဒင္းတုိ႕ေၾကာင့္ေနာက္က်ေနတာေပါ့.. အဲလုိ။
ကံေကာင္းလုိ႕ မက်န္ခဲ့တယ။္ ပါလာတဲ့ထဲက တစ္ေယာက္က ေျပာေသးတယ္..။ အစ္မရယ္. . ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ.. အစ္မက ေအးေအး ေဆးေဆး ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလဲ ရတယ္မွတ္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက ေျပးတာ မနည္းလုိက္ရတယ္တဲ့။ ေတာ္ေသးတာ.. ေတာ္ေသးတာ....။

(ေယာက္်ားက အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ.. စိတ္ကူးတည့္ရာလုပ္လုပ္ေနၿပီး အခ်ိန္ကို မၾကည့္တာကို အျမဲ အျပစ္တင္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေျပာတုန္းကေတာ့ နာေသးတယ္.. အဟက္. .ခုေတာ့..ဟုတ္ပါ့။ ကိုယ့္ေနာက္လုိက္ၾကရတဲ့ ၂ ေယာက္ခမ်ာ ကိုယ္ေျပးမွ မ်က္ကလူးဆန္ျပာျဖစ္ရတယ္။ ျပင္ရဦးမယ့္ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ပဲ)



အဲသလုိနဲ႕ ရံုးကစီစဥ္ေပးတဲ့ ကားနဲ႕ ဟိုတယ္ကိုေရာက္တယ္။ ကိုယ္တုိ႕နဲ႕ အတူေရာက္တာက သိရိလကၤာက ၂ ေယာက္။ သီရိလကၤာ မစ္ရွင္ က Resource Management Officer နဲ႕ Deputy. အခ်င္းခ်င္းမိတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကိုယ့္နံမည္က ေမာ္ေမာ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က သီသီ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က မင္းမင္း။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ျမန္မာ ၃ ေယာက္လံုးနံမည္ေတြက ၂ လံုးဆင့္ေတြမို႕ .. သူက ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ငါ့နံမည္က ဇီယာဇီယာ ပါတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ရာ၈်ဴးရာဂ်ဴးပါ တဲ့။ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ႏိုင္ငံမတူၾကေပမယ့္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုတည္းက ၀န္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ခင္မင္သြားပါတယ္။ ဟိုတယ္မွာလဲ ခ်က္ကင္၀င္ေရာ ေနာက္တျပသနာ စတယ္။ ရံုးက ဘြတ္ကင္လုပ္ထားၿပီး ရံုးကပဲ ေငြေခ်မယ့္ကိစ္စနကုိ Deposit ေတာင္းတယ္။ US$ 600 ပါတဲ့။ တစ္ညတည္းစရိတ္အခန္းခက ေဒၚလာ ၁၂၀ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တုိ႕ တည္းမွာက ၁၃ရက္ ကို ၆၀၀ ပဲေတာင္းတာဆုိေပမယ့္... ဘယ္လုိလုပ္ပါမတုန္း။ ရံုးကထုတ္ခဲ့ရတဲ့ ၾကိဳတင္ခရီးစရိတ္ထဲက ေဒၚလာ ၄၀၀ကိုက ဖိလစ္ပီးနုိး ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေခ်းထားလုိက္တယ္။ သူ႕မွာ ေငြလုိေနလုိ႕.. ဟိုေရာက္တာနဲ႕ သူ႕မိန္းမလာပို႕ေပးရင္ ျဖစ္လား ဆုိလုိ႕ပါ။ သူတကယ္ေတာင္းတာက ၃၀၀၊ ရရဲ႕လား။ လိုေသးလားလို႕ ပါးစပ္ စပ္ေဆာ့ၿပီးေမးမိတာ.. ေနာက္ထပ္ ၁၀၀ ေလာက္ရရင္ ပိုေကာင္းမယ္ လုိ႕ ေျပာလို႕.. ၄၀၀ ထားခဲ့ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာက နာရီ၀ယ္လုိက္ေသးတယ္..။ ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ လက္ထဲက်န္ခဲ့တာ။ သင္တန္းကာလတေလွ်ာက္လံုး ဒင္နာတစ္နပ္ပါၿပီး အစားအေသာက္ အၿပိးအျငိမ္း ညစာတစ္မ်ိဳးပဲ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႕ကိုယ္စားရမွာမို႕ ေငြပိုလဲမပါပါဘူး။ အဲသည္ေတာ့လဲ ၂၀၀ ေပးတားလဲ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ခ်က္ေကာက္လုပ္ရင္ ျပန္ေပးမယ္တဲ့။ ဒါေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ..ယူလာတာမွ နည္းနည္း သံုးဦးမွာေပ့ါ။ အဲသည္မွာ သိရိလကၤာ က တစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕ ဗီဇာကဒ္ကုိ ထုတ္ေပးတယ္။ သူတုိ႕လဲ Cash Deposit မေပးႏုိင္ဘူး။ သူကေန ကိုယ္တုိ႕ေတြအတြက္ အာမခံေပးေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ကိုယ္ေတြမယ္က ဗီဇာကဒ္မေျပာနဲ႕ ဘာကဒ္မွ မရိွ၊ ျဖစ္ရပံုက .. အဲဒါနဲ႕ သူတုိ႕နဲ႕ အတူ အျပင္ထြက္ ညစာစားၾကမယ္ ရယ္လုိ႕ ခ်ိန္းခ်က္ၿပီး ခ်က္ကင္လုပ္ၿပီးတာနဲ႕ ျပန္ထြက္ၾကတယ္။ ဟိုတယ္ရိွတဲ့ေနရာက ဖိလစ္ပိုင္းရဲ႕ တကယ့္ အခ်က္အခ် Makati City ေလ.. ဟိုတယ္လ္ၾကီးေတြ ေရွာ့ပင္းေမာလ္ၾကီးေတြ နဲ႕ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုေတြခ်ည္းပဲ သီးသန္႕ရိွတဲ့ေနရာ.. ေတာ္ရံုတန္ရံု ဆုိင္ေတြမရိွး။ သိရိလကၤာက တစ္ေယာက္က မနီလာကုိ ၃ၾကိမ္ေျမာက္ေရာက္တာ ဆုိေတာ့ သူေခၚသြားမယ္ ဆုိလုိ႕ လိုက္ၾကတယ္။ ေရွာ့ပင္းေမာေတြဘက္မွာ Fast Food အစားအစာေရာင္းတဲ့ ေနရာေတြရိွတယ္ ဆုိၿပီးသြာၾကတာ ၈နာရီခြဲ ေက်ာ္ၿပီမုိ႕ မရိွႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ အနားက Restaurant ကိုသြားၾကသည္ေပါ့။ မိနု (Menu ကိုေခၚတာ-ဟီး) ဖတ္ၿပီး ေအာ္ငုိခ်င္သြားတယ္... ။ အကုန္လံုးက ပီဆုိ ၃၀၀ အထက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဟင္းခ်ိဳေလးတစ္ခြက္ကို ပီဆုိ ၁၇၀၊ ေဒၚလာနဲ႕ ဆုိ .. ၄ ေဒၚလာက်တယ္။ ထမင္းေလးေပၚမွာ ငါးရွဥ့္က်ပ္တုိက္အသားျပားေလးအုပ္ထားတဲ့ ထမင္းတစ္ပြဲက ေစ်းသက္သာတယ္ဆုိရမယ္ ပီဆုိ ၃၂၀ (ျမန္မာလုိ ၉၀၀၀ ေလာက္က်တာေပါ့) အဲဒါမွာလုိက္တယ္။ အဲသည္ သိရီလကၤာက တစ္ေယာက္က ငါးရွဥ့္ပါတဲ့ အစားအစာတစ္ခုပဲ... ပီဆုိ ၄၇၀ တန္ မွာတယ္။
လာခ်ေတာ့. ကိုယ့္ဟာကိုအရင္လာခ်တယ္။ သူက သူ႕ဟာမွတ္ၿပီး ယူလုိက္တယ္။ သူ႕ဟာလာခ်ေတာ့မွ အဲဒါကို သူ႕ဟာမွန္းသိတယ္။ လဲလို႕ကမရေတာ့ဘူးေလ..။ သူကစားၿပိးၿပီကုိး။ နင့္ဟာငါေပးမယ္လုိ႕ေျပာေပမယ့္လို႕.. အဲေလာက္ မကပ္သတ္ခ်င္တာနဲ႕ ရပါတယ္။ ငါစားတာငါေပးပါမယ္ ဆုိၿပီး .. ၁၀ေဒၚလာတန္ ညစာၾကီးကုိ စားျဖစ္လုိက္တယ္။ ျမန္မာ ၃ ေယာက္စာ ရ်င္းလုိိက္ရတာ.. ျမန္မာေငြ ၂ ေသာင္းခြဲေလာက္က်တယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္က စြပ္ျပဳတ္ေလး တစ္ခြက္ပဲ ေသာက္တယ္။ သူ႕စြပ္ျပဳတ္ကလဲ ျမန္မာေငြနဲ႕ ဆုိ ၄ေထာင္ေက်ာ္က်တယ္။ ျမန္မာျပည္က မုန္႕ဟင္းခါး ပါးကန္ေလာက္ေတာင္ မရိွတဲ့ ခြက္ေပါက္စေလးနဲ႕။ မနီလာေရာက္ ပထမဆံုးညစာေပါ့။

ေနာက္ေန႕ မုိးလင္းတာနဲ႕ ဘရိတ္ဖတ္စားၿပီး သင္တန္းခန္းမ တန္းဆင္းရတယ္။ ညေနက်ေတာ့.. ရံဳးက လုပ္ေပးတဲ့ ၾကက္ျမီး ပါတီ၊ အဲသည္မွာ ျမန္မာျပည္က ဖဦးထုပ္ရဲ႕ မိန္းမက ပိုက္ဆံ ၄၀၀ လာျပန္ေပးရင္း ေနာက္ေန႕ သူလာၾကိဳၿပီး Shopping Mall ေတြလုိက္္ပို႕ေပးမယ္ လုိ႕ ခ်ိန္းသြားတယ္။

ဆက္ပါဦးမည္...

မခြဲအတူ

မခြဲအတူဆုိတာ နံမည္ေက်ာ္ ကိုးရီးယားကားရဲ႕နံမည္ကို ယူထားတာ။
ကိုယ့္ရဲ႕မခြဲအတူကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕လက္ပ္ေတာ့ေလးပါပဲ။

အခုပဲေတြးေနမိတယ္။ သူမရိွဘဲ မေနနုိင္ဘူးေနာ္လုိ႕...။ သူမပါရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈမရွိသလုိပဲ။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စက္ထဲမွာ။ ဟီးဟီး ေခါင္းထဲမွာက ဘာမွ မရိွဘူး။

ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတာက ကိုယ့္ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာက အမိႈက္ေတြနဲ႕ျပည့္ေနတယ္။ အသစ္ေတြဘာမွ ထပ္မွတ္လုိ႕မရေတာ့သလုိဘဲ။ ဒီမလာခင္တစ္ပတ္က ရႈပ္ယွက္ေတြခတ္ေနတာဟာ တစ္ရက္ အိမ္မွာ ဟန္းဖုန္းက်န္ခဲ့တယ္။ အဲသည္ေန႕က ေအာဒစ္ကိစ္စေတြ ထရိန္နင္ကိစ္စေတြ ၿပီးမွ ဒီဘက္ကို တင္ရမယ့္ မာစတာေဒတာဖုိင္ေတြ စကိုင္ရတယ္။ (ရံုးက မတ္လကစၿပီး SAP စသံုးေတာ့မယ္။ PRISM FI ေပါ့။) တျခားမစ္ရွင္ေတြထက္ ကုိယ္တစ္ေယာက္ပဲ ေဒတာပို႕ေပးဖုိ႕ က်န္ေတာ့တာဆုိေတာ့ အၿပီးထုိင္လုပ္မယ္ ဆုိၿပီးလုပ္လုိက္တာ ည ၁၀နာရီခြဲေရာ.. ။ ေယာက္်ားကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေနာက္က်မယ္ ဆုိတာေျပာဦးမွ ဆုိၿပီး ဖုန္းေကာက္ကိုင္လုိက္တယ္။ ဘာနံပါတ္ ႏွိပ္ရမယ္မွန္းမသိဘူး။ ဖုန္းနံပါတ္ဆုိတာ ဟန္းဖုန္းထဲမွာ ရိွတဲ့အရာေလ..။ ေခါင္းထဲမွာ မရိွဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားတယ္။ ဖုနး္ပါမလာရင္ ငါဟာဘာမွ မသိပါလား ဆုိၿပီးေတာ့။ ကိုယ့္အေဖအိမ္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေယာက္်ားရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေမးေတာ့.. ေဖေဖက လည္ေခ်ာင္းသံၾကီးနဲ႕... ေဟ.. တဲ့။ မအံ့ၾသနဲ႕ေဖေဖ၊ ဟန္းဖုနး္အိမ္မွာက်န္ခဲ့တယ္။ သမီးက နံပါတ္ကုိ အလြတ္မရဘူးလို႕။ အဲသလို။

အဲသလိုပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ မခြဲအတူက ကိုယ့္ရဲ႕လက္ပ္ေတာ့ပဲ။ ရံုးကေန အိမ္ျပန္သယ္လုိက္၊ အိမ္ကရံုးျပန္သယ္လုိက္အျပင္ ခရီးသြားလဲ သူမပါရင္ စိတ္ထဲက မလံုျခံဳသလုိပဲ။ သူပါရင္ ကိုယ္လုိခ်င္တာအားလံုး စက္ထဲမွာရိွတယ္ေလ..။

ေခါင္းက ဘာေတြနဲ႕ျပည့္ေနလဲ ဆုိေတာ့ တကယ့္ အမိႈက္ေတြနဲ႕ျပည္ေနတယ္။ ညဦးပိုင္းက တီဗြီထိုင္ၾကည့္ေနရင္း HBO ကို ေျပာင္းလုိက္ေတာ့... ေမွာင္မည္းေနတဲ့အထဲမွာ ရုပ္ဆုိးဆုိး ညစ္တူတူး အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုက ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြနဲ႕.. စကားလွမ္းေျပာေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေမွာင္ထဲက မည္းတူးတူး မ်က္နွာတစ္ခု...။ အဲဒါပဲျမင္ရတာေနာ္..... ။ဖတ္ခနဲကို ေျပာႏိုင္တယ္။ အစ္မေရ.. အဲဒါေလ.. တြင္းတာ၀ါ ျပိဳတဲ့ကား။ နစ္ကလက္စ္ေက့ဂ်္ေလ။ သူတုိ႕ ေအာက္မွာ ပိေနတဲ့အခန္းေပါ့ လို႕ ခ်က္ခ်င္းေျပာခ်လုိက္ႏုိင္တယ္။ ေတာ္လုိက္တာေနာ္..။ အဲသလို ဟာေတြနဲ႕ ဦးေႏွာက္ကျပည့္ေနတာေလ..။
အဲသည္မေျပာင္းခင္ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း star movie မွာလဲ.. ေရကန္နားက ေဘာင္းဘီတုိယူနီေဖာင္းနဲ႕ ရဲေမကို ေတြ႕လုိက္တာနဲ႕..။ ဟာ.. အဲသည္ကား ေကာင္းတယ္။ မိေခ်ာင္းကားေလ.. Lake placid ေပါ့။ လုိ႕ တနး္ခနဲကို ေျပာႏိုင္တာ။
ကိုးရီးယားကားစီးရီးစ္ သစ္မ်ားလာလုိက္ရင္.. ဟယ္.. အဲသည္လူက ဟုိကားထဲကေလ..။ အဲဒါက နန္ဘုန္ဂီလုပ္တဲ့ေကာင္းေလး.. ။ ၾကည့္စမ္းေနာ္..။ အဲသည္ နမ္ဘုန္ဂီ ဆုိတဲ့နံမည္မ်ား.. ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ဘယ္အၾကိဳအၾကားမွာ သိမ္းထားတဲ့မွတ္ဥာဏ္လဲ မသိ..။ ဖလြတ္ကနဲကို ထြက္လာတာ။

အဲသည္ေသာက္သံုးမက်တဲ ေဒတာေတြ အကုန္ဖ်က္ခ်င္တယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ။

သားသားကိုလြမး္တယ္။

ဒီေန႕ဆုိ မနီလာမွာ ၃ညေျမာက္
အိပ္လို႕လဲ မေပ်ာ္ဘူး။
သားသားကုိ လြမ္းတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ခုဆို ၁၂ခြဲ၊ ဒီမွာေတာ့.. ၂နာရီခြဲ။
သားသားတေရးႏိုး နုိ႕စာတဲ့အခ်ိန္ပဲ။


ေရာက္တဲ့ညကတည္းက ည ၁နာရီမေက်ာ္မခ်င္း အိပ္လို႕မရ..။
ေန႕လည္ သင္တန္းကပင္ပန္း
စက္ထဲပါလာတဲ့.. သားသားေလးရဲ႕ပံဳေတြၾကည့္ေနရတယ္။ ဗီဒီယိုရိုက္ထားတာေလးေတြျပန္ၾကည့္နဲ႕။

ခရီးထြက္ပါဦးမည္။

ခုတေလာ အလုပ္ေတြရႈပ္ လုိ႕ ဘာမွ လာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ ေအာဒစ္က၀င္၊ လူၾကီးေတြလာ၊ workshop တစ္ခုလုပ္၊ စေနေန႕မွာ အလုပ္လြဲၿပီး ၂ ပတ္တာ ခရီးထြက္ရပါတယ္။ နက္ျဖန္မနက္ သင္တန္းတစ္ခုတက္ဖုိ႕ မနီလာကို သြားရပါမယ္။ ဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ခဏကင္းကြာေနပါဦးမယ္။

အဲသည္ေန႕က.. ...

၂၂ရက္ ေန႕က ဦးသန္႕ရဲ႕ ႏွစ္၁၀၀ ေမြးေန႕ ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခမ္းအနား တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
တကယ့္ကို ကေသာကေမ်ာပါပဲ။ ၂၀၀၇ တုန္းက ပေရာဂ်က္တစ္ခုရဲ႕ ဒိုနာေအာဒစ္ေတြ ရံုးကုိလာမယ့္ေန႕၊ ရံုးခ်ဳပ္က ဒီဒီဂ်ီ လာမယ့္ေန႕၊ လပတ္စည္းေ၀းတစ္ခုရိွတဲ့ေန႕၊ အားလံုးဆံုဆည္းတဲ့ေန႕တစ္ေန႕ျဖစ္ေနတယ္။ ၂၁ရက္ေန႕က ဖိတ္စာကို အိမ္မွာထားခဲ့ၿပီး အလု့ပ္ေတြရႈပ္ယွက္ခတ္ေတာ့ ေမ့ေနတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက နက္ျဖန္ပြဲကသြားတက္မွာမဟုတ္လားတဲ့။ ခ်ိတ္အနက္ ၀တ္စံုကို ေဘးခ်ဳပ္ရိုးေတြေျဖထားတယ္ တဲ့။ အဲသည္ေတာ့မွ သတိရတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ သားသားေလးေမြးၿပီး ၀တုတ္လာတဲ့ ကိုယ္ခန္ဓာနဲ႕ ဘယ္ျမန္မာ၀တ္စံုမွ မေတာ္ေတာ့ဘူးေလ..။ ေမေမက အလုိက္တသိ စီစဥ္ေပးထားတယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ.. ဟုတ္သားပဲေနာ္.. ညပြဲလဲ ျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့ အနက္ေရာင္ပိုးခ်ိတ္က အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲ။ ဖိတ္စာမွာက ေနရွင္နယ္လ္ဒရက္စ္လုိ႕ေရးထားတယ္ေလ.။ အဲဒါနဲ႕ ၿပီးခဲ့တဲ့လကမွ၀ယ္ထားတဲံ့ စက္ကေလးနဲ႕ ကမန္းတန္း ေဘးကို ျပန္ခ်ဳပ္ရတယ္။ တစ္ဖက္ကို ၁ လမစီေလာက္ ျပန္ခ်ဲ႕လုိ႕ရသြားတာေပါ့။ ၀တ္ၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ပဲ။ အဲဒါနဲ႕ မီးပူတုိက္။ ခ်ိတ္နဲ႕ ခ်ိတ္၊ ပုိးပု၀ါ ပါထုတ္ခ်ိတ္ၿပီးမွ အိပ္ယာ၀င္တယ္။
ေနာက္ေန႕မွာ ၾကံဳရမယ့္ ဒိုနာေအာဒစ္က ပထမဆံုးအေတြ႕အၾကံဳျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္လုိ႕မေပ်ာ္ပါဘူး။ အဲသည္ကာလမ်ားစီတုနး္က ဘတ္ဂ်က္နည္းနည္းကို ပေရာဂ်က္အတြက္မ်ားမ်ားသံုးၿပီး ၀န္ထမ္းလစာအသံုးစရိတ္ကုိ ခ် ၿပီး လူနည္းနည္းေလးနဲ႕ လုပ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္.. Role Segregation သိပ္မရိွပဲ Procurement လဲကိုယ္၊ account လဲကိုယ္ treasury လဲကိုယ္ financial reporting လဲကိုယ္၊ Chief of Mission မရိွတုန္း ယာယီ officer in charge လဲ ကိုယ္ အျဖစ္ Approval လုပ္တဲ့ role လဲကိုယ္ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကာလမ်ားေပါ့။ ဘာအလြဲသံုးစားမွ မရိွ၊ အားလံုး ျပည့္ျပည့္စံုစံုလုပ္ထားေသာ္ညားလဲ.. အိပ္မေပ်ာ္တာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
အဲလုိနဲ႕ ၂၂ ရက္ေန႕ ရံုးေရာက္ၿပီး နည္းနည္း စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပည့္စံုမစံု ျပန္ၾကည့္ေနတုန္း ဖုန္းလာတယ္။ ကိုယ္တုိ႕ရံုးကိုလာမယ့္ ေအာဒစ္အဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အျပင္းအထန္ျဖားလုိ႕.. အဲသည္မနက္ ေလယာဥ္နဲ႕ ျပန္သြားၿပီတဲ့။ ေနာက္တစ္ဦးနဲ႕ အစားထုိးျပန္ဖြဲ႕ျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွ လာေတာ့မယ္ တဲ့။ သူမ်ားေနမေကာင္းျဖစ္တာကို ၀မ္းမသာစေကာင္းေပမယ့္ ထိတ္ခနဲ ၀မ္းသာသြားမိေသးတယ္။ ဟိဟိ။
ထားပါေတာ့.. အဲသလို နဲ႕ အလုပ္ရႈပ္တဲ့ တေန႕တာျဖတ္သန္းၿပီးသကာလ ညေနပိုင္း ၄နာရီခြဲေလာက္မွာ အျပင္ထြက္စရာကေပၚလာတယ္။ မသြားလုိ႕ကလဲမျဖစ္ဘူး။ ရံုးကားမရိွလုိ႕ ညေနအခမ္းအနားကို တျခားရံုးက တစ္ေယာက္နဲ႕ အတူသြားဖို႕ ခ်ိန္းထားၿပီးသား၊ သူကရံုးကား ရထားလုိ႕..။ ကိုယ္တုိ႕ကားေတြကေတာ့.. လူၾကီးေတြနဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ကို ခ်ီတက္သြားတာေၾကာင့္ အျပင္သြားစရာရိွတဲ့ကိစ္စကို တက္က္စီနဲ႕ဒုိး။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၆နာရီ ၅မိနစ္၊ သြားဖို႕ ခ်ိန္းထားတက ၆ နာရီ ၁၅၊ အေျပးအလြားရံုးေပၚျပန္တက္ေတာ့.. သူတုိ႕ ထြက္သြားႏွင့္ၾကၿပီတဲ့။ ျဖစ္ရပံုက အ၀တ္အစားထည့္ေပးလုိက္ပါလုိ႕ အမိန္႕ေတာ္ရိွတာကို သူ႕အိမ္ကကေလးမေလးက လံုခ်ည္ပဲထည့္ေပးလိုက္ၿပီး အက်ီ ၤပါမလာတာကို ရံုးမွာ အ၀တ္လဲမွ သိၿပီး အိမ္ကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ရမွာမို႕ ေစာထြက္သြားရတယ္တဲ့။ ေကာင္မေလးမရိွလုိ႕ ကိုယ္တုိင္လုပ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာေတာ့ အဲျပသနာမရိွ။ သို႕ေပမယ့္ အင္းယားလိပ္အထိကို ကားမရိွဘဲ တစ္ေယာက္ထဲသြားရေတာ့မေပါ့။ ကိုင္းဒုက္ခပဲ ဆုိၿပီး အခန္းထဲမွာ အသင့္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ခ်ိတ္၀တ္စံုကို လဲ၊ မိတ္ကပ္ေတြ ကမန္းကတန္းပြတ္ၿပီး အင္းယားလိပ္ကို ေျပးရပါတယ္။
၆နာရီ ၄၅ မွ ေရာက္တယ္။ အခမ္းအနား စခါနီးေလးပါပဲ။
အစီအစဥ္အတုိင္း MC လုပ္တဲ့ UNIC က ဦးေအး၀င္း က အစီအစဥ္ကိုေျပာၿပီး ပထမဆံုး Mr. BanKiMoon ရဲ႕ message ကုိ UNRC ကဖတ္ၾကားတယ္။ ကိုယ္အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့.. ဦးသန္႕ရဲ႕ သမီးေဒၚေအးေအးသန္႕ ေျပာသြားတာေလးေတြကိုပါပဲ။ ဦးသန္႕ရဲ႕ စကားအခ်ိဳ႕ကို ကုတ္လုပ္လုပ္ၿပီး ေျပာသြားတယ္။ တစ္ခုပါပဲ... ဦးသန္႕ ဆုိတဲ့နံမည္ကို ဘုိေတြထြက္သလုိ ခပ္ဆန္းဆန္း လုပ္လုပ္ေျပာသြားတာတစ္ခုေတာ့ သိပ္သေဘာမေတြ႕။ အခမ္းအနားကာလအတြင္းမွာ ဦးသန္႕ရဲ႕ မွတ္တမ္း၀င္ဓာတ္ပံုေတြကို ပေရာဂ်က္တာနဲ႕ ထုိးေပးထားပါတယ္။
အေရးထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ (တျခားရံုးကတစ္ဦး) က ဦးသန္႕ဓာတ္ပံုေတြကိုၾကည့္ရင္း ဦးသန္႕က ႏႈတ္ခမ္းေတာ္ေတာ္လွတာေနာ္.. ေကာင္မေလးႏႈတ္ခမ္းေလးလို ဖူးဖူးေလး တဲ့... (ဟားဟား...... ဒုက္ခ)

ေနာက္ေတာ့ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတဲ့ ဘူေဖးဒင္နာစားၿပီး ျပန္ၾကပါတယ္။ ဦးသန္႕ရဲ႕ ပိုစတာရယ္၊ သူ႕ဘုိင္အုိဂရပ္ဖီ အက်ဥ္း ပန္းဖလတ္ေလးေတြရယ္ ေနာက္ ဦးသန္႕ အင္စတီက်ဳအေၾကာင္း ပန္းဖလတ္ရယ္ ရခဲ့တယ္။

အခမ္းအနားကာလအတြင္း ဥႈီးသန္႕အေၾကာင္း အမွတ္တရ ေျပာသြားၾကတာေတြနားေထာင္ရင္း သူ႕ဓာတ္ပံုေတြၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဂုဏ္ယူအားက်မိပါတယ္။ ဟိုတရက္ကေျပာခဲ့သလိုမ်ိဳးေပါ့ေလ... လူေတြဟာ ေမြးလာၿပီးရင္ တစ္ေန႕ေတာ့ ေသၾကရမွာပဲ။ မေသခင္ကာလအတြင္း ဘာလုပ္ခဲ့မလဲ.. ။ လူေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္ေယာက္အျဖစ္ လူမသိသူမသိေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းထက္ ကိုယ္သည္ကဘာေပၚမွာ ရိွခဲ့ေၾကာင္း အေထာက္အထားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕.. မေမ့ႏုိင္ေလာက္ေသာ စြမး္ေဆာင္မႈေတြနဲ႕.. ခ်န္ထားနုိင္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ အဖုိးတန္သလဲ...။
ေနာက္ သူဟာ ျမန္မာတစ္ေယာက္၊ အဲသည္အတြက္ ကိုယ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ဦးသန္႕ေလာက္အထိ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ (လုပ္ႏိုင္စြမး္ ကိုယ့္မွာ မရိွေတာ့ေပမယ့္...- ဒါက ခုေတာ့ ေသခ်ာသြားတာပါ) အနည္းဆံုး ကိုယ္တည္ရိွခဲ့တဲ့ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုမွာေတာ့ အက်ိဳးရိွတဲ့ တန္ဖုိးရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွင္သန္ေနထုိင္သြားဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္မိပါတယ္။

ဦးသန္႕ရဲ႕ ပံုရိတ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ၁၆-၁၇ အရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္ေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ သံတမန္တစ္ဦးပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ တကသိုလ္တက္ဖုိ႕ ဘာကိုမွ ထူးေထြမစဥ္းစားဘဲ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရးဆုိတဲ့ ဘာသာရပ္ကို ယူခဲ့တာ။ ကံအေၾကာင္းမလွလုိ႕ ကိုယ့္ဘ၀လမ္းေၾကာင္းဟာ တည့္တည့္မတ္မတ္မသြားရဘဲ... ေက်ာင္းေတြကကာလၾကာရွည္ပိတ္၊ အျခားေသာအလုပ္ေတြ၀င္လုပ္ရင္း ဘြဲ႕မရခင္မွာပဲ ကိုယ္ဟာ စာရင္းကုိင္ လုိင္းထဲကို ၀င္မွန္းမသိ၀င္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့ ကာလမွာေတာ့ ကိုယ္ဟာ သံရံုးတစ္ရံုးမွာ Admin ဌာနက လုိကယ္လ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႕စာရင္းကိုင္၀န္ထမ္းျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘြဲ႕ရတဲ့အထိပညာသင္ခဲ့ေပမယ့္.. ေနာက္ဆံုးနွစ္မွာ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္နဲ႕ မဟာတန္း ဆက္တက္လုိခဲ့ေပမယ့္ .. အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတဲ့ အတြက္ အဲသည္ေလာက္ မထြန္းေပါက္ခဲ့ရပါဘူး။ ေသခ်ာျပန္စဥး္စားျပန္ေတာ့ ငယ္စဥ္က ကိုယ့္အိပ္မက္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႕က ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဌာနမွာ အလုပ္၀င္ရမယ္။ လုပ္သက္ယူရမယ္။ ႏိုင္ငံျခား အဆုိုင္းမန္႕ က်ဖုိ႕ဆုိတာက လြယ္တဲ့ကိစ္စတစ္ခုမဟုတ္ဘူးေလ..။ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဌာနဆုိတာကလည္း... ။ေဆြမ်ိဳးတေတြစုေနတဲ့ ေနရာၾကီးတစ္ခုလုိျဖစ္လုိ႕ေနၿပီကိုး။ ကုိယ့္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဌာနမွာ ေဆြမ်ိဳးလဲမရိွ၊ ကိုယ့္ဦးေလး၊ အေဖတုိ႕ကလဲ.. သံအမတ္ၾကီးေဟာင္းမ်ားမဟုတ္ဆုိေတာ့ကာ .. ဒါသည္ လြယ္သည့္ကိစ္စမဟုတ္ဘူးကိုး။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ့္အေဖ ပင္စင္ယူရမယ့္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ေဒၚလာစားျဖစ္ၿပီး မိသားစုကုိ ျပန္ေထာက္ေနရတဲ့အခ်ိန္ အစိုးရလခစား လုိင္းကို ဘယ္လုိမွ ျပန္၀င္ဖုိ႕ အခြင့္အလမး္မရိွခဲ့ဘူး။ ရင္းနွီးရမယ့္ ကာလတစ္ခုအတြက္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ စီးပြားေရးမရိွဘူး။
သည္လုိနဲ႕ .. ယူအန္န္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္ကိုပဲ ရည္မွန္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ ခရီးတစ္၀က္ေရာက္ေနတာက စာရင္းပိုင္းေပါ့။ စိတ္ကေတာ့မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ရဦးမယ္ေလ..။ သည္အတုိင္းေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ့။
ကိုယ့္ရဲ႕ အတ္တကလဲ မ်ားေသးေတာ့.. .. ေပးဆပ္ရင္းႏွီးရမယ့္ ကိစ္စေတြကို သိပ္မ်ားမ်ားမေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ နည္းနည္း ေတာ့ ေနွးေနတယ္။ ဥပမာ ေယာက္်ားနဲ႕ သားသားေပါ့။ သူတုိ႕ကို ရယူလုိမႈေၾကာင့္ ေႏွးသြား၊ ၾကန္႕ၾကာသြားတာေတြရိွေပမယ့္လို႕.. ဒါကို ေက်နပ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္တာသိပ္မ်ားတဲ့ မိန္းမေတြ အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ဘူး လို႕ ကိုယ္တုိင္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္လုိ႕.. ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ေတာ့ ေနာင္တမရခဲ့ပါဘူး။ ရႏုိင္သေလာက္ ေနာက္.. တက္စြမး္သေလာက္.. ယူႏုိင္သေလာက္.. ယူရမယ္ေလ.. ။

သတင္းထူးဗ်ိဳး.................

သတင္းထူးကေတာ့ သားကေလးသြားေပါက္ပါၿပီ...။
ေအာက္သြား ေရွ႕၂ေခ်ာင္းရဲ႕.. သြားျဖဴျဖဴေလးရဲ႕ ထိပ္ပို္င္းေးလေတြေပၚလာၿပီ။

တကယ္စိတ္လႈပ္ရွားဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၀မး္လ်ားထုိးလဲ သြားေနၿပီ။ ၀မ္းလ်ားထုိးသြားတာကေတာ့ ၁ ပတ္ေက်ာ္ၿပီ။

သားကေလးက ပိုၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းလာတယ္။ ေနာက္ေန႕မွ သူ႕ေဖေဖရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုတင္ရဦးမယ္။

U Thant

မွတ္မွတ္ရရ ဦးသန္႕..

ဟိုတေလာက ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဆီက ငွားဖတ္ၿပီး ၃ ႏွစ္ၾကာေအာင္ ျပန္မေပးျဖစ္တဲ့စာအုပ္ ျပန္ေပးတဲ့အေၾကာင္းေရးျဖစ္တယ္။ အဲသည္စာအုပ္က ဦးသန္႕ အထုပတိပါ။ ကိုုယ္ေတာ္ေတာ္ တန္ဖုိးထားခဲ့ရတဲ့စာအုပ္မုိ႕ သူျပန္ေပးရမွာ ေၾကာက္ေနရွာတာေပါ့။

ဟုိေန႕က ညီလင္းဆက္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕မိေသးတယ္။ ဦးသန္႕ပံုနဲ႕ သူ႕သားနဲ႕သမီးပံုတုိ႕ပါ။

ကိုယ္တုိ႕ အုိင္အာရ္ေမဂ်ာက လိပ္စာစာအုပ္ ထုတ္ၾကေတာ့ အဖံုးက ဦးသန္႕ပံု ကို ဘလား လုပ္ၿပီး ထုတ္ခဲ့တာ သတိရေနတယ္။ အဲသည္စာအုပ္ေလးကေတာ့.. အိမ္ ၂ ခါေျပာင္းၿပီး ခုေတာ့မရိွေတာ့ပါဘူး။

ဦးသန္႕ေမြးဖြားခဲ့တာ.. ၁၉၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၂ ရက္ေန႕ ..ဆုိေတ့ာ အခုလာမယ့္ ၂၂ ရက္ေန႕ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ျပည့္ေပါ့။ ဒီေန႕ေတာ့ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ရတယ္။

၃ ေယာက္ေျမာက္ ကုလသမဂအေထြေထြအတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္ အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း.. ခက္ခဲရႈပ္ေထြးတဲ့ ကဘာ့အေရးေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့တဲ့သူဟာ ပန္းတေနာ္ဆုိတဲ့ ျမိဳ႕ငယ္ကေလးကပါတဲ့..။ သူဟာ ကိုယ္တုိ႕ေတြ တသက္လံုးေလးစားအားက်ထုိတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။
http://www.uthantinstitute.org/

အပရုဖ္

ရံုးမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြဆုိတာလုိမ်ိဳး တခါတခါ တခ်ိဳ႕လူေတြရဲ႕ တခ်ိဳ႕ စရုိက္ေတြက ရယ္စရာျဖစ္ေနတတ္တယ္။
လူမ်ိဳးကလည္း ေပါင္းစံုတယ။္ ပေရာ္ဖက္ရွင္ကလည္း မတူတာေတြေရာေပါ့ေလ..။

အဲသည္ထဲက ႏုိင္ငံျခားသူအမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သဘာ၀ကေတာ့ နည္းနညး္ ကတ္သီးကတ္သတ္ႏုိင္တယ္။ ဘာကိုမွ သိပ္တာ၀န္မယူခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ပေရာဂ်က္တစ္ခုရဲ႕မန္ေနဂ်ာ၊ နယ္ကလူေတြတ သူတုိ႕ရံုးခြဲအၾကီးဆံုးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ထက္ပိုတဲ့.. ပေရာဂ်က္ကိစ္စခုခုလုပ္ခ်င္ရင္ ရန္ကုန္ကုိ လွမ္းအီးေမးလ္ ပုိ႕ၿပီး approval ေတာင္းရတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြဆုိ ဘက္ဂ်က္ကိစ္စရယ္၊ အင္တာနယ္လ္ပရိုစီဂ်ာေတြနဲ႕ပတ္သတ္လုိ႕ရယ္ ေျပာလုိရာ ၀င္ေျပာဖုိ႕..(ေျပာဖုိ႕လုိအပ္မယ့္ကိစ္စေတြမွာ) ကိုယ္က cc ပါတယ္ေပါ့။ အဲသည္ေတာ့ အဲဒါေတြဖတ္ေနရတယ္.။
အဲသည္မွာ အဲသည္ ဘြားေတာ္နဲ႕ နယ္က ဆရာ၀န္နဲ႕ ရဲ႕ အီးေမးလ္ေတြ ဖတ္ရင္း အင္မတန္ရယ္ရပါတယ္။ ဟုိဘက္က approve လုိခ်င္တယ္။ အဘြားၾကီးက လွည့္ပတ္ေျဖတယ္။ ပေရာဂ်က္အတြက္ လုိအပ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္မုိ႕လုိ႕.. please proceed ဘာညာေပါ့။ အဲဒါဆုိ လုပ္လုိ႕ရၿပီဆုိေပမယ့္.. နယ္က Admin ေလးကလည္း approve ရေအာင္ေတာင္းခုိင္းလုိ႕ထင္ပါရဲ႕..။ အဲသည္ 'approve" ဆိုတဲ့စကားမရမခ်င္းး ဟိုဘက္ကေရးလုိက္ ဒီဘက္ကေရးလုိက္နဲ႕။ ေနာက္ဆံဳးေတာ့ ဟုိဆရာက ဘယ္လုိေရးလာလဲဆုိေတာ့..
In your reply to this email, I want the word "APPROVE" တဲ့။

ဟီးဟီး..

သားသားေလးရဲ႕ တနဂၤေႏြ

ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ အလုပ္လုပ္ရတာေၾကာင့္ နားရက္ တနဂၤေႏြကို သားသားေလးကို အျပည့္ေပးျဖစ္တယ္...
သားသားက အလည္အပတ္ထြက္ရတာလည္း ၾကိဳက္ပံုရတယ္။ အျပင္မ်ားထြက္ရင္ ေပ်ာ္လုိ႕..။ မ်က္လံုးကေလးျပဴးတူးျပဲတဲနဲ႕.. ဟုိဟိုဒီဒီ ၾကည့္ရတာ ေခါင္းေလးကို ခ်ာကနဲ ခ်ာကနဲပဲ။

တနဂၤေႏြ တစ္ခုမွာ သူ႕ေဖေဖ ေရသြားကူးတာလုိက္ရင္း ကန္ေတာ္ၾကီးထဲေရာက္တယ္။
ေနာက္ မေန႕က တနဂၤေႏြကေတာ့ ေဖေဖဘက္က ဘိုးဘိုးဘြားဘြားအိမ္သြားလည္တယ္။

ဓာတ္ပံုေလးတခ်ိဳ႕..တင္လုိက္ပါတယ္။

ေဒၚေလးနဲ႕ ကစားရင္ ေမေမခြံ႕ေကၽြးတဲ့ ထမင္းစားတယ္။ (ထမင္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ နက္စ္ေလကထုတ္တဲ့ ဂ်ံဳနဲ႕ပ်ားရည္လုပ္ထားတဲ့ အမႈန္႕ေတြေဖ်ာ္ေကၽြးတာ။ သူက ႏုိ႕ထက္ အဖတ္စားခ်င္လွၿပီေလ..။ လူၾကီးေတြ ထမင္းစားရင္ ပါးစပ္တျပင္ျပင္နဲ႕)

တရုတ္ျပည္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒၚေဒၚလတ္ရဲ႕ အရုပ္ေတြနဲ႕ ေဆာ့တယ္။



ဒီပံုကေတာ့ အရင္တနဂၤေႏြက ေဖေဖနဲ႕ ေရကူးကန္လုိက္သြားတုန္းကေပါ့။

သင္ေသ ေသာခါ

ဒီမနက္ အီးေမလ္ တစ္ေစာင္ရတယ္။ တျခားေသာႏိုင္ငံက ကုိယ္တုိ႕ရံုးတစ္ရံုးက လူတစ္ေယာက္ ေသတဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္းေပါ့။ allmissionsworldwide ဆိုတဲ့ေမးလ္နဲ႕ ပို႕ေတာ့ေရာက္လာတယ္။ ေအာ္... စိတ္မေကာင္းစရာ တစ္ေယာက္ေသသြားတယ္ေပါ့။ အဲသည္ေမးလ္ရဲ႕ ေနာက္မွာ တျခားေသာ ကဘာအရပ္ရပ္ရံုးမ်ားက သူ႕ကိုသိတဲ့လူေတြ၊ သူနဲ႕ တြဲလုပ္ဖူးတဲ့လူေတြရဲ႕ ေမးလ္ေတြ၀င္လာတယ္။ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ ၀မး္နည္းေၾကာင္းသာမကာ၊ သူဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သလို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေကာင္းတစ္ေယာက္လည္း ျစဖ္ခဲ့ပံု၊ ဘယ္လုိ ၾကင္နာစြာနဲ႕ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို နားလည္စာနာေပးႏုိင္ခဲ့ပံု၊ ေကာင္းမြန္စြာသင္ျပေပးခဲ့ပံု စတာေတြပါ ပါလာတယ္။ ပံုမွန္ဆို အဲလုိအလုပ္နဲ႕ တိုက္ရိုက္မပတ္သတ္တဲ့အိးေမးလ္ေတြကို မဖတ္ျဖစ္တာမ်ားတယ္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕၀င္တဲ့ အီးေမးလ္ ၁၀၀ေက်ာ္မွာ.. အက္ရွင္အတြက္၀င္တဲ့ မက္ေဆ့ဂ်္က ၅၀ေလာက္ရိွတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကျပန္ရတာေတြ အျပန္အလွန္ေရးရတာေတြနဲ႕ဆုိ ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕အလုပ္ခ်ိန္ရဲ႕ ၃ ပံု ၂ ပံုေလာက္က အီးေမးလ္ေပၚမွာပဲျဖစ္ေနတာ။ ကိုယ့္မက္ေဆ့ဂ်္ေတြ ကိုယ္အႏိုင္ႏုိင္ဖတ္ေနရတာမိဳ႕ ဒါမ်ိဳးေတြကို unread ဖုိလ္ဒါတစ္ခုထဲ တန္းတန္းပို႕ပစ္လုိက္တာ။ ခုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ သူနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ ၂ ေစာင္ေလာက္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့.. သာမန္လူတစ္ေယာက္မဟုတ္လုိ႕ သိမွတ္မိရင္း ေနာက္ပိုင္းဟာေလးေတြပါ ဆက္ဖတ္ျဖစ္တာေပါ့.။ ေနာက္ေတာ့.. headquarter ကပါ ေရးလာတယ္။ သူ႕ရဲ႕ biography အက်ဥ္းေလးနဲ႕.. ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့.. သာမန္ လုိကယ္လ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ဘ၀ကေန.. International ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္ အျခားေသာ မစ္ရွင္ေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရကာေန.. Chief of Mission တစ္ေယာက္အထိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕နုိင္ငံမစ္ရွင္မွာပဲ ျပန္ၿပီး လုိကယ္လ္အိတ္စ္ပါ့ထ၇ိတ္ ၀န္ထမ္းျပန္လုပ္ေနရင္းကေန. .ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္ေပါ့။ ဖတ္ၾကည့္ရင္းနဲ႕ .. သူ႕ရဲ႕ လုပ္သတ္တေလွ်ာက္လံုးမွာ လက္တြဲလုပ္ခဲ့ရသူေတြအားလံုးက အေလးထားျခင္း ၾကည္ညိဳခ်င္းခံခဲ့ရတယ္ဆုိေတာ့.. သိပ္ကို ေကာင္းခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာပဲ။

တဆက္တည္းကိုယ္စဥ္းစားမိတာက ငါေသတဲ့အခါ ဆုိရင္ေကာ လို႕ေတြးမိတယ္..။
ေသတဲ့အခါ အားလံုးက ႏွေမ်ာတသ ေနၾကမယ့္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္သလား.. ဆုိတဲ့ေမးခြန္းကိုယ့္မွာေပၚလာတယ္။ ခုလို အားလံုးက ၀ိုင္း၀မ္းနည္းၾကေတာ့ (သူမ်ားေတြကို ပူပင္ေသာကေရာက္ေစခ်င္တာမဟုတ္ေပမယ့္လုိ႕) ကိုယ္ေသလို႕ (ေကာင္းလုိက္တာဟာ၊ နားေအးတာပဲ) လုိ႕ေျပာခံရမယ့္အစား၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ျဖစ္ေစ၊ လူေတြအားလံုးအတြက္ျဖစ္ေစ၊ ႏွေျမာတသ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ တန္ဖုိးရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သင့္တယ္လို႕ ထင္မိတယ္။

ဒါနဲ႕ ပတ္သတ္လုိ႕ ငယ္တုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့.. The Quiet Life ဆိုတဲ့ကဗ်ာကို သြားသတိရမိျပန္တယ္။ သူကေတာ့ သူဒီကဘာေပၚမ်ာ ေနထုိင္သြားတယ္ဆုိတာေတာင္ မွ အမွတ္တရက်န္ခဲ့မယ့္ အုတ္ဂူတုိ႕ ဘာတုိ႕ေတာင္ မရိွခဲ့ခ်င္ဘူးဆုိပဲ..။ အဲသည္ကဗ်ာကိုေတာ့ ငယ္ကတည္းက မၾကိဳက္ခဲ့တာပါ။ အညႊန္႕တလူလူျဖစ္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကို ဘာစိတ္ကူးနဲ႕ သည္လုိကဗ်ာ သင္ခဲ့ၾကတယ္ ေတြးမရဘူး။

ကာကြယ္ေဆးတုိက္ေန႕

မွတ္မွတ္ရရ မနက္က သားသားကုိ ပိုလီယိုကာကြယ္ေဆး အစက္ခ် သြားတုိက္ရတယ္။ း)

သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပင္ဦးလြင္ခရီး

ခရီးသြားရတာ အင္မတန္မွ ၀ါသနာပါပါတယ္။ မၾကာခဏလည္း သြားျဖစ္ပါတယ္။ မိသားစုနဲ႕ေရာ.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေရာ.. ရံုးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ပါ သြားဖူးပါတယ္...။

ခုေတာ့.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္သြားခဲ့ရတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ခရီးအေၾကာင္းေလး အမွတ္တရ ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္.. ဒီေန႕ေတာ့ ..အလုပ္ကိစ္စနဲ႕ရံုးကိုေရာက္ေနတာ ေတာ္ေေတာ္လည္းၾကာသြားၿပီ။ သားကိုလည္ းလြမ္းၿပီမို႕.. ျပန္လုိက္ဦးမယ္။

အမွတ္တရ.. အဲသည္တစ္ေခါက္သြားတုန္းက တည္းခဲ့တဲ့ အိမ္ပံုေလး အမွတ္တရ. တင္ခဲ့ပါဦးမယ္..။
ကိုသခင္ၾကီးတုိ႕ရဲ႕ ေမျမိဳ႕ကအိမ္ကေလးပါ။

စက္ဘီးစီးျခင္း

ဒီေန႕ အစ္ကိုၾကီး ကုိနဗန ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကို စိတ္လုိလက္ရေလး ၀င္ဖတ္ရင္း စက္ဘီးဖာတဲ့အေၾကာင္းေျပာထားတာေတြ႕ေတာ့ ငယ္တုန္းက နယ္မွာေနတုန္းက စက္ဘီးေလးကို ျပန္လြမး္မိလာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္စက္ဘီးစီးစသင္တာ.. ၄ တန္းတုန္းကေပါ့။ အဲသည္တုန္းက ဘီ၊ အမ္မ္၊ အိတ္စ္ ဘိးေတြေပၚတဲ့အခ်ိန္ေလ..။ လမး္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေပးငွားစီးလုိ႕ရတယ္။ ညဖက္ စားေသာက္ၿပီးၾကၿပီဆုိရင္ ေဖေဖရယ္၊ အစ္မလတ္ (က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းရွာတဲ့ ဒုတိယအစ္မ) ရယ္က ကိုယ္နဲ႕ ကိုယ့္ တတိယအစ္မ ကို စက္ဘီးစီးသင္ေပးတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္အထိ ကုိယ္ကကေလးမို႕ မစီးတတ္ေသးေပမယ့္ ဟုိအစ္မလတ္ကေတာ့ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းမ်ားနဲ႕ ေခ်လ်င္ခရီးသာသံုးရတဲ့ ခ်ငး္ျပည္နယ္ ဖလမ္းျမိဳ႕မွာ ၾကီးခဲ့ေတာ့.. စက္ဘီးမစီးတတ္ေသးတာ။ အဲ.. ၂ ေယာက္အတူသင္ၾကရမွာ .. လဲလုိက္ၾက၊ ထလုိက္ၾက၊ ျပန္စီးလုိက္ၾကနဲ႕.. ဒူးေတြျပဲ..ျပဳအၿပီးမွာ.. တစ္ပတ္ေလာက္ နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ တက္ေျမာက္သြားပါတယ္။ စက္ဘီးဟာ အေတာ္အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ ၃ ဘီးတုိ႕ ၄ ဘိီးတုိ႕ တ့ပ္ထားတဲ့ယာဥ္ေတြထက္စာရင္.. ၂ ဘီးတညး္နဲ႕ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိမ္းထက္သြားတာနဲ႕.. ကိုယ့္လက္ထဲမွာ လုိသလုိ လုပ္လုိ႕ရတယ္...။ ပဲခူးက ေရႊေမာေဓာဘုရားလမ္းမွာ .. စက္ဘီးနင္းရတာ.. လမ္းၾကီးက ေခ်ာေမြ႕.. ဘုရားၾကီးကုိလည္း ေရွ႕တည့္တည့္က ဖူးရ.. တကယ့္ေပ်ာ္စရာပဲ။ ကိုယ္တုိ႕ ေဖေဖရာထူးတက္ေတာ့ ေနခြင့္ရတဲ့ ဘုရားလမ္းက ဘဏ္တုိက္ၾကီးအေပၚထပ္ကို ေနခြင့္မရခင္.. ဥသာျမိဳ႕သစ္က ဘၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့တုိက္မွာ သြားေနခဲ့ၾကေသးတယ္.. ။အဲသည္တုနး္ကဆုိရင္.. ျမိဳ႕သစ္နဲ႕ ျမိဳ႕ထဲ စက္ဘီးစိးၿပီးေက်ာင္းလာတက္ရတာ..။ ကိုယ့္ရဲ႕ စက္ဘီးေရာဂါက ေမေမတုိ႕ ျမစ္ၾကီးနားေျပာင္းရေတာ့လဲ.. စီးခြင့္ရေနေသးလုိ႕ .. သိပ္မသိသာေပမယ့္ ရန္ကုန္မ်ာ လာေနရကတည္းက .. စက္ဘိးလံုး၀မစီးရေတာ့ဘူးဆုိေတာ့မွ.. လြမး္မိတယ္။ ကိုယ့္စက္ဘိးကိုယ္စီးၿပီး ေလအဟုန္ေလးမွာ.. ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး ေရြ႕လားေနရတဲံ အရသာနဲ႕ ဘာမွကို မဆုိင္တဲ့.. လူတကာနဲ႕ တုိးတုိးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕.. မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ ဘက္စ္ကားေတြနဲ႕ ခရီးႏွင္ရတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးကုိ မုန္းမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္.. ဘ၀ရဲ႕ တုိးတက္ရာတုိးတက္ေၾကာင္း သင္တန္းေတြ က ဒီမွာရိွတယ္။ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြက ဒီမွာရိွတယ္။ အဲသည္စိတ္နဲ႕ပဲ .. သည္ၿမိဳ႕ျပမွာ ေနသားက်ခဲ့ရတယ္..။ အခြင့္ရတုိင္းေတာ့.. ကိုယ္က စက္ဘီးစီးခြင့္ရဖုိ႕ ၾကိဳးစားျမဲ..။
ဥပမာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခ၊ ေငြေဆာင္ကမ္းေျခသြားတဲ့အခါတုိင္းေပါ့..။ ဘယ္သူမွ စိတ္သိပ္မ၀င္စားတဲ့ စက္ဘီးစီးျခင္းအလုပ္ကို ကိုယ္ကအႏွစ္သက္ဆံုးပဲ။ ေသာင္ျပင္မွာ စက္ဘိးစီးရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ (ကိုုယ့္ေယာက္်ားနဲ႕သြားတုန္းက သူ႕မွာကားေပၚကအဆင္း ေျခေထာက္နာသြားလုိက္တာ ေယာင္ကိုင္းေနတာနဲ႕ စက္ဘီးေကာင္းေကာင္းမစီးခဲံရဘူး။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္အလုိလုိက္ၿပိး ၂ ေယာက္တြဲနင္းရတဲ့ ဘီးကို လုိက္စီးေပးေသးတယ္။ (အဲသည္ ေျခေထာက္နာတာက ခုထက္ထိကုိ မေပ်ာက္ေသးတာ)

ေနာက္ ေမျမိဳ႕သြားတဲ့အခါတုိင္းေပါ့။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တညး္ ရံုးကိစ္စ ခရီးထြက္ရရင္း ေမျမ္ိဳ႕ေရာက္တုန္းက လည္း ဟိုတယ္က ဘိးငွားၿပီး တျမိဳ႕လံုးပတ္ စက္ဘီးစီးတယ္။ ေနာက္ မထက္ တုိ႕ သက္စုတုိ႕နဲ႕ သြားေတာ့လဲ.. စက္ဘီးစီးတယ္။ (အဲသည္တုန္းက ဆရာလတ္ဆီကိုၾကိဳေျပာထားလို႕.. ျမိဳ႕ေရာက္တာနဲ႕ အဲသည္မွာ စက္ဘီး ၄ စီး သြားေတာင္းလုိက္ရံုပဲ) အဲသည္တစ္ေခါက္က သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ကိုသခင္ၾကီးတုိ႕ရဲ႕ အိမ္ကေလးမွာ တည္းၾကတယ္။ ေနာက္ ဘာဘီက်ဴးေတြလုပ္စားၾကနဲ႕.. အဲသည္တုန္းကအေၾကာင္းေလးေတြ ေရးပါဦးမယ္..။ ဘာဘီက်ဴးလုပ္စားၾကတာကုိ မထက္ရဲ႕ ကလယ္ဗ်င္ (Mr. Cook) ၾကီးက လွမး္လွမ္းၿပီးဆရာလုပ္လုပ္ေနလုိ႕.. အျမင္ကတ္ခဲ့ရတာေတြလဲ သတိရေသး..။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အလုိလုိက္လုိ႕ .. စက္ဘီးလုိက္စီးေပးရလို႕.. ေရာဂါေတြ ပိုတုိးသြားတဲ့.. မထက္ကို အင္မတန္မွာ အားနာမိပါတယ္။ (အဲဒါက အခုမွ..)ဟီး.. အဲသည္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ရမွာကို ေက်နပ္တာ..။ ဇြတ္ကို လုပ္ယူခဲ့တာ..။ မထက္ၾကီး ၀ိုင္မူးမူးပံုကုိလည္း သတိရေသးတယ္။ အဲသည္တစ္ေခါက္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေဒၚသက္စုနဲ႕ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ စကားမ်ားစရာမလုိခဲ့တဲ့ ခရီးတစ္ေခါက္ပါပဲ.. (ထူးဆန္းပါဘိျခင္းေနာ္)......... ။

စက္ဘီးနဲ႕ ရိုက္ထားတဲ့ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕႕....